«Ο Αρχιτέκτονάς μου», είναι σαν να λέμε, «ο πατέρας μου». Ο Ναθαναήλ Καν, εξώγαμο παιδί του γνωστού Αμερικανολιθουανού αρχιτέκτονα Λουίς Ι. Καν, που έβλεπε τον πατέρα του στη χάση και στη φέξη, αφού εκείνος ζούσε με τη νόμιμη οικογένειά του, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ, προσπαθώντας να φωτίσει (και να γνωρίσει, εκείνος και εμείς) τη ζωή και το έργο του πατέρα του.

Δεν μπορώ να πω πως είδα μια ολόπλευρη έρευνα πάνω στο ρόλο της αρχιτεκτονικής, που θα με ενδιέφερε. Δε μου «γνωστοποιήθηκαν» οι σκοποί και οι σκοπιμότητες, που υπηρετεί η ταξική αρχιτεκτονική, και μια τέτοια αρχιτεκτονική ήταν και αυτή του Καν. (Η προσωπική ερωτική και οικογενειακή ζωή του καθένα, αν αυτή δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα, λίγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει).

Φυσικά αναγνωρίζω, από αυτά που άκουσα, είδα και διάβασα, τη μεγάλη αγάπη του Λουίς Ι. Καν, για την αρχιτεκτονική. Με «εξιτάρισε», επίσης, η προσωπικότητα αυτού του κοντού και άσχημου (το πρόσωπό του ήταν καμένο) ανθρώπου. Η επιμονή του στην «τελειότητα»! Ακόμα και η «πολυτάραχη» ζωή του έχει και αυτή το δικό της ενδιαφέρον. Επίσης, και ο «επεισοδιακός» θάνατός του. (Πέθανε από καρδιακή προσβολή, φτωχός και πληγωμένος σε έναν κεντρικό σταθμό της Αμερικής. Το όνομά του και η διεύθυνσή του είχαν «ξυστεί» στο διαβατήριό του)!