Η όξυνση των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στο εσωτερικό των κρατών δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορες τις καπιταλιστικές ηγεσίες. Μέσα σε πλαίσια όπου το καπιταλιστικό σύστημα αδυνατεί να καταφύγει στους κοινωνικούς ελιγμούς που επέτρεψαν στο παρελθόν την επιβίωσή του, αναζητά σχήματα παγκόσμιων εξισορροπήσεων και διαχείρισης των κοινωνικών προβλημάτων, ώστε να μετριαστούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, που βρίσκονται σε ανοδική πορεία και να εμποδιστεί η ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Στα πλαίσια αυτά, έγινε πρόσφατα η Σύνοδος του Βερολίνου (όπου, διά στόματος του Ελληνα πρωθυπουργού και στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, καταργήθηκε για άλλη μια φορά η πάλη των τάξεων!). Σ' αυτήν έγινε μια προσπάθεια να εμφανιστούν ως αριστερά του μέλλοντος τα κυβερνητικά και κομματικά σχήματα, που βαρύνονται, μεταξύ άλλων, και με τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία: Τα σχήματα, τα οποία επιχειρούν την πιο άγρια επίθεση στα κατακτημένα δικαιώματα των εργαζομένων των ίδιων των χωρών τους, χρησιμοποιώντας, ωστόσο, ορολογία ...φιλεργατική και σοσιαλιστική.
Την ίδια στιγμή που υποβαθμίζονται τα πραγματικά, μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, διογκώνονται από τα κέντρα και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του αστικού πολιτικού συστήματος δευτερεύοντα θέματα, όπως το ζήτημα της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Η κυβέρνηση, σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, ανέδειξε το αυτονόητο σε δικής της έμπνευσης δημοκρατικό ...δώρο, αφήνοντας, ωστόσο, στο απυρόβλητο το μείζον ζήτημα των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας, καθώς και το πρόβλημα που σχετίζεται, όχι με το τι γράφουν οι ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών, αλλά με το τι δε γράφουν - είναι, όμως, απολύτως γνωστό στους κρατικούς και διακρατικούς μηχανισμούς καταστολής.
Η κατάσταση εμφανίζεται σύνθετη και περίπλοκη. Το λαϊκό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει νέες προκλήσεις και δυσκολίες και, ακριβώς για τούτο, πρέπει να ανεβάσει ποιοτικά τη δουλιά και τους στόχους του. Παρόλο που η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των εργαζομένων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική δεν είχε την αντίστοιχη έκφρασή της στο εκλογικό αποτέλεσμα, όπως εκτιμά η ΚΕ του ΚΚΕ, αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει ούτε ότι η κυβερνητική πολιτική άλλαξε, ούτε, πολύ περισσότερο, ότι οι εργαζόμενοι είναι τώρα πια ευχαριστημένοι από αυτήν. Στις νέες συνθήκες, αλλά και τις νέες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά στην εργατική τάξη και στο λαϊκό κίνημα, η κατεύθυνση της οικοδόμησης του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου περισσότερο από ποτέ αναδεικνύεται ως ο μόνος δρόμος εξόδου από τη βαθιά κρίση που διέρχεται η ελληνική κοινωνία. Μέσα από τα άρθρα του παρόντος τεύχους, άμεσα ή έμμεσα, καταδεικνύεται αυτή η αναγκαιότητα.
Δημοσιεύονται, επίσης, το κείμενο του Τμήματος κατά των Ναρκωτικών της ΚΕ του ΚΚΕ, που δεν καταγράφει μόνο τις θέσεις του Τμήματος για το φαινόμενο, αλλά αποτελεί και μία σημαντική συμβολή στη συζήτηση για τα αίτια και την αντιμετώπισή του και το άρθρο «Ο Καρλ Μαρξ και ο κοινωνικός ρόλος της επιστήμης», που επιχειρεί μια μαρξιστική προσέγγιση στο ζήτημα με αναφορές στις αντιλήψεις του Καρλ Μαρξ για την επιστήμη. Στο άρθρο, καταδεικνύονται οι κίνδυνοι που απορρέουν από τη χρησιμοποίηση των επιστημονικών επιτευγμάτων από το κεφάλαιο, ενώ καταδεικνύεται ο ρόλος της επιστήμης ως θεμελιακού παράγοντα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Με το άρθρο «Κριτική σε μια "κριτική" του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε», επιχειρείται μια απάντηση σε θεωρίες που παραγνωρίζουν ή και διαστρεβλώνουν τη φυσιογνωμία του σοσιαλισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, κατά τον 20ό αιώνα.
Τον Ιούλη συμπληρώνονται 80 χρόνια από την υπογραφή της Συμφωνίας των Σεβρών, που έθεσε τέλος στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπαθώντας (ανεπιτυχώς, όπως ήταν φυσικό) να συγκεράσει τα αντικρουόμενα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που υπήρξαν οι νικητές του πολέμου. Με την αφορμή αυτή, δημοσιεύουμε άρθρο, μέσα από το οποίο προσεγγίζεται, μεταξύ άλλων, και η ειδική θέση που επιχείρησε να παίξει η Ελλάδα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και που την πλήρωσε πανάκριβα ο ελληνικός λαός και οι Ελληνες εντεύθεν του Αιγαίου, με τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή. Η αναφορά μας σε ιστορικά ζητήματα κλείνει με ένα άρθρο αφιερωμένο σε ένα πρόσφατο σχετικά γεγονός. Το άρθρο με τον τίτλο «Η κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή, 1970 - 1973» προσπαθεί να αντλήσει διδάγματα από την πείρα που αποκόμισε το λαϊκό κίνημα από το πείραμα που συντελέστηκε, 30 χρόνια πριν, στην άκρη του κόσμου και που είχε το γνωστό τραγικό τέλος.
Τέλος, και όπως πάντα, δημοσιεύονται στο παρόν τεύχος τα τρέχοντα κομματικά ντοκουμέντα.