Το 'χουμε ξαναγράψει και τονίσει αρκετές φορές, αλλά μια και συνεχίζεται η σχετική, με την πορεία του Χρηματιστηρίου, φιλολογία, το υπογραμμίζουμε, για μια ακόμη φορά. Πέρυσι, τέτοιο καιρό, όταν ο δείκτης της Σοφοκλέους βρισκόταν στις δόξες του και οι κυβερνώντες, όπως και διάφοροι άλλοι, έπλεκαν τα εγκώμια του «λαϊκού καπιταλισμού», αρκετοί μεγαλομέτοχοι, θεσμικοί επενδυτές κλπ, μοσχοπούλησαν τεράστιους αριθμούς μετοχών, βρίσκοντας την ευκαιρία να συγκεντρώσουν αμύθητα ποσά. Τώρα, σφυρίζουν αδιάφορα και, απλώς... προβληματίζονται για την αποδοτικότερη επένδυση των κερδών τους...

Βέβαια, κάποια στιγμή, θα ξαναγοράσουν μετοχές. Εννοείται, σε τιμές πολύ χαμηλότερες απ' αυτές που πούλησαν. Και μετά, θα ξαναδημιουργήσουν τις περυσινές καταστάσεις τεχνητής ευδαιμονίας -με την περισσότερη ή λιγότερη βοήθεια των απανταχού θεραπαινίδων της «οικονομίας της αγοράς»- για να ξαναπουλήσουν ακριβά και να ξαναμαζέψουν τα χρήματα, όσων πίστεψαν, ότι βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά...

Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η ουσία του Χρηματιστηρίου κι ας λέει ό,τι θέλει ο κ. Παπαντωνίου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτή είναι η δημοκρατία σας κύριοι Γ. ΚΑΡ. και Γ. ΠΑΝ. Αν ήταν μια απόφαση της ΕΣΗΕΑ που θα σας βόλευε, θα χειροκροτούσατε. Τώρα που η απόφαση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δε χωράει στο αντιΚΚΕ κοστούμι σας, τη χαρακτηρίζετε «πρωτοφανή» και ότι «φτύνει κατάμουτρα δημοσιογράφους μέλη της». Αλήθεια, εσείς δε φτύνετε κατάμουτρα και με το χειρότερο τρόπο, συναδέλφους σας, μέλη της ΕΣΗΕΑ, μ' αυτή τη στάση σας;

Πολύ απλή, λοιπόν, η «δημοκρατική» πρακτική σας. Οποιος δε συμμορφώνεται με τας υποδείξεις, τον στηλιτεύετε. Εύγε!

Για σημαντικές αυξήσεις, ύψους 25%, στις τιμές των εισιτηρίων των αστικών λεωφορείων της πρωτεύουσας προσανατολίζεται η κυβέρνηση, έγραφε τις προάλλες ο «Ρ». Δημοσίευμα, το οποίο δε διαψεύστηκε, βέβαια. Προχτές, δόθηκε και η εξήγηση του κυβερνητικού προσανατολισμού. Δημοσιοποιήθηκε η έκθεση πεπραγμένων του ΔΣ της Εταιρίας Θερμικών Λεωφορείων (ΕΘΕΛ). Σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση, το συνολικό έλλειμμα της εταιρίας, για το 1999, ανέρχεται στα 77 δισεκατομμύρια δραχμές, αυξημένο κατά 16% συγκριτικά με τον προηγούμενο χρόνο.

Ισως, βέβαια, πείτε, αφού υπάρχει έλλειμμα, τι άλλο μπορεί να γίνει... Και, όμως, πολλά μπορούν να γίνουν. Το θέμα, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε βρίσκεται στην ύπαρξη ή όχι διαφορετικών λύσεων στην αντιμετώπιση του ελλείμματος. Βρίσκεται, πρώτα και κύρια, στην αιτία του ελλείμματος. Οι κυβερνώντες δε δίνουν, ούτε ολόκληρη, ούτε έγκαιρα και τακτικά την κρατική επιχορήγηση στην ΕΘΕΛ, η οποία προβλέπεται από το νόμο 2669/98 και η επιχείρηση υποχρεώνεται να προσφύγει σε υπέρογκο τραπεζικό δανεισμό. Ο τραπεζικός δανεισμός, όμως, συνεπάγεται βαρύτατους τόκους, οι οποίοι και δημιουργούν το έλλειμμα.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, υπεύθυνοι για το έλλειμμα είναι οι κυβερνώντες και η πολιτική τους. Οπως συμβαίνει, όμως, πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν πληρώνουν αυτοί τα «σπασμένα». Τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός. Στην προκειμένη περίπτωση με την αύξηση των εισιτηρίων.

Ως μια χαλάρωση του παράνομου αμερικανικού εμπάργκο ενάντια στην Κούβα προβλήθηκε τελευταία, από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, ένα αμερικανικό νομοσχέδιο, που περιμένει για να συζητηθεί στην αμερικανική Βουλή. Το νομοσχέδιο προβλέπει, υποτίθεται, την άρση της απαγόρευσης πώλησης τροφίμων και φαρμάκων στην Κούβα, αλλά -όπως σημειώνουν όσοι το διάβασαν με προσοχή- είναι πολύ πιθανό να ενισχύσει το εμπάργκο, παρά να το χαλαρώσει. Κι αυτό, γιατί περισσότερο επιχειρεί, να βάλει περιορισμούς στις μέχρι σήμερα εξαιρέσεις του εμπάργκο, παρά να χαλαρώσει το τελευταίο. Με τις αναλύσεις αυτές συμφωνούν και αξιωματούχοι του κουβανικού υπουργείου των Εξωτερικών και σημειώνουν, πως το προτεινόμενο σύστημα εξαγωγών, προβλέπει τη χορήγηση αδειών «βάσει της καλής θέλησης». Φέρνουν ως παράδειγμα, δε, ένα φορτίο φαρμάκων, προοριζόμενο για την Κούβα, που βρίσκεται εδώ και καιρό στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι, αλλά δε φεύγει, επειδή οι τελωνειακές υπηρεσίες αρνούνται να εγκρίνουν την άδεια του αμερικανικού υπουργείου Εμπορίου...

Ετσι είναι αυτά... Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε την τρίχα άλλαξε ούτε την κεφαλή του, λέει μια σοφή λαϊκή παροιμία.

Εφιαλτικά, αλλά, ταυτόχρονα και αποκαλυπτικά τα στοιχεία, που περιέχονται στη φετινή παγκόσμια έρευνα απασχόλησης - ασφάλειας εισοδήματος και κοινωνικής προστασίας του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Κατά 200 εκατομμύρια, σημειώνει η έρευνα, αυξήθηκε την τελευταία πενταετία ο αριθμός των ατόμων σε όλο τον κόσμο, που βρίσκονται κάτω από το απόλυτο όριο φτώχειας. Που ζουν, δηλαδή, με εισόδημα λιγότερο του ενός δολαρίου τη μέρα. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, ακόμη και οι πιο πλούσιες χώρες του κόσμου μείωσαν την κοινωνική προστασία που προσφέρουν στους ανέργους. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι το 75% των 150 εκατομμυρίων καταγραμμένων ανέργων σε όλο τον κόσμο δε διαθέτει καμία προστασία (επίδομα ανεργίας, ασφάλισης, κλπ.), ενώ 250 εκατομμύρια παιδιά, κάθε χρόνο, διακόπτουν το σχολείο τους, για να αναζητήσουν κάποια δουλιά και να συνεισφέρουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Ισως, βέβαια, αναρωτηθείτε: Καλά τα λέει αυτά, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας και δίκιο έχει, αλλά τι κάνει για την αντιμετώπιση της κατάστασης; Προωθεί την κοινωνική συναίνεση και τον κοινωνικό διάλογο και θεωρεί, πως μπορεί να υπάρξει μια συνεννόηση, ανάμεσα στις «παραγωγικές δυνάμεις», δηλαδή τους κεφαλαιοκράτες και τους εργάτες, που θα οδηγήσει σε μια «παγκοσμιοποίηση» με ανθρώπινο πρόσωπο. Ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι δηλαδή...

Σαράντα

το θερμόμετρο

βαθμούς δείχνει

και άνω

και ζεματάει

ο καύσωνας

και καίει

σαν το... Γιάννο!

***

Κι από τη ζέστη

αδύνατο

να πέσω

στο κρεβάτι,

ιδρώνω

σαν τη... «σύγκλιση»

να κουβαλώ

στην πλάτη!

***

Σαράντα

το θερμόμετρο

και είναι πια

να φρίττεις,

πάει θα με «φάει»

το «δίδυμο»,

ο καύσων

κι ο... Σημίτης!

Ο πρώην διευθυντής της «Κόκα - Κόλα» στο Μεξικό, φανατικός καθολικός και κυβερνήτης της πολιτείας Γκουαναχουάτο, οδήγησε το ΡΑΝ σε σαρωτική νίκη και απέσπασε με αυτόν τον τρόπο τα σκήπτρα της εξουσίας από το «δεινόσαυρο», το «Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα» που τα κατείχε για 71 χρόνια! Ο Φοξ κατόρθωσε να αποσπάσει ακόμη και την έγκριση ορισμένων γκουρού - διανοούμενων, με αριστερό παρελθόν και διασημότητα, όπως του Περουβιανού Μάριο Βάργκας Γιόσα, που τον θεώρησε μέσα από άρθρο του, στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», τη «μοναδική εναλλακτική λύση» και «έναν άνθρωπο με καθαρές ιδέες, που τις εξηγεί με μεγάλη ακρίβεια»!

Ο Φοξ απευθύνθηκε στους συμπατριώτες με το γνωστό τρόπο που απευθύνονται οι Λατινοαμερικανοί λαϊκιστές και τα υποσχέθηκε όλα: θα διαλύσει το διεφθαρμένο κράτος του PRI και θα οργανώσει στη θέση του ελεύθερους και αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Θα στηρίξει το χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Οσο για τον πετρελαϊκό γίγαντα της χώρας, την «Pemex», έχει αποκλείσει την ιδιωτικοποίησή της κατά τη διάρκεια της θητείας του, με το αιτιολογικό ότι μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε ένταση και διχασμό και ενδεχομένως θα εμπόδιζε την πορεία εκδημοκρατισμού της χώρας...

Οι χαρακτήρες της Τιτίνας Δανέλη, σου θυμίζουν πρόσωπα που ίσως κάποτε γνώρισες, κάπου συνάντησες. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, τους συναντάς στο δρόμο ή δουλεύοντας σε θεόρατα κτίρια, μες το κατακαλόκαιρο, τον Αύγουστο του 1999, οπότε ξετυλίγεται η ιστορία. Μόλις έχουν σταματήσει οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία. Ακολουθεί ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία, ενώ, o εξίσου καταστροφικός σεισμός στην Αθήνα, έρχεται σαν θεία Δίκη, όχι αρχαίας τραγωδίας για τη λύτρωση, αλλά σαν τιμωρία και αποκάλυψη για το θάνατο της Κλεοπάτρας.

Μια σύγχρονη τραγωδία, με πρωταγωνιστή, σε όλο το βιβλίο, έναν κόσμο, σε μεγάλο βαθμό, ξένο από τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου της δουλιάς. Ομως, ένας κόσμος που, δυστυχώς, καθορίζει και κουμαντάρει τις τύχες του απλού κόσμου της δουλιάς. «Πρωταγωνιστούν» τύποι όπως ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο αρχηγός κι ένας στρατηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, ένας γνωστός επιχειρηματίας, ένας δικηγόρος, ένας Τούρκος διπλωμάτης, μια δημοσιογράφος. Σε τελευταία ανάλυση, παρελαύνει από την ιστορία η «αφρόκρεμα» της εξουσίας: κυβέρνηση, κρατικός μηχανισμός, ξένες μυστικές υπηρεσίες, επιχειρηματίες, μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ενα βιβλίο με εκπλήξεις, κατάλληλο και για τις καλοκαιρινές διακοπές, με όμορφες περιγραφές, με απλές αλλά καθόλου ρηχές αναλύσεις ανθρώπινων συναισθημάτων και πρακτικών συμπεριφορών. Η ιστορία εκτυλίσσεται στους δρόμους της Αθήνας, στην Κρήτη, από όπου και η καταγωγή της δολοφονημένης αδελφής του υπουργού, και στο Παρίσι, του οποίου η περιγραφή γίνεται με εξαιρετικά ρεαλιστικό τρόπο, τόσο που ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι η συγγραφέας ήταν εκεί, όταν εξελίσσονταν το μέρος της υπόθεσης που αφορά στη γαλλική πρωτεύουσα.

Ο ευθύς και άμεσος λόγος της Τιτίνας Δανέλη, χωρίς φιοριτούρες, είναι ένα από τα μεγάλα προτερήματα του μυθιστορήματος, όπως και το σαρκαστικό και πολλές φορές πικρό χιούμορ, για μια ζωή που προχωράει, που κάποιους αφήνει πίσω, αλλά που, όμως, τελικά δεν το βάζει κάτω. Είναι η ίδια η ζωή...