Κυριακή 9 Ιούλη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Φρέντυ Γερμανού: «Νίκος Ζαχαριάδης»

Στο τελευταίο βιβλίο του ο Φρέντυ Γερμανός καταπιάστηκε με τη ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη. Αρχικά πρέπει να πούμε, ότι πρόκειται για μεγάλο ζήτημα, που βρισκόταν πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητες του συγγραφέα. Πέρα από αυτό όμως, ο Φρ. Γερμανός καταπιάστηκε με ένα τέτοιο θέμα, δίχως σεβασμό προς την ιστορία και στα κριτήρια, με βάση τα οποία αξιολογείται ένα ιστορικό πρόσωπο και πολύ περισσότερο ένα κόμμα, όπως το ΚΚΕ. Δεν εννοούμε, ότι έπρεπε να συμφωνήσει υποχρεωτικά με τις πολιτικές επιλογές του ΚΚΕ. Αλλά το σεβασμό, που δεν έδειξε, είμαστε υποχρεωμένοι να τον επισημάνουμε. Και να πούμε, ακόμα, ότι ο αντικομμουνισμός, η προκατάληψη προς το ΚΚΕ, αλλά και η συγγραφή, που δε στηρίζεται σε ιστορικά ντοκουμέντα, αποδείχνονται πολύ κακοί σύμβουλοι.

Διαβάζοντας κανείς λοιπόν το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού για τον Νίκο Ζαχαριάδη, για το ΚΚΕ, στην ουσία, αναρωτιέται: Μα είναι δυνατό να γράφονται τέτοια πράγματα; Κι είναι δυνατό, τούτο το λιβελογράφημα, να παρουσιάζεται στο αναγνωστικό κοινό ως έργο αξίας; Και μάλιστα ν' αποκαλείται «κύκνειο άσμα» του συγγραφέα;

Κι όμως, αποδείχνεται και πάλι, ότι όλα είναι δυνατό να συμβούν. Και το άσπρο να παρουσιάζεται ως μαύρο, με περισσή ευκολία. Και η ιστοριογραφία ν' αντικαθίσταται από ιστορίες... γι' αγρίους. Και, στον επί 25 χρόνια Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, ν' αποδίδονται πράξεις, που ταιριάζουν μόνο σε άτομα κατώτατης υποστάθμης! Και το ΚΚΣΕ και το ΚΚΕ να περιγράφονται από τον Φρ. Γερμανό, περίπου ως άντρο δολοφόνων!

Τα λέμε αυτά, γιατί στο βιβλίο του Φρ. Γερμανού ο Ζαχαριάδης παρουσιάζεται ως συμμέτοχος σε δολοφονία Σοβιετικού συντρόφου, ως χαφιές και ως κοινός εκβιαστής!! Ο Στάλιν, ως δολοφόνος και μηχανορράφος, σαν εκείνους που είχε η Αυλή της βυζαντινής Αυτοκρατορίας: «Η περίπτωση θύμιζε την Ελισάβετ της Αγγλίας, που, όταν πριν από δυο αιώνες τη δυσαρεστούσε ένας υπήκοός της, έλεγε: «Αυτός ο άνθρωπος δε με διασκεδάζει!» Και του 'παιρναν το κεφάλι»! (σελ. 98). Και για τον Ζαχαριάδη: «Πήρε στο τηλέφωνο τη Χωροφυλακή της Θεσσαλονίκης: «Εχω πληροφορίες για μια επικίνδυνη νεαρή κομμουνίστρια. Αν ψάξετε στα χαρτιά της, θα βρείτε την κομματική της ταυτότητα. Ισως και παράνομες προκηρύξεις κι άλλο υλικό. Τι πράγμα; Οχι, δε χρειάζεται να ξέρετε τ' όνομά μου»! (σελ. 86).

Λυπούμαστε, που ο συγγραφέας του βιβλίου δε βρίσκεται στη ζωή, ώστε η αντιπαράθεση να γίνει με ίσους όρους. Ομως το βιβλίο τούτο κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του. Κι επομένως νομιμοποιείται κανείς - και ηθικά - να ασκήσει κριτική στο συγγραφέα. Αλλά και να υπενθυμίσει ορισμένα πράγματα σε εκείνους, που είχαν την ευθύνη της έκδοσης, μιας κι ο ίδιος δεν τα πήρε υπόψη του, όταν ζούσε κι έγραφε το βιβλίο.

1.Πρέπει να εξαιρεθεί από την υπόλοιπη «ποιότητα» του βιβλίου, το τμήμα των τελευταίων 30 σελίδων, που αφορά στα λεγόμενα της Ρούλας Κουκούλου. Η Ρούλα Κουκούλου είχε δώσει συνέντευξη στον Φρ. Γερμανό, πριν από χρόνια, για τη ζωή της με τον Ν. Ζαχαριάδη. Ενα μέρος των αφηγήσεών της παρατίθεται στο βιβλίο.

Στην αφήγηση της Ρούλας Κουκούλου ο Ζαχαριάδης περιγράφεται ολόπλευρα. Με τα πολλά «συν», που χαρακτήριζαν την προσωπικότητά του, αλλά και με τα αρνητικά του. Για τα πνευματικά ενδιαφέροντα που είχε και την καταπληκτική αντοχή του. Κι ας μη μας πουν, ότι η Ρούλα Κουκούλου δεν ήταν αντικειμενική, ενώ ο Φρ. Γερμανός ήταν! Γιατί ο Φρ. Γερμανός, κι αν ακόμα θα ήθελε, δεν μπορούσε να ήταν αντικειμενικός, πέρα από άλλους λόγους, εξαιτίας και της ιδεολογικής και μεθοδολογικής του προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων. Από τη μεθοδολογική προσέγγιση που κάνει, φαίνεται καθαρά στα βιβλία του, ότι τη γενική πορεία της ιστορικής κίνησης την αντιλαμβανόταν μ' έναν αστείο τρόπο, ως προϊόν ασήμαντων στην ιστορία συμβάντων ή ως αποτέλεσμα δευτερεύουσας σημασίας γεγονότων. Για παράδειγμα, θεωρούσε, ότι αν ο Θοδ. Δεληγιάννης και η Σοφία Τρικούπη (αδελφή του Χαρίλαου) είχαν παντρευτεί, ίσως να είχε αλλάξει η ιστορική πορεία της χώρας, αφού σε τέτοια περίπτωση οι αιώνιοι εχθροί (Θοδ. Δεληγιάννης και Χαρ. Τρικούπης) θα είχαν συμφιλιωθεί! (Βλέπε: Φρ. Γερμανού: «Γυναίκα από βελούδο»). Ή, ότι ο Ζαχαριάδης πρωτοστάτησε στην απόφαση για τον ένοπλο αγώνα από ένα πείσμα! Ο Φρ. Γερμανός, λοιπόν, αγνοούσε ή παραγνώριζε τους νόμους της ιστορικής κίνησης, το ρόλο που παίζει η ταξική πάλη, το ρόλο των λαϊκών δυνάμεων, αλλά και την πραγματική συμβολή της προσωπικότητας στο ιστορικό γίγνεσθαι.

2. Το γεγονός, ότι το βιβλίο του Φρ. Γερμανού είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όπως λέει, σε καμιά περίπτωση δε δικαιολογεί το συγγραφέα να φαντάζεται γεγονότα, μέσω των οποίων διασύρονται πρόσωπα και κομμουνιστικά κόμματα. Τέτοιος διασυρμός επιχειρείται, για παράδειγμα, με την εκτεταμένη αναφορά του σε κάποια Λουντμίλα Μιλόβα, καθηγήτρια στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής, στη Μόσχα), η οποία δολοφόνησε φύλακα της Σχολής και σε συνέχεια τον πέταξε - μαζί με τον Ζαχαριάδη - στο ποτάμι και τον εξαφάνισαν, αλλά και με το ότι αυτή η καθηγήτρια ρύθμιζε σχεδόν τα πάντα (!) στο Κρεμλίνο, χάρη στις επιδόσεις της στα κρεβάτια των ηγετών της Σοβιετικής Ενωσης! Αυτές είναι μερικές από τις γελοιότητες του βιβλίου. Κι ίσως το καλύτερο είναι, να γελάει κανείς με τέτοιες μπουρδολογίες...

Κατά τον Φρ. Γερμανό, ο στόχος του Ζαχαριάδη ήταν να γίνει αρχηγός του ΚΚΕ. Και για να το πετύχει αυτό, φρόντισε να δημιουργήσει δεσμούς με το Κρεμλίνο! Οντας, όμως, νέος ακόμα, και μη έχοντας τότε (πριν ακόμα γνωρίσει τον Στάλιν) άλλες δυνατότητες, στράφηκε, που αλλού; Στη Λουντμίλα Μιλόβα! Η οποία, τον προώθησε... «Με τη Λουντμίλα ένιωθε σαν ν' ακουμπάει σ' έναν βράχο...» (σελ. 68).

Εχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με κουτσομπολιά επιπέδου πεζοδρομίου, όσον αφορά στις διεθνείς σχέσεις του ΚΚΕ στην «Κομμουνιστική Διεθνή» και στην... «εξάρτησή» του από ξένα κέντρα!..

3. Στα πολιτικά γεγονότα (Δεκέμβρης 1944, εμφύλιος, κατάσταση στο ΚΚΣΕ κλπ), ο Φρ. Γερμανός υιοθετεί στο βιβλίο του αβίαστα όλα τα επιχειρήματα της αντίπαλης προς το κομμουνιστικό κίνημα προπαγάνδας, με αντικομμουνιστική «γλαφυρότητα», με πικρόχολα σχόλια, αστήρικτους ισχυρισμούς και μονομέρειες, αλλά και έχοντας άγνοια πραγματικών γεγονότων, όπως π.χ. όταν κάνει αναφορά στον Μπουχάριν, ότι είχε αποκαλέσει τον Κ. Μαρξ πράκτορα! (Προφανώς τον μπέρδεψε με τον Μπακούνιν, θεωρητικό του αναρχισμού, που ήταν σύγχρονος του Μαρξ, είχε συγκρουστεί μαζί του και τον είχε συκοφαντήσει. Ο Μπουχάριν γεννήθηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Μαρξ... Και δεν είχε τέτοια γνώμη για τον Μαρξ...).

Ταυτόχρονα, ο Φρέντυ Γερμανός υιοθέτησε στο βιβλίο του και τα πιο αντικομμουνιστικά κλισέ των παλιών «κομμουνιστοφάγων». Δημιουργώντας μια στιχομυθία ανάμεσα στο Θάνατο και στον Ζαχαριάδη, λίγο πριν ο Ζαχαριάδης αυτοκτονήσει, βάζει τον Θάνατο να του λέει: «Τα ρίχνεις όλα στους άλλους και δεν παραδέχεσαι ότι κλότσησες μια ολόκληρη χώρα σ' ένα ποτάμι με αίμα!»!! «Εκανα μια επανάσταση», είπε ο γέρος. «Για το λαό και το Κόμμα». «Τρίχες!» είπε ο Θάνατος! (σελ. 24). Και σε άλλο σημείο: «Το Κόμμα όμως ήταν ένα σκοτεινό γραφείο, με μια σφραγίδα που εξόντωνε συντρόφους και τους έστελνε φυλακές και εξορίες» (σελ. 22), γράφει ο ίδιος ο Φρ. Γερμανός!..

Τα παραδείγματα, που αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι ορισμένα από τα πολλά, που θα μπορούσαν να αναφερθούν. Είναι, όμως, αρκετά, νομίζουμε, για να δείξουν και το ποιόν του βιβλίου, αλλά και για να εξηγήσουν, το γιατί ο Σερ. Φυντανίδης, της «Ελευθεροτυπίας», που έβαλε το χεράκι του στην έκδοση, θα έχει να πει για το «έργο» μόνο καλά λόγια...


Tου
Μάκη ΜΑΪΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ