Μόλις αρχίζεις να ξεφυλλίζεις το νέο βιβλίο της Τιτίνας Δανέλη «Ο θρήνος της Κλεοπάτρας» («Νέα Σύνορα» - Α.Α. Λιβάνη) , τα συναισθήματα είναι αντικρουόμενα. Θέλεις τη μια στιγμή να το παρατήσεις, την άλλη να διαβάσεις το τέλος. Τελικά, τίποτε από όλα αυτά δεν κάνεις. Απλά, το ρουφάς από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Σε συνεπαίρνει η πλοκή, τα πρόσωπα, η υπόθεση, που παρότι φανταστική (αστυνομικό θρίλερ), η συγγραφέας με μαεστρία την κάνει να μοιάζει πραγματική.

Οι χαρακτήρες της Τιτίνας Δανέλη, σου θυμίζουν πρόσωπα που ίσως κάποτε γνώρισες, κάπου συνάντησες. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, τους συναντάς στο δρόμο ή δουλεύοντας σε θεόρατα κτίρια, μες το κατακαλόκαιρο, τον Αύγουστο του 1999, οπότε ξετυλίγεται η ιστορία. Μόλις έχουν σταματήσει οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία. Ακολουθεί ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία, ενώ, o εξίσου καταστροφικός σεισμός στην Αθήνα, έρχεται σαν θεία Δίκη, όχι αρχαίας τραγωδίας για τη λύτρωση, αλλά σαν τιμωρία και αποκάλυψη για το θάνατο της Κλεοπάτρας.

Μια σύγχρονη τραγωδία, με πρωταγωνιστή, σε όλο το βιβλίο, έναν κόσμο, σε μεγάλο βαθμό, ξένο από τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου της δουλιάς. Ομως, ένας κόσμος που, δυστυχώς, καθορίζει και κουμαντάρει τις τύχες του απλού κόσμου της δουλιάς. «Πρωταγωνιστούν» τύποι όπως ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο αρχηγός κι ένας στρατηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, ένας γνωστός επιχειρηματίας, ένας δικηγόρος, ένας Τούρκος διπλωμάτης, μια δημοσιογράφος. Σε τελευταία ανάλυση, παρελαύνει από την ιστορία η «αφρόκρεμα» της εξουσίας: κυβέρνηση, κρατικός μηχανισμός, ξένες μυστικές υπηρεσίες, επιχειρηματίες, μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ενα βιβλίο με εκπλήξεις, κατάλληλο και για τις καλοκαιρινές διακοπές, με όμορφες περιγραφές, με απλές αλλά καθόλου ρηχές αναλύσεις ανθρώπινων συναισθημάτων και πρακτικών συμπεριφορών. Η ιστορία εκτυλίσσεται στους δρόμους της Αθήνας, στην Κρήτη, από όπου και η καταγωγή της δολοφονημένης αδελφής του υπουργού, και στο Παρίσι, του οποίου η περιγραφή γίνεται με εξαιρετικά ρεαλιστικό τρόπο, τόσο που ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι η συγγραφέας ήταν εκεί, όταν εξελίσσονταν το μέρος της υπόθεσης που αφορά στη γαλλική πρωτεύουσα.

Ο ευθύς και άμεσος λόγος της Τιτίνας Δανέλη, χωρίς φιοριτούρες, είναι ένα από τα μεγάλα προτερήματα του μυθιστορήματος, όπως και το σαρκαστικό και πολλές φορές πικρό χιούμορ, για μια ζωή που προχωράει, που κάποιους αφήνει πίσω, αλλά που, όμως, τελικά δεν το βάζει κάτω. Είναι η ίδια η ζωή...