Η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία είναι απόρροια της λεγόμενης στρατηγικής της Λισαβόνας και επιχειρεί να μετατρέψει πανεπιστήμια και σχολές σε «μαγαζάκια» των διαφόρων ...επενδυτών και, μάλιστα, υποχρεώνοντας τους εκπαιδευόμενους και το λαό να πληρώσουν το «μάρμαρο». Πρόκειται για ένα μέλλον αποκρουστικό, όπου το κεφάλαιο θα «βγάζει» κάθε φορά ό,τι εργατικό δυναμικό χρειάζεται, ενώ η μόρφωση και η επιστήμη θα γίνει πολύ περισσότερο υπόθεση των λίγων με τα χοντρά πορτοφόλια. Γι' αυτό είναι ανάγκη, τώρα, η υπόθεση της Παιδείας να ξεσηκώσει τους χιλιάδες των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όπως και της νέας γενιάς, στις σχολές και τα σχολεία. Να οργανώσουν και να συντονίσουν την πάλη τους, για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής και στην Παιδεία.
Τη γοργή αντιδραστικοποίηση της δημόσιας ζωής στις ΗΠΑ, σχολίαζε η στήλη πριν από μερικές μέρες, σημειώνοντας την ενοποίηση των σχετικών με την «εσωτερική ασφάλεια» 15 ομοσπονδιακών υπηρεσιών - συμπεριλαμβανομένων της CIA και του FBI - και ιδιαίτερα την καθιέρωση νέας νομοθεσίας, που παρέχει στις αρμόδιες υπηρεσίες περισσότερες εξουσίες, όπως αυθαίρετες συλλήψεις, κράτηση επ' αόριστον, κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας, περιορισμοί στη χορήγηση βίζας σε αλλοδαπούς, κλπ., κλπ.
Τις προάλλες, λοιπόν, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Μπους διόρισε τον δικαστή του ομοσπονδιακού Εφετείου Μάικλ Τσέρτοφ, ως επικεφαλής του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας. Ο Μ. Τσέρτοφ, δηλαδή, θα είναι ο επικεφαλής του τεράστιου αυτού μηχανισμού καταστολής. Διαβάστε τώρα τι είπε η Αμερικανίδα νομικός Ιλέιν Κάσελ, για τον νέο υπερυπουργό Ασφάλειας: «Δε διαθέτει δικαστική εμπειρία, δεν πιστεύει στο Σύνταγμα, διακρίνεται για ακραίες συντηρητικές θέσεις και θέλει να ξαναγράψει την ομοσπονδιακή νομοθεσία, ώστε να εξυπηρετούνται οι πολιτικοί του στόχοι».
Τα σχόλια περιττεύουν...
Εκτρωμα του πανεπιστημίου είναι η δωρεάν παροχή βιβλίων, σύμφωνα με το νέο πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ), καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, Θ. Βερέμη. Κι αν θέλετε να μάθετε πώς δικαιολογεί την άποψη αυτή, σας μεταφέρουμε επί λέξει τα όσα παραθέτει ο ίδιος στην «Ελευθεροτυπία» του περασμένου Σαββάτου: «Διότι το Δημόσιο είναι τσιγκούνικο κι αγοράζει ένα βιβλίο στο κάθε μάθημα και το μαθαίνουν απ' έξω οι φοιτητές. Αυτό είναι απαράδεκτο. Πρέπει να αποδεσμευτούμε από αυτό, να τους δίνουμε μια λίστα τόση και να τους πούμε, παιδιά αυτή είναι, βγάλτε άκρη. Πηγαίνετε στις βιβλιοθήκες, δανειστείτε τα, αγοράστε τα, κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός».
Πράγματι, ενδεικτική η άποψη του κ. καθηγητή. Οχι, τόσο ή κυρίως, της γενικότερης λογικής του, όσο του «εθνικού διαλόγου» της κυβέρνησης για την Παιδεία, που εγκαινιάζεται την ερχόμενη Παρασκευή σε πανηγυρική συνεδρίαση του ΕΣΥΠ.
Κι αν νομίζετε πως αδικούμε τον κ. Βερέμη, σας παραθέτουμε άλλο ένα απόσπασμα της συνέντευξής του. Τον ρωτά ο δημοσιογράφος: «Ποιες είναι οι προτεραιότητες του ΕΣΥΠ;». Και ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ απαντά: «Κύριος στόχος είναι το θέμα της αξιολόγησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κυρίως λόγω του Μπέργκεν» (σ.σ. στο Μπέργκεν της Νορβηγίας θα πραγματοποιηθεί την άνοιξη η Σύνοδος Υπουργών Παιδείας της ΕΕ). Συμπληρώνει, μάλιστα, ότι «ως τον Απρίλιο πρέπει να έχει βγει κάτι».
Και η οικτρή οικονομική κατάσταση των πανεπιστημίων και των τεχνολογικών Ιδρυμάτων (ΤΕΙ), μαζί με την υποχρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό; Οι τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές και μέσα; Το απαράδεκτο και συνεχιζόμενο για πολλά χρόνια τώρα καθεστώς λειτουργίας των ΤΕΙ, με έκτακτους καθηγητές, οι οποίοι, μάλιστα, είναι περισσότεροι κι από τους τακτικούς; Η συνεχώς και μεγαλύτερη πρόσδεση και υποταγή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των μεγάλων επιχειρήσεων; Το απαράδεκτο και εντεινόμενο φαινόμενο, να υπάρχουν πανεπιστημιακοί, που «κάθονται στο πανεπιστήμιο, να είναι καθηγητές για να παίρνουν καλύτερες δουλειές έξω, και στο μάθημα να μην πηγαίνουν», όπως παραδέχεται και ο ίδιος;
Προφανώς, για όλ' αυτά - όπως και πολλά ακόμη - θα φροντίσει ο θεός της αγοράς και των νόμων της...
Και τούτο, γιατί, είτε πιστέψουμε τους προηγούμενους κυβερνώντες, του ΠΑΣΟΚ, που «σκίζονται» ότι ουδέποτε υπήρξε διαπλοκή επί των ημερών τους.
Είτε πιστέψουμε τους νυν κυβερνώντες, ότι όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με το ...άθλημα, αλλά αποτελούν και τους πλέον αδυσώπητους εχθρούς του, τότε σ' αυτό το ερώτημα-συμπέρασμα καταλήγει κάθε λογικός άνθρωπος.
Ο «ντόρος» όμως γίνεται και, επομένως, κάτι συνδέει πολύ στενά - παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις - τα οικονομικά συμφέροντα, είτε ασχολούνται με ΜΜΕ είτε όχι, με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, αλλά και την ασκούμενη ...αντιπολίτευση.
Μάλλον, μοιάζει λίγο με ...σεισμό αυτή η ιστορία, αφού όταν κινείται το υπέδαφος των οικονομικών συμφερόντων, ταλαιπωρείται αφάνταστα η επιφάνεια των «θεσμικών» εκφραστών τους.
Βέβαια, μέσα στον όλο χαμό ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι αυτά που «αγοράζονται» η «πωλούνται» είναι η ενημέρωση -τουλάχιστον - του ελληνικού λαού. Σίγουρα πάντως η όλη ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα.
ΩΣΤΕ ΕΝΤΟΝΗ δραστηριοποίηση των βουλευτών της επαρχίας προκειμένου να «μεταφέρουν» το μήνυμα της κυβέρνησης απαιτεί τώρα ο Κώστας Καραμανλής. Οπως όλα όμως δείχνουν, μάλλον αυτός δεν έχει λάβει το «μήνυμα» της επαρχίας και συγκεκριμένα των αγροτών.
Γιατί, όπως και να το παρουσιάζουν οι κυβερνώντες, είναι προφανές πως οι αγρότες και τα σοβαρά προβλήματά τους αντιμετωπίζονται σαν ...μπελάς που πρέπει να κουκουλωθεί.
Μόνο που η πολιτική των Βρυξελλών ούτε «μακιγιάρεται» ούτε «κουκουλώνεται» και κάθε χρόνο γίνεται πιο σκληρή δυσκολεύοντας εκείνους που θέλουν να τη δικαιολογήσουν ή να την εξωραΐσουν, όσο πολλοί και αν είναι...
Και μπορεί, βέβαια, τα παραπάνω στοιχεία να μην αντανακλούν την ακριβή πραγματικότητα της κοινωνικής ανισοκατανομής του παραγόμενου πλούτου, αφού, π.χ. στην πρώτη κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι μισθοί των διευθυντικών στελεχών των επιχειρήσεων και στη δεύτερη οι όποιοι τόκοι και ενοίκια εισπράττουν εργαζόμενοι, που έχουν ορισμένες καταθέσεις ή δεύτερο σπίτι, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ισως, είναι ακόμη χειρότερη. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, τα περισσότερα από 5 εκατομμύρια των εργαζομένων και των οικογενειών τους, μαζί με τα περίπου 2 εκατομμύρια των συνταξιούχων, εισέπραξαν αρκετά λιγότερα και, συγκεκριμένα, ούτε καν τα δύο τρίτα, από τα όσα εισέπραξαν οι μερικές χιλιάδες των κεφαλαιοκρατών, μαζί με κάποιες δεκάδες χιλιάδες παρατρεχάμενούς τους.
Ηταν και εξακολουθεί να είναι από τα πλέον αγαπημένα και πλέον εύχρηστα επιχειρήματα των εκάστοτε κυβερνώντων. Οταν αντιμετωπίζουν λαϊκά αιτήματα, τα οποία δε θέλουν να ικανοποιήσουν, μιλούν για τις αντοχές της οικονομίας. Κι όταν δεν αρκεί αυτό, βάζουν μπροστά και τα... μεγάλα μέσα. Επικαλούνται την αδυναμία των Ελλήνων φορολογουμένων (με άλλα λόγια, των εργαζομένων), να επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο, επιχειρώντας, ταυτόχρονα, να φέρουν τη μια μερίδα των εργαζομένων σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους.
Τα ίδια κάνουν και οι σημερινοί. Δεν αντέχει η ελληνική οικονομία, ούτε ο Ελληνας φορολογούμενος, απαντά στους αγρότες ο υπουργός Γεωργίας. Ανάλογη είναι η τοποθέτηση των υπουργών Απασχόλησης και Εσωτερικών προς τους εργάτες και υπάλληλους και πάει λέγοντας.
Τώρα, πώς γίνεται και ποτέ δεν αντιμετώπισαν τα επιχειρήματα αυτά οι βιομήχανοι, τραπεζίτες και λοιποί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, είναι ένα ερώτημα, στο οποίο μπορείτε να δώσετε μόνοι σας την απάντηση. Οσο για ορισμένες από τις συνέπειες της πολιτικής αυτής, στα προηγούμενα χρόνια, μπορείτε να διαβάσετε το διπλανό σχόλιο.
Οι κυβερνώντες ρίχνουν τα βάρη στους προηγούμενους, αφού αυτοί έβαλαν την υπογραφή τους στον ισχύοντα σήμερα ευρωενωσιακό κανονισμό για το βαμβάκι. Κι ας συμφωνούσαν τότε, από τις θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι ας καταλαβαίνει ο καθένας, ότι κι αυτοί το ίδιο θα έκαναν, αφού είναι εξίσου ένθερμοι οπαδοί της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), των νόμων της αγοράς κλπ, κλπ. Οι του ΠΑΣΟΚ απαντούν, ότι ο σημερινός κανονισμός ισχύει από το 2001, αλλά δεν ξεσηκώθηκαν οι αγρότες, ούτε το 2002, ούτε το 2003, ισχυριζόμενοι, ότι δε φταίει ο κανονισμός, αλλά η γενικότερη διαχείριση της κατάστασης από την κυβέρνηση της ΝΔ. Κι ενώ, αμφότεροι οι εκπρόσωποι του δικομματισμού επιχειρούν να ρίξουν ο ένας τα βάρη στον άλλον και να βγάλουν λάδι την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά, καθώς, από το 2006 θα ισχύσει η νέα, ακόμη περισσότερο αντιδραστική Κοινή Αγροτική Πολιτική (σταδιακή αποσύνδεση επιδότησης από το προϊόν, μείωσή της κλπ), με αναπόφευκτη συνέπεια την παραπέρα, δραματική μείωση του εισοδήματος των βαμβακοπαραγωγών.
Ας έχουν κι αυτά υπόψη τους οι βαμβακοπαραγωγοί, αλλά και οι υπόλοιποι αγρότες. Κι ας διαμορφώσουν ανάλογα τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των αγώνων και των αιτημάτων τους.
Μόνο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) «παίζονται» 10 εκατ. ευρώ, άσε στους υπόλοιπους οργανισμούς του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Γι' αυτό «σφάζονται» οι εργολάβοι. Ορισμένοι, μάλιστα, άρχισαν να βγάζουν και βρώμες, μιλώντας για στημένους διαγωνισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες, ενώ αφήνουν αιχμές και για λαδώματα. Θα πείτε, «εδώ ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι». Δίκιο έχετε...
Πάντως, απ' ό,τι μαθαίνουμε, ο Κ. Σαμουηλίδης, που 20 χρόνια τώρα κάνει «γερές μπάζες», παίζοντας το ρόλο του μεσάζοντα - εργολάβου (πουλώντας» αέρα κοπανιστό, δηλαδή), έστειλε επιστολή προς το κόμμα του, τη ΝΔ Θεσσαλονίκης. Διαμαρτύρεται, γιατί, επί διακυβέρνησης της ΝΔ, «τρώνε» από το δημόσιο χρήμα και οι εργολάβοι - στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο κ. Καβουρίδης, ο οποίος διεκδικεί να του πάρει την εργολαβία της καθαριότητας στο ΑΠΘ με τις πλάτες «παιδιών» της ΝΔ. Ο Κ. Σαμουηλίδης, αφού επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ έφαγε καλά και «τάισε» εξίσου καλά αρκετούς - δεν εννοούμε τους εργαζόμενους... - τώρα φοβάται μήπως του πάρουν την «κουτάλα». Ετσι, απειλεί με αποκαλύψεις, εκβιάζοντας τους «αδιάφθορους» του δικομματισμού, ώστε να μη μείνει στην απ' έξω. Κι όλ' αυτά, πάνω στις πλάτες των εργαζομένων, παίζοντας με το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή δουλιά, στο εισόδημα, στην ασφάλιση, στη ζωή με αξιοπρέπεια, κρατώντας τους σε εργασιακή και πολιτική ομηρία, κλπ.
Πότε και πώς θα σταματήσουν όλ' αυτά; Οταν οι εργαζόμενοι χτυπήσουν κατακέφαλα το σύστημα που τα εκτρέφει.