Λι Γέονγκ - Αϊ

Ο Τσαν - Γουκ Παρκ γνωρίζει τα μυστικά του κινηματογράφου! Ξέρει να τοποθετεί σωστά τη μηχανή του, να βάζει τους σωστούς φακούς (ανάλογα με τα συναισθήματα, που θέλει να προκαλέσει), ξέρει τη σωστή αλληλουχία των πλάνων (κινηματογραφική αφήγηση), ξέρει να δημιουργεί εντάσεις, να προκαλεί αγωνία, να δημιουργεί «μαγικούς κόσμους»!

Ομως, προς τι όλα αυτά; Οι ιστορίες, που αφηγείται, δεν είναι ισάξιες, ούτε της αισθητικής του, ούτε και της τεχνικής του. Οι ήρωές του, τουλάχιστον στην ταινία που εξετάζουμε, δεν έχουν υψηλά κίνητρα, για να δικαιολογούνται οι ακραίες πράξεις τους. Αλλο πράγμα οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, στις οποίες και εκεί οι ήρωες, κάτω από το βάρος των συναισθημάτων τους, συναισθημάτων πολιτικών, ιδεολογικών, ψυχολογικών, υψηλών συναισθημάτων δηλαδή, «έφταναν στα άκρα», και άλλο οι μανιοκαταθλιπτικοί ήρωες του Παρκ, οι οποίοι, εσωστρεφείς και «κλειστοί», περιστρέφονται αδιέξοδα γύρω από τον εαυτό τους! Οι ήρωες του Παρκ είναι μικροαστοί στην αντίληψη! Ποιον ενδιαφέρουν, άραγε;

«Η κυρία που εκδικείται» δεν πείθει με τη συμπεριφορά της πως είναι ένα εξαρτημένο άτομο. Ενα άτομο, που γνωρίζει την άδικη συμπεριφορά της και, ωστόσο, δέσμια των συναισθημάτων της, κόντρα στη λογική, προχωράει στην εκδίκηση! Λόγος και αιτία για «δράμα». Περίπτωση, που θα απασχολούσε την Κοινωνιολογία και την Ψυχολογία. Το ζήτημά της, η προδοσία που δέχτηκε και η οργή που της προκάλεσε, έχει τόσο «στενό» προσωπικό χαρακτήρα! Είναι τόσο «μικρή». Δεν μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα! Δε δικαιολογεί την εκδίκηση!

Επίσης, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η θρησκευτική (καθολική) ερμηνεία, που προσπαθεί ο Κορεάτης σκηνοθέτης να δώσει στις συμπεριφορές των ηρώων του. Η ηρωίδα της ταινίας μοιάζει με τη «Μητέρα Τερέζα»! Αναλαμβάνει πρωτοβουλιακά να «σώσει» άκριτα όλους τους αδύναμους! «Θυσιάζεται» για όλους συλλήβδην τους διπλανούς της! Πράξεις, που δε δικαιολογούνται «λογικά». Η άποψη ότι το ίδιο άτομο είναι και άγγελος και διάβολος, είναι κατασκευασμένη! Αυτό το άτομο, αν υπάρχει τέτοιο, είναι κυκλοθυμικό!

Ενα ζήτημα κοινωνικά σοβαρό, που βάζει η ταινία, το χειρίστηκε με πολύ ανεύθυνο, θα έλεγα, τρόπο. Οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, από τη δολοφονική μανία ενός άρρωστου καθηγητή, ανέλαβαν οι ίδιοι την τιμωρία του. Ανυπόμονοι, και καχύποπτοι, για την απονομή δικαιοσύνης από την πολιτεία, αυτοδίκησαν. Και αυτοδίκησαν με άρρωστο τρόπο. Σαδιστικά! Δεν τιμώρησαν, για να συνετίσουν. Αυτοδίκησαν, για να αυτο-ικανοποιηθούν! Αυτοί, όμως, δεν είναι πολιτισμένοι άνθρωποι! Και θα τους έπρεπε άλλη μεταχείριση από τον σκηνοθέτη!

Φοβάμαι πως και η περίπτωση του Τσαν - Γουκ Παρκ, μαζί με αυτήν του Αλεξάντερ Σορούκοφ, έχει περιγραφεί από τον Λέοντα Τολστόι, στο βιβλίο του για την τέχνη! Οταν δεν έχεις τι να πεις ή θέλεις να αποπροσανατολίσεις και να ξεγελάσεις, έλεγε ο μεγάλος Ρώσος φιλόσοφος, κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να εντυπωσιάσεις (εξωτερικά)! Δεν πιστεύω, και δεν πρέπει να πιστεύει κανένας λογικός άνθρωπος, πως το ζήτημα της εκδίκησης, σε προσωπικό επίπεδο, μάλιστα, είναι το πρόβλημα της σημερινής κορεατικής κοινωνίας. Είναι το ζήτημα, που πρέπει να απασχολεί την τέχνη.

Ο καθένας μας, βέβαια, κρίνεται, ανάλογα με τη στάση που παίρνει, για τα μεγάλα και μικρά ζητήματα του καιρού του. Στα σημερινά σαλπίσματα της ζωής, στην Ασία γενικά, και στη Νότια Κορέα ειδικά, δε νομίζω πως ο καλός Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης απαντάει θετικά. Και είναι κρίμα, γιατί έχει όλες τις προδιαγραφές, για ένα σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα της περιοχής του και του κόσμου.

Καιρός, πάντως, είναι να γίνουμε όλοι πιο υπεύθυνοι! Η τέχνη δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα, όταν το τοπίο έχει πιάσει ή πρέπει να πιάσει φωτιά!

Παίζουν: Λι Γέονγκ - Αϊ, Τσόι Μιν Σικ, Μάε Ντου Να.