Η εικόνα, να την πιεις στο ποτήρι! Είναι, σίγουρα, από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές του κινηματογράφου. Το περιεχόμενο, όμως, «μπάζει»! Οσες καλές προσπάθειες και αν κάνει ο Ασιάτης δημιουργός, και κάνει πολλές είναι αλήθεια, μόλις και μετά βίας καταφέρνει να ξεφύγει από τα «πλαίσια» του θρίλερ! Το οποίο, βέβαια, είναι εξαιρετικά κινηματογραφημένο! Και με διαφορετική (από το θρίλερ) ηθική!

Σε μια λιμνοθάλασσα, πάνω σε σχεδίες, έχει μαζευτεί ό,τι πιο ακραίο. Αντρες, κυνηγημένοι από την αστυνομία (ως επί το πλείστον) και πόρνες. Ο Κιμ Κι Ντουκ, με «υλικό» αυτόν τον «αμαρτωλό» κόσμο, προσπαθεί να υμνήσει τον έρωτα. Το πάθος. Και τη θυσία. Και αν απόφευγε τους εύκολους εντυπωσιασμούς (επιμονή στο αίμα και στις ρεαλιστικές «αφοδεύσεις»), θα ολοκλήρωνε ένα ημιτελές, τώρα πια, ποίημα!

Οι δικαιολογίες που προβάλλει το φιλμ ότι τάχαμου φτάνει στα άκρα, για να αποκαλύψει το μέγεθος της θέλησης και της αγάπης, θα μπορούσαν να πάρουν απάντηση από κάποιον κακόπιστο ότι τα «άκρα» κινηματογραφήθηκαν, με τέτοιον ακριβώς «ρεαλισμό», για να προκαλέσουν! Να τραβήξουν την (εμπορική) προσοχή!

Δεν μπορώ να πιστέψω πως η κορεάτικη κουλτούρα θέλει τόσο αίμα και τόση, σχηματική μάλιστα, βία, για να εκφραστεί. Οι τραγωδίες δε στηρίχτηκαν στις «ρεαλιστικές» εικόνες. Λειτούργησαν με οικονομία.

Σημείωση: Περισσότερα στο φύλλο της Κυριακής.

Παίζουν: Γιάνγκ Σου, Γιουσούκ Κιμ, Σουνγκ - Χι Παρκ, Τζάι - Χιέντον Τζο, Χανγκ - Σίον Τζανγκ.