Κυριακή 25 Ιούνη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πατριδογνωμόνιο
Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Στο ατομικό υποσυνείδητο, καμιά φορά οι ψευδαισθήσεις, το κυνήγι μιας ουτοπίας, το όνειρο, ακόμα κι η ονείρωξη επενεργούν για λίγο ευεργετικά. Λειτουργούν ως καταφύγιο. Πάντα προσωρινά. Και με την προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος είναι εχέφρων κι όχι μωρός στην ηλικία ή και τη φύση του.

Σ' αυτά τα μικρά αντίσκηνα που στήνει ο νους για να φυλάγεται από τις κακοτοπιές της πραγματικότητας, χωράνε και χωρατά. Και φίλοι. Και γνωστοί. Κι αυτοσαρκασμοί. Μικρές νίκες κι άλλες τόσες ήττες των καθημερινών ανθρώπων.

Ομως, σύντροφοι, αυτό το υγιεινό παιχνίδι δεν παίζεται με όρους πολιτικής, ούτε στο πεδίο του συλλογικού υποσυνειδήτου. Εκεί η κοινή πείρα είναι αμείλικτη. Και βεβαίως σωτήρια. Γιατί ξεχωρίζει ακόμη και τον... τυχερό, που βρίσκει βολικότερο το διάβα της ζωής, από τις απέραντες μάζες των σκληρά εργαζομένων που λίγο χρόνο έχουν να παρηγοριούνται με τις ψευδαισθήσεις τους. Και τότε ακόμα κι αυτός, ο μη μωρός βεβαίως, γίνεται ένα με το συλλογικό υποσυνείδητο κι αντιμέτωπος με το τέλος των ψευδαισθήσεων. Απαρηγόρητα σοφότερος και επικίνδυνα - ευτυχώς - έμπειρος.

Ετσι, απ' τη μεταπολίτευση και μετά, εκεί πάνω στην κρίσιμη καμπή που φάνταζε να ορθώνει ανάστημα μια «Γενιά του Πολυτεχνείου», το συλλογικό υποσυνείδητο θόλωσε. Ηταν η εποχή που η λέξη (πόσες βαφτίστηκαν στα μέσα ακόμα της δεκαετίας του '70 μ' αυτό το όνομα...) Λαοκρατία δεν ήταν για το πυρ το εξώτερο και δεν είχαν εφευρεθεί τα μεσημεριάτικα προγράμματα που δε θα άντεχαν τέτοια «λαϊκούρα» επιλογή. Ομως, τώρα πια αυτή η φευγαλέα μαζική ελπίδα δεν έχει πια, αντικειμενικά, ουρά. Δεν αντέχει στο χρόνο, ούτε σε ψήγμα του, της τρέχουσας, της ζώσας ιστορίας και δη της Παιδείας. Δυο αστικά κόμματα εξουσίας, καβάλα στην εκλογική πλειοψηφία, λεηλάτησαν τον εθνικό πλούτο. Κατασκεύασαν μια φρέσκια αστική τάξη σύγχρονων κοτζαμπάσηδων και μια στρατιά από γενίτσαρους του κεφαλαίου. Αντικατέστησαν τις ιδεολογίες με διαφημιστικά προγράμματα και πέρασαν σε καταναλωτικές μπροσούρες έννοιες που αποκτούν νόημα μόνο μέσα από τη συλλογική δράση και τη μαζική αντίδραση, όπως, «αλλαγή», «μεταρρύθμιση», «ανασυγκρότηση», «κοινωνικοποίηση», «σύμπραξη», κι άλλες πολλές που έχει ο κυρίαρχος μπαξές της επικοινωνιακής πιάτσας.

Ηρθαν και οι κωδικοί της ΕΕ, χειρότεροι αφιονιστικοί μηχανισμοί από τους κώδικες Ντα Βίντσι και παρέτειναν τη θολούρα. Κατήργησαν, σχεδόν, τα διάφορα Μάαστριχτ, οι Μπολόνιες, τα Ελσίνκι, το βάθος της πολιτικής συνείδησης και σκέψης. Τα δικαιώματα έγιναν ευκαιρίες. Η σύνταξη κι η τρίτη ηλικία, τρίτη ευκαιρία για δουλιά. Ο οπορτουνισμός έγινε κοινωνικά καθόλου απαξιωτικός τζόγος.

Κι η Παιδεία; Αυτή, σύντροφοι, έγινε η μεγάλη φάκα. Με τυρί για να παγιδευτεί το μέλλον. Η κυριαρχία της καπιταλιστικής εκπόρνευσης ατομικών ονείρων και συλλογικών θαυμάτων.

Μια παραλλαγή στο γνωστό, μ' όλα του τα λάθη και την αντιλαϊκή υφή, ελληνικό πανεπιστήμιο τα λέει όλα. Συνταγματικά και εκ στόματος κομμάτων εξουσίας. Μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ εξωτερικού ή εσωτερικού. Κάτι σαν την Ακαδημία της ΓΣΕΕ. Και τέζα οι ψευδαισθήσεις.

Ακόμα κι ο αξιωματικός που διατάζει τα ΜΑΤ, τώρα ξέρει πως ο γιος του που σπουδάζει στα ΤΕΙ Κοζάνης, θα μπορεί να πάρει «Μπάτσελορ» από το... Χάρβαρντ της γειτονιάς του. Φθάνει να δείρει λίγο παραπάνω. Για το μπόνους ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας. Ωσπου ο γιος του να μπορέσει να φτιάξει και ιδιωτικά ΜΑΤ. Μια ανώνυμη εταιρία, με χορηγό το τέλος των ψευδαισθήσεων ενός λαού...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ