Ο φόβος είναι μια πηγή, που φέρνει εισιτήρια! Ο θεατής παγιδεύεται στις σκιές, στα «μυστηριώδη» ντεκόρ, στους «παράξενους» ήχους, στα «απρόβλεπτα» και στα «αναμενόμενα» και την «καταβρίσκει».

Για να την «καταβρεί», όμως, πρέπει να «αποδεχτεί» κάποια (αυθαίρετα) πράγματα. Αποδέχεται το λιγοστό φως, και εκεί ακόμα που δε θα έπρεπε να υπάρχει, την επιμονή των ηρώων, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, να ζουν σε έναν «προβληματικό» χώρο, τις αψυχολόγητες συμπεριφορές, νορμάλ κατά τα άλλα, ανθρώπων, τους υπερβολικούς ήχους, τα διάφορα τριξίματα, κλπ. Με άλλα λόγια, για να υπάρξει φόβος στο cinema, απαιτείται και η θέληση του θεατή να φοβηθεί (αφού αποδεχτεί)! Κανένας δεν πρόκειται να σου προκαλέσει φόβο, με ανύπαρκτα πράγματα, αν δεν αποδεχτείς τις συμβάσεις του. Φόβος δικαιολογημένος προκαλείται, φυσικά, από υπαρκτά πράγματα: Πόλεμος, πείνα, ανασφάλεια, ανεργία. Τέτοιου είδους «θρίλερ», όμως, δε γυρίζονται!..

Με δεδομένα τα παραπάνω, ο Βάλτερ Σάλες, ο δημιουργός των «Ημερολογίων Μοτοσικλέτας», ο οποίος φαίνεται θέλει και ενσωματώνεται με ταχύτητα στο βιομηχανικό σύστημα του κινηματογράφου, έφτιαξε με ταινία που προκαλεί (συμβατικό) φόβο. Προκαλεί φόβο, χωρίς να καταφεύγει σε αιματηρές ακρότητες. Κινείται, ας πούμε, περισσότερο στο «ψυχολογικό» θρίλερ. Αυτό που δε στηρίζεται στο αίμα, αλλά στις καταστάσεις!

Φυσικά, οι «φιλοσοφικοί» ισχυρισμοί των δημιουργών ότι τάχα «ανιχνεύουν» την ανθρώπινη ψυχή, δεν είναι παρά το κερασάκι της (εμπορικής) τούρτας. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για τους Ιάπωνες, που γέννησαν το πρωτότυπο (η ταινία είναι αναπαραγωγή από ιαπωνικό πρότυπο). Η ανίχνευση, για να είναι τέτοια, πρέπει να ανιχνεύει αληθινές «ψυχές» σε αληθινές «καταστάσεις». Οι «υπερβάσεις» και τα «φτιαχτά» πράγματα είναι για τους ...μεταφυσικούς!

Παίζουν: Τζένιφερ Κόνελι, Τζον Ράιλι, Τιμ Ροθ, Ντέγκρεϊ Σκοτ.