Για άλλη μια φορά η υπουργός Παιδείας, σε δημόσια εμφάνισή της την Κυριακή που πέρασε, διαμήνυσε ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει βήμα πίσω από την πολιτική της και στο χώρο της Παιδείας, από την πολιτική που σχεδιάζεται και υλοποιείται στη βάση της στρατηγικής της Λισαβόνας. Μάλιστα, προκλητικά είπε ότι η πολιτική αυτή θα εφαρμοστεί «κόντρα σε όποιες αντιδράσεις, οι οποίες δεν ενδιαφέρουν την παρούσα κυβέρνηση»! Οι «παλικαρισμοί» αυτοί αποκαλύπτουν και τους φόβους της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι δεν κινδυνεύει από διάφορες συμβιβασμένες ηγεσίες. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζει πως όταν γύρω από ένα πλαίσιο πάλης που έχει στο κέντρο του την αντίθεση σ' αυτή την πολιτική και παράλληλα αναδεικνύει το δρόμο που ικανοποιεί πραγματικές λαϊκές ανάγκες, συσπειρώνεται ένα όλο και πλατύτερο κίνημα, όταν η μία μετά την άλλη οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια που οργανώνονται από ταξικές δυνάμεις αποκτούν όλο και πιο μαζικά χαρακτηριστικά, τότε, με όρους κινήματος, έρχεται και η ώρα για να μπουν αποφασιστικά φραγμοί σ' αυτή την πολιτική, ενάντια στις ωμές απαιτήσεις του κεφαλαίου.

Απαιτήσεις που ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται πράξη στην εκπαίδευση: Οι επιχειρήσεις μέσα στα σχολεία τείνουν να γίνουν καθημερινότητα, στις σχολές οι επιχειρήσεις είναι και πάλι που σε ένα μεγάλο βαθμό παραγγέλνουν έρευνα και αποφοίτους. Τα διάφορα προγράμματα που εφαρμόζονται στα σχολεία και διασπούν το ενιαίο της μόρφωσης για όλα τα παιδιά, σήμερα αναφέρονται σε επιμέρους θέματα όπως «επιχειρηματικότητα», «περιβάλλον», «ισότητα των φύλων», αύριο θα αναφέρονται στην ίδια την άλγεβρα, τη γλώσσα, τη φυσική που άλλα σχολεία θα τα διδάσκονται κι άλλα όχι. Στόχος όλων αυτών είναι μια μεγάλη μάζα αυριανών αμόρφωτων εργατών που θα αποτελέσουν φθηνή και πειθήνια εργατική δύναμη για τις μηχανές τους.

Η κυβέρνηση γνωρίζει πως απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα ορθώνουν το ανάστημά τους μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές την Παρασκευή 9 Δεκέμβρη, με τα συλλαλητήρια που διοργανώνουν σε όλη τη χώρα. Και σπεύδει να τρίξει τα δόντια της. Ομως αυτή η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΠΑΣΟΚ υπονομεύει συνολικά το μέλλον του λαού. Επομένως, η αντιμετώπισή της δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο της νεολαίας που βρίσκεται στα θρανία και του κινήματός της. Πρέπει να γίνει υπόθεση του κάθε δασκάλου, του κάθε γονιού, του κάθε εργαζόμενου.

Τόσο στις 9 Δεκέμβρη, όσο και σε κάθε κινητοποίηση για την παιδεία, οι εργαζόμενοι από κάθε χώρο και κλάδο είναι αυτοί που πρέπει πρώτοι να δίνουν το μαχητικό, αγωνιστικό «παρών». Γιατί το σχολείο που θα μορφώνει και δε θα εξοντώνει, η ανώτατη εκπαίδευση που θα βγάζει ολοκληρωμένους επιστήμονες, η παιδεία που δε θα χρειάζεται να ακριβοπληρώνουν όλο και περισσότερο από την τσέπη τους, αφορά τα δικά τους παιδιά σήμερα, τους δικούς τους συναδέλφους αύριο, που το κεφάλαιο τους ετοιμάζει από τώρα να είναι υποταγμένοι, συμβιβασμένοι, χωρίς δικαιώματα.