Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε μια από τις μεγάλες αλλά και τις τραγικότερες μορφές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Σήμερα, κανένας νηφάλια σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αμφιβάλει περί αυτού. Ούτε αμφιβάλει ότι η αγωνιστική πορεία του Ζαχαριάδη ταυτίστηκε απόλυτα με τους ηρωικούς κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας και ότι στο τραγικό του τέλος αντανακλάται η μεταπολεμική τραγωδία που «συνύφαναν» και όρισαν για το λαό μας και τον τόπο μας ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός και τα ντόπια όργανά του. Η τραγωδία του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, δεν είναι μια στενά ελληνική ιστορική υπόθεση, του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Αλλά μια υπόθεση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στην οποία έρχεται να ρίξει «φως» ο τόμος «Η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη (Επέμβαση του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ)», που κυκλοφόρησε από το «Προσκήνιο», με επιμέλεια και εμπεριστατωμένη εισαγωγή του δημοσιογράφου και ιστορικού Γιώργου Πετρόπουλου και πρόλογο του Σήφη Ζαχαριάδη, ο οποίος διέθεσε τα σχετικά ντοκουμέντα από το Αρχείο του πατέρα του. Η έκδοση περιέχει (σε ανάτυπα των πρωτοτύπων): Τα άγνωστα ντοκουμέντα και τα απόρρητα Πρακτικά από τις συνεδριάσεις της Διεθνούς Επιτροπής των έξι κομμουνιστικών κομμάτων (ΕΣΣΔ, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), η οποία συγκροτήθηκε το Φλεβάρη του 1956, στα πλαίσια του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, για να εξετάσει ορισμένες ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, τις οποίες χαρακτήριζε ως «λάθη» του. Τα απόρρητα Πρακτικά της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ. Και, τέλος, ανέκδοτα φωτογραφικά ντοκουμέντα (φωτογραφίες του Ν. Ζαχαριάδη, της συντρόφισσάς του Ρούλας Κουκούλου και του γιου τους, και χειρόγραφες σημειώσεις του).

Καθώς ο καθορισμένος χώρος της στήλης δεν επιτρέπει ούτε καν τη συνόψιση βασικών στοιχείων αυτών των -μεγάλης ιστορικής σημασίας - ντοκουμέντων, περιοριζόμαστε να σημειώσουμε τουλάχιστον μερικές συνταρακτικές «πινελιές» του. Στις 28/7/1973 ο εξόριστος Ν. Ζαχαριάδης γράφει «Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα να 'χω». Πριν δώσει τέλος στη ζωή του (31/7/1973) γράφει: «Την τιμή κανένας δεν μπορεί να σου την αφαιρέσει. Την τιμή μπορείς μονάχα να τη χάσεις». Και στο πολυαγαπημένο του Σήφη γράφει: «Θα είναι καλύτερα να μην κρατήσεις το επίθετό μου. Με συγχωρείς που έτσι αταίριαστα ήρθαν τα πράγματα και μη μου κρατάς κακία». Ο Σήφης το 1979 ξαναπήρε το πατρώνυμό του, και σήμερα νιώθει μεγάλη υπερηφάνεια γι' αυτό.