O σύγχρονος μακαρθισμός που εκδηλώνεται με το μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης και επιστρέφει την ανθρωπότητα μισόν αιώνα πίσω, στην εποχή της ποινικοποίησης των ιδεολογιών, έρχεται ως επιστέγασμα της γενικευμένης επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, για την επιβίωση του οποίου απαιτείται ο μετασχηματισμός της αστικής δημοκρατίας σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. H εφαρμογή της πιο επιθετικής μορφής του καπιταλισμού με την ασύδοτη απελευθέρωση της αγοράς και την εφαρμογή των κανόνων της ανταγωνιστικότητας προϋποθέτει την ανάπτυξη μιας δεσποτικής εξουσίας, που θα συρρικνώσει το κοινωνικό κράτος και θα φιμώσει κάθε αντίθετη φωνή που θα υψωθεί στην προσπάθεια εμπορευματοποίησης των κοινωνικών παροχών, του περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών και της αμφισβήτησης των κοινωνικών κεκτημένων.

Για να τεκμηριωθεί η αναγκαιότητα αυτής της πολιτικής και να δικαιολογηθεί η ανάπτυξη του απαραίτητου κατασταλτικού μηχανισμού που θα μπορέσει να επιβάλει το νέο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα και τέθηκε σε εφαρμογή μία συνεχής βιομηχανική παραγωγή «θεσμών έκτακτης ανάγκης», που στηρίχτηκε στην κατασκευασμένη φοβία της «εγχώριας» και «διεθνούς» τρομοκρατίας.

H νέα αντικομμουνιστική υστερία έρχεται να συμπληρώσει αυτά τα μέτρα, επιδιώκοντας να καταστείλει κάθε απείθαρχη φωνή που θα εναντιωθεί στην εφαρμογή τους. Με πρόσχημα την «ηθική δικαίωση των θυμάτων», ζητά την «καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Με επιτηδειότητα, όμως, επιδιώκει την ταύτιση μιας ιδεολογίας με τις πράξεις και συμπεριφορές των καθεστώτων αυτών. Αναπτύσσοντας μάλιστα το σαθρό ιδεολόγημα περί ισοδυναμίας του ναζισμού με τον κομμουνισμό, ζητά να ισχύσουν οι ίδιοι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις που τέθηκαν μεταπολεμικά στη ναζιστική ιδεολογία. Στην ουσία, ζητά να καταδικαστεί ο κομμουνισμός ως ιδεολογία του ολοκληρωτισμού. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τεθούν σε απαγόρευση όχι μόνον όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά και όσα εμφορούνται από αριστερές ιδέες και αρχές και να ποινικοποιηθούν οι κοινωνικοί αγώνες. H αριστερή ιδεολογία θα λειτουργεί ως προσχηματική κατηγορία, θα επισυνάπτεται ως ποινικό αδίκημα σε κάθε πράξη μη αρεστή στα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα και θα αποτελεί εξασφαλισμένο διαβατήριο για την κοινωνική περιθωριοποίηση. Ιδιαίτερα στη χώρα μας θα πρέπει αναδρομικά να αποκηρύξουμε όλους τους αγώνες του λαού μας κατά της γερμανικής κατοχής, να ποινικοποιήσουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, να επανενεργοποιήσουμε τους τόπους εξορίας και να επαναφέρουμε το μετεμφυλιακό διχασμό.

Βέβαια, στο μνημόνιο δε γίνεται καμία απολύτως νύξη για καταδίκη της νέας ντροπής της ανθρωπότητας που ακούει στο όνομα Γκουαντανάμο, δεν υπάρχει καμία αναφορά για τιμωρία όσων εμπλέκονται στις απαγωγές πολιτών που κρίθηκαν ύποπτοι λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων ή όσων συμμετείχαν στις αποτρόπαιες πράξεις βασανισμού κρατουμένων και υπόπτων στις μυστικές και φανερές φυλακές απανταχού στον κόσμο από απολυταρχικά καθεστώτα που έχουν την πλήρη κάλυψη και υποστήριξη της αμερικανικής υπερδύναμης, δε γίνεται καμία κουβέντα για τις αυθαίρετες στρατιωτικές επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ασφάλειας κατά παράβαση κάθε διεθνούς συνθήκης, που στοίχισαν τη ζωή χιλιάδων αθώων ανθρώπων και που το μόνο που κέρδισαν ήταν η παγκόσμια κατακραυγή.

Το μνημόνιο αυτό εξυπηρετεί μόνον τη νέα τάξη πραγμάτων και αναδεικνύει το νέο πρόσωπο της απολυταρχίας, η οποία προκειμένου να εδραιωθεί και να επιτύχει τους στόχους της προσπαθεί να εγκαταστήσει μεθοδικά στη συλλογική κοινωνική συνείδηση την κατασκευασμένη αντίληψη περί διαρκούς κινδύνου και να πείσει ότι είναι η μόνη που μπορεί να τον αντιμετωπίσει, εξασφαλίζοντας ως αντάλλαγμα την παραίτηση των πολιτών από ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα.