Του Πάνου Μαραγκού από το «ΕΘΝΟΣ»

Και μόνον η συνείδηση των απαντήσεων σε τέτοιου είδους ερωτήσεις, είναι ικανή να σε εξεγείρει. Να σου δώσει δύναμη, να σε εκτινάξει μπροστά, έτσι που να πάρεις αμπάριζα και να μην αφήσεις τίποτα όρθιο, από έναν κόσμο σάπιο έως μέσα στο μεδούλι. Να κάνεις σημαία το όραμά σου - όραμα «πεζό», καθημερινό, βασισμένο στο «ένα κι ένα κάνουν δύο, διά ταύτα μας ανήκουν όλα», γι' αυτό και όμορφο, όσο μια εξίσωση, που - τουλάχιστον σ' αυτήν - αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ομορφιά (σ.σ. αφορμή το θεώρημα του Οϊλερ, μια εξίσωση που συνδέει τις πέντε σημαντικότερες έννοιες των μαθηματικών: το 1, το 0, το π, τον φανταστικό αριθμό i και την εκθετική συνάρτηση e. Μια εξίσωση, που συνδέει μεταξύ τους τη γεωμετρία, τη μελέτη του Διαστήματος, την άλγεβρα, τη μελέτη της δομής και την ποσότητα, ένα θεώρημα που κέρδισε τον τίτλο της «πιο όμορφης εξίσωσης» (σχετικό σημείωμα χτες στα «ΝΕΑ»).

Αναγκαία η «άσχετη» εισαγωγή, ως άρνηση για το σχολιασμό μιας επικαιρότητας που διαμορφώνεται - παρουσιάζεται ως δεδομένη από το σύνολο των έντυπων και ραδιοτηλεοπτικών αστικών μέσων ενημέρωσης, μιας επικαιρότητας που με αφορμή και τις υποκλοπές - παρακολουθήσεις, αξιώνει να τη δεχτείς - στη μία ή την άλλη εκδοχή της - ως αλήθεια, ενώ είναι μόνο και απόλυτα ένας νέτος - σκέτος αποπροσανατολισμός.

Την ώρα που εσύ - κάτω από το βάρος της εντύπωσης - ψάχνεις να βρεις αν «αρχικοριός» είναι ένας από τους 100 εκπαιδευμένους στις ΗΠΑ, ή κάποιος άλλος - ο υπάλληλος μιας πολυεθνικής... - εκείνη την ίδια ακριβώς ώρα, ο αντίπαλος - και είναι ένας και μοναδικός ο αντίπαλός σου - πλέκει - με εσένα να χειροκροτάς - νέα δεσμά. Δες τις αξιώσεις του ΟΑΣΑ, κραυγάζουν στοχοπροσήλωση, ίδιες με πέρσι. Εχουν το μαχαίρι, έχουν και το πεπόνι, έχουν τα ΜΜΕ και τα πολιτικά κόμματα σε ρόλο καλού και κακού μπάτσου, έχουν κι εσένα, τον «αριστερό», που ψάχνεις να βρεις «διαφάνεια» χωρίς να σπάσεις αυγά.

Ξέρεις, σύντροφε, ακόμα και στην πιο ματωμένη εκδοχή του - που σημαίνει κόστος... - ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς τους εκμεταλλευτές και το κουμάντο τους, είναι απείρως ομορφότερος από την ανοχή - εν τέλει συνενοχή - σ' έναν κόσμο που και μόνον η ύπαρξή του συνιστά βλαστήμια - πρόκληση, απέναντι σ' αυτό που ως και απλά μαθηματικά μπορούν να σου βεβαιώσουν: Την ομορφιά της διαλεκτικής συνέχειας που συνιστά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Δεν έχει «διά ταύτα: με το ΚΚΕ για το λαϊκό μέτωπο» αυτό το σημείωμα. Γιατί, πολύ απλά, ένα κι ένα κάνουν...;