Η Εγνατία Οδός, που αποτελείται από 680 χιλιόμετρα τα οποία ενώνουν την Ηγουμενίτσα με τους Κήπους του Εβρου και από άλλα 300 περίπου χιλιόμετρα καθέτων προσβάσεων, είναι ένα μεγάλο έργο που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και αναμένεται να ολοκληρωθεί - μετά κόπων και βασάνων - το 2008. Πρόκειται επίσης για ένα πανάκριβο έργο. Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιά μόλις πριν από ενάμιση μήνα, ο ελληνικός λαός θα πληρώσει για την ολοκλήρωσή του γύρω στα 6,5 δισ. ευρώ (2,4 τρισ. δρχ.), δηλαδή, κατά μέσο όρο, 6,6 εκατ. ευρώ (2,5 δισ. δρχ.) ανά χιλιόμετρο!

Κι όμως, τμήματα αυτού του πανάκριβου - και πολυδιαφημισμένου από τις κυβερνήσεις τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ - έργου, όπως αυτά που διέρχονται από τη Θράκη, από την πρώτη στιγμή της παράδοσής τους στην κυκλοφορία, το 2000, κλείνουν με τον παραμικρό χιονιά και ανατρέπουν οχήματα με τον οποιοδήποτε δυνατό άνεμο! Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την πρόσφατη κακοκαιρία τα τμήματα της Εγνατίας στην Ξάνθη και τον Εβρο έμειναν κλειστά στην κυκλοφορία για δύο ολόκληρες μέρες. Κάτι ανάλογο είχε μάλιστα συμβεί, σε ίδιας έντασης καιρικά φαινόμενα, το 2002, και σε τμήματα της Κοζάνης. Και αναρωτιέται, εύλογα, κανείς: Είναι λογικό ένας τόσο σύγχρονος και πανάκριβος αυτοκινητόδρομος να μην είναι «παντός καιρού», αλλά μόνο για το ...καλοκαίρι; Ποιος ευθύνεται για τις προφανείς ανεπάρκειες της μελέτης και κατασκευής των συγκεκριμένων τμημάτων του; Ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο» των οποιωνδήποτε αναγκαίων επιδιορθώσεων - έστω και καθυστερημένα - προκριθούν;

Που πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το πάθημα της Εγνατίας ας γίνει μάθημα. Ποιοτική κατασκευή έργων με γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και καπιταλιστικό κέρδος δε συμβιβάζονται. Επομένως απαιτείται εφαρμογή πολιτικής με γνώμονα τη γρήγορη και ποιοτική κατασκευή των έργων, με συγκριτικά μικρό κόστος, με ριζική βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ασφάλειας των εργαζομένων στις κατασκευές, με προστασία του περιβάλλοντος και της ασφάλειας των χρηστών, με την ανάπτυξη των συναφών με τις κατασκευές κλάδων μεταποίησης. Για να γίνει, βέβαια, αυτό, «λυδία λίθος» είναι ο κεντρικός σχεδιασμός, που μόνο στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας μπορεί να εφαρμοστεί, όπως προτείνει το ΚΚΕ, και θα αγκαλιάσει το σύνολο των δραστηριοτήτων της έρευνας, της μελέτης, της κατασκευής, της λειτουργίας και της συντήρησης των έργων.