Κυριακή 9 Ιούλη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Ενισχύει την ταξική κυριαρχία της πλουτοκρατίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το «αρχιτεκτονικό σχέδιο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο μέλλον, είναι το αντικείμενο της συζήτησης που άνοιξε πρόσφατα στους κόλπους της ΕΕ.

Ηδη σ' αυτή τη συζήτηση έχουν διατυπωθεί συγκεκριμένες προτάσεις απ' τις οποίες μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα για τις στρατηγικές επιδιώξεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Κάπως σχηματικά, αλλά όχι μακριά από την πραγματικότητα, μπορούμε να διακρίνουμε δυο βασικές προτάσεις, φορείς των οποίων είναι οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας. Η γερμανική κυβέρνηση προωθεί την πρόταση της «ομοσπονδιοποίησης», ενώ η γαλλική κυβέρνηση προτείνει το μοντέλο της Ενωσης των «πολλαπλών ταχυτήτων». Φυσικά, πίσω από αυτές τις προτάσεις πρέπει να ψάξουμε τις διαφορές στις στρατηγικές επιδιώξεις μερίδων του μεγάλου κεφαλαίου στην κούρσα για την επικράτηση στο περιβάλλον της «παγκοσμιοποίησης». Οι διαφορές αυτές αντανακλούν επίσης σ' ένα βαθμό τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς για την κυριαρχία στο καθεστώς της «νέας τάξης».

Στη συζήτηση έχουν μπει και άλλες δυνάμεις, όπως η κυβέρνηση της Βρετανίας. Οι προτάσεις του Τόνι Μπλερ έχουν ελάχιστη απήχηση στο βαθμό που η Βρετανία απέχει (ακόμη) από το γίγνεσθαι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το γεγονός της μη συμμετοχής στην ΟΝΕ μειώνει το ειδικό βάρος της Βρετανίας, η οποία επιχειρεί να διατηρήσει τουλάχιστον το ρόλο του βραχίονα της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Ουσιαστικά, τα υπόλοιπα κράτη μέλη - μέλη καλούνται να υποστηρίξουν είτε τη γερμανική, είτε τη γαλλική εκδοχή. Θα πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι οι αντιθέσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας δεν εμποδίζουν τις δυο κυβερνήσεις να αναζητούν τρόπους και μέσα για να πετύχουν τον κοινό τους στόχο, της δημιουργίας ενός πανίσχυρου Διευθυντηρίου στην ΕΕ, όπου θα συγκεντρώνονται η οικονομική με την πολιτική και τη στρατιωτική ισχύ. Ετσι, στη Διακυβερνητική Διάσκεψη προωθούν από κοινού σειρά προτάσεων με τις οποίες αλλάζει το σύστημα λήψης των αποφάσεων, διαφοροποιείται η εκπροσώπηση των κρατών - μελών στα κοινοτικά όργανα και δίνεται η δυνατότητα σε όσους «θέλουν και μπορούν» να ξεχωρίζουν απ' τους υπόλοιπους, συγκροτώντας έναν «σκληρό πυρήνα» γύρω απ' τον οποίο θα περιστρέφονται «δορυφορικά» όσοι δε θέλουν (π.χ. Βρετανία) και δεν μπορούν (π.χ. Ελλάδα).

Αν και δεν μπορεί να είναι από τώρα γνωστή η τελική μορφή που θα προσδώσουν στην ενοποίηση, το σίγουρο είναι ότι προωθείται μια ακόμη πιο αντιδραστική προοπτική για τους λαούς τόσο της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και του κάθε κράτους - μέλους.

Αντικειμενικά ο ενδοκοινοτικός ανταγωνισμός, η ανισομετρία στην ανάπτυξη των χωρών - μελών αλλά και η κρίση με δεδομένο ότι δεν μπορεί να συγχρονιστεί ο κύκλος της για όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες, οδηγούν στη διερεύνηση για εφαρμογή νέων διακρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, άρα και ανάλογων θεσμών και διαδικασιών. Το ζήτημα που τους απασχολεί είναι η αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης όξυνσης των αντιθέσεων τόσο μεταξύ κρατών - μελών, αλλά κυρίως των κοινωνικών σε κάθε κράτος - μέλος, ώστε να προλαμβάνονται οι κίνδυνοι υπόσκαψης των θεμελίων του οικοδομήματός τους. Αλλωστε, παρά τις προσδοκίες, αλλά και την πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν για οικονομική ανάπτυξη, αυτή φαίνεται να είναι αναιμική. Αυτή είναι και η βάση για την εφαρμογή πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με τις διαβόητες αναδιαρθρώσεις, (αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων τομέων παροχής υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας κλπ.) που μειώνουν ολοένα και περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης.

Οι «πολλές ταχύτητες», στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι γεγονός ανεπίστρεπτο, η μορφή θεσμοθέτησής τους είναι το ζητούμενο. Αλλά για όλα αυτά και το πώς θα προχωρήσουν θα δείξει η ίδια η ζωή.

Πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ προχώρησαν σε κοινές θέσεις στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στην πορεία της ενοποίησης, αφαιρώντας κάθε πρόσχημα διαφορετικότητας, με το οποίο και όξυναν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, αποδεικνύοντας ότι συνεργάζονται αρμονικά για την προώθηση των ταξικών συμφερόντων της ολιγαρχίας και την καταλήστευση του λαού.

Η προοπτική της πολιτικής ενοποίησης, στοχεύει να ενισχύσει την κυριαρχία του ευρωπαϊκού διεθνικού κεφαλαίου. Η εργατική τάξη και ο λαός της Ελλάδας, όπως και κάθε λαός στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μόνο νέα δεινά μπορούν να περιμένουν. Επομένως και η θέση κάθε πολιτικής δύναμης, κρίνεται από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, που αντικειμενικά είναι αντίθετα, όπως είναι αντίθετα συνολικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ