Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) Νίκος Γκαργκάνας, γνωστός για τις αντιλαϊκές και φιλομονοπωλιακές του απόψεις, «ξαναχτύπησε». Αυτή τη φορά με άρθρο του (δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»), ο διοικητής της ΤτΕ καλεί την κυβέρνηση να επιδιώξει την επίλυση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, μέσα από την εφαρμογή ενός προγράμματος «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» για το περιεχόμενο του οποίου θα πρέπει να ανοίξει άμεσα δημόσιος διάλογος, ώστε να εξασφαλιστεί η μέγιστη ...«κοινωνική συναίνεση». Δεν παραλείπει, μάλιστα, να επαναφέρει και το θέμα αλλαγών στο ισχύον κοινωνικοασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα, επικαλούμενος τις παρενέργειες του δημογραφικού προβλήματος στην όξυνση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Υπεραμυνόμενος της αναγκαιότητας εφαρμογής νέων μέτρων λιτότητας, επικαλείται τα χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας (το έλλειμμα, το δημόσιο χρέος, τον πληθωρισμό, τη φοροδιαφυγή, την ανεργία) που παραμένουν σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα) καθώς και την αναμενόμενη υποχώρηση του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας το 2005. Στο «διά ταύτα», ο Ν. Γκαργκάνας, υποστηρίζει ότι για την αντιμετώπιση των παραπάνω - και όχι μόνο - προβλημάτων «απαιτείται, πρώτα απ' όλα, στήριξη και περαιτέρω ενίσχυση της εμπιστοσύνης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών στις προοπτικές της οικονομίας», για την οικοδόμηση της οποίας «θα απαιτηθούν» δραστικά μέτρα, για:

• Τον περιορισμό των δαπανών, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης και τη μείωση της φοροδιαφυγής
• Μεταρρυθμίσεις «στο ασφαλιστικό», στις εργασιακές σχέσεις, τη φορολογία, το εκπαιδευτικό σύστημα, με την κατάργηση ρυθμίσεων και διατάξεων που θεωρούνται «αντικίνητρα» για τους επιχειρηματίες και το κεφάλαιο.

Για να μην υπάρξουν σοβαρές παρενέργειες, που θα επηρεάσουν αρνητικά τόσο το δημοσιονομικό όσο και την υπόλοιπη οικονομία, ο διοικητής της ΤτΕ προτείνει «να ξεκινήσει άμεσα δημόσιος διάλογος, με στόχο να οικοδομηθεί κοινωνική συναίνεση για τις απαιτούμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα». Δεν παραλείπει, μάλιστα, να ισχυριστεί πως «γενικότερα, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις απαιτείται να συνεχιστούν και να επιταχυνθούν σε ευρύ φάσμα τομέων της οικονομίας», με το επιχείρημα πως μόνο έτσι θα προκύψει η απαιτούμενη «εμπιστοσύνη» στην οικονομία (δηλαδή τους κεφαλαιοκράτες). Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «υπάρχουν ρυθμίσεις της εργατικής, της φορολογικής και της κοινωνικοασφαλιστικής νομοθεσίας, καθώς και χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος, που λειτουργούν ως αντικίνητρα τόσο για τη ζήτηση όσο και για την προσφορά εργασίας». Καταλήγοντας, θεωρεί «θετικές» - αλλά ανεπαρκείς - τις αντεργατικές και αντιασφαλιστικές νομοθετικές ρυθμίσεις που προώθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ την τελευταία δεκαετία, για να προτείνει στη συνέχεια την κατάργηση των διατάξεων στην υφιστάμενη νομοθεσία (εργατική, ασφαλιστική, φορολογική, κλπ.) που θεωρούνται «αντικίνητρα» για να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους οι επιχειρηματίες.

Εννοείται, πως τα «σπασμένα» από τις προτεινόμενες «μεταρρυθμίσεις», θα κληθούν και πάλι να τα πληρώσουν - με... κοινωνική συναίνεση - οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καθώς οποιοδήποτε μέτρο που θίγει τα «ιερά και όσια του κεφαλαίου», θεωρούνται «αντικίνητρα» για τους επιχειρηματίες!