Στα 64 χρόνια που πέρασαν από τότε, τίποτα δεν πέρασε στη λήθη, τίποτα δεν ξεχάστηκε γιατί οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές, μεγαλειώδεις και πρωτοφανέρωτες. Μόνο που κάτι μαύρες σκιές ξεθώριασαν τη λάμψη των ματιών, κύρτωσαν τους ώμους, έβαψαν γκρίζα τα κατάμαυρα μαλλιά της νιότης κι άφησαν αδικαίωτα τα όνειρα. Την ψυχή δεν την άγγιξαν, ίσως τη βάρυναν λιγάκι, μα το κουράγιο και η πίστη παρέμειναν δυνατά κι αστείρευτα. Το νιώθεις παντού και το θαυμάζεις! Αγέραστη, ηρωική κι ανεπανάληπτη γενιά της Εθνικής μας Αντίστασης.

Την αυγή που ο θάνατος καιροφυλακτούσε στα στενοσόκακα της γειτονιάς. Κατάματα στην μπούκα του ντουφεκιού, όταν πίσω απ' τις κλειστές γρίλιες ανάβλυζε μοιρολόγι, από δακρυσμένα μάτια απελπισμένων μανάδων.

Βαθιά μέσα στη νύχτα ν' ακούγεται το χωνί της Αντίστασης. Και το πρωί ν' αντικρίζεις γραμμένα συνθήματα στους τοίχους... Για θάνατο ή Λευτεριά.

Τώρα που γείρανε τα χρόνια, ασπρίσαν τα μαλλιά κι έχασε το δέρμα τη στιλπνάδα του στο φως του ήλιου.

Μνημονεύει τις ψυχές των νεκρών εραστών της Ειρήνης. Τους αντάρτες της Νιάλας στις χιονισμένες κορυφές των Αγράφων. Στις σκοτεινές σπηλιές των ηρώων, πλάι στα κουφάρια να φυτρώνουν ανεμώνες και κυκλάμινα.

Της Γης οι κολασμένοι στους δρόμους με αξίνες, δρεπάνια και δόρατα.

Ατέλειωτες οι πορείες και τα βάσανα. Οι φορτωμένες τρόμο, πείνα κρύο κι απλυσιά... Κάπου κρυφά κρυμμένη στα φυλλοκάρδια η ελπίδα για λευτεριά κι ανεξαρτησία, για ειρήνη και αληθινή δημοκρατία.

Μνημονεύει τη μέρα της Μεγάλης Νίκης, που ο λαός θα ραντίσει με μύρο από πετρωμένο αίμα την αγκαθωτή χαράδρα της Μακρονήσου. Που ηχεί κραυγή αγωνίας μελλοθανάτων νεομαρτύρων... Το αλάτι κι ο αγέρας. Η γύμνια και η έρημος... Τα Γιούρα και ο Αη-Στράτης, η Ανάφη και η Ακροναυπλία... Να μοσχοβολήσουνε οι τόποι φρέσκο θυμάρι και θρούμπι. Ν' ανθίσουν οι αλυγαριές, τ' αγιόκλημα και το γιασεμί. Να καρπίσει η Γη, οι χυμοί να φουσκώσουν τα δέντρα και να πάρουν τα όνειρα δικαίωση.

Μνημονεύει με ευχές, πεθυμιές και πόθους κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ.