Πέρα από το κλίμα βαρβαρότητας που επικρατούσε την περίοδο 1945-1965 σ' όλη την Ελλάδα, με όλα τα επακόλουθά του, που συνέθεταν τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία, καλλιεργώντας και το έδαφος της δικτατορίας, μερικά σημαντικά γεγονότα που «συνέβησαν», είναι αναγκαίο να υπογραμμιστούν.

* Στις 5 Μάρτη 1951, εκτελείται στη Θεσσαλονίκη ο 22χρονος φοιτητής και ΕΠΟΝίτης Νίκος Νικηφορίδης. Είχε καταδικαστεί σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο, γιατί «είχε διαπράξει το ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα, συγκεντρώνοντας υπογραφές για τη διεθνή ύφεση και ειρήνη» (έκθεση Στοκχόλμης) - όπως χαρακτηρίστηκε η πράξη του από τους στρατοδίκες. Τι λάθος βάρβαρο και εγκληματικό θεέ μου..!

* Στις 30 Μάρτη του 1952, ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, εκτελείται στην Αθήνα ο κομμουνιστής πολιτικός και διανοούμενος Νίκος Μπελογιάννης, με εντολή και πιέσεις προς την κυβέρνηση Πλαστήρα, από τον Αμερικανό πρεσβευτή Πιουριφόι και το Παλάτι.

* Στις 22 Μάη 1963 δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη από παρακρατικούς δολοφόνους και αξιωματικούς της αστυνομίας του Καραμανλή, ο μαραθωνοδρόμος και ειρηνιστής βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης. Η ενοχή θα υποχρεώσει τον Καραμανλή σε παραίτηση, δέκα μέρες μετά τη δολοφονία, και σε φυγή στο Παρίσι με πλαστό διαβατήριο.

* Στις 21 Ιούλη 1965 δολοφονείται στην Αθήνα από αστυνομικούς σε αντιπαλατιανή διαδήλωση ο φοιτητής και μέλος της Νεολαίας «Γρηγόρης Λαμπράκης», Σωτήρης Πέτρουλας.

* Στις 29 Νοέμβρη 1964, κατά τον εορτασμό της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, έγινε προβοκάτσια με έκρηξη νάρκης. Οι νεκροί ήταν δεκατρείς, και δεκάδες οι τραυματίες.

Οι περισσότερες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τη μεταπολεμική περίοδο, στην Ελλάδα, ήταν νόθες, ή τουλάχιστον διαβλητές. Και όλες, ή σχεδόν όλες διεξήχθησαν με εκλογικά συστήματα που ευνοούσαν το κόμμα εκείνο που τα «κατασκεύαζε».

Θα αναφερθούμε εδώ σε δύο, που συντήρησαν την ανωμαλία, και έγραψαν ιστορία.

* Στις 16 Νοεμβρίου 1952 ο Παπάγος κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό ψήφων ΠΡΟΣΕΞΤΕ! 49,22% και ποσοστό εδρών ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ ΣΑΣ! 82,30%.

* Στις 29 Οκτώβρη 1961 έγινε και βία και νοθεία. Ευρέθηκαν 500.000 παράνομοι ψήφοι, η κατάσταση χαρακτηρίστηκε και καταγγέλθηκε σαν εκλογικό πραξικόπημα. Τις εκλογές «κέρδισε» ο Κ. Καραμανλής με ποσοστό ψήφων 50,81% και ποσοστό εδρών 58,66%. Το πραξικόπημα εδώ πραγματοποίησαν αξιωματικοί, το Παλάτι και οι Αμερικανοί.

Οι συμφωνίες τις οποίες είχαν υπογράψει οι υποτακτικές κυβερνήσεις της Δεξιάς με τους Αμερικανούς, ποτέ δεν έγιναν γνωστές στον ελληνικό λαό. Ολες πάντως δέσμευαν αποικιακά την Ελλάδα απέναντι στο μεγάλο προστάτη και αφέντη. Με μια απ' αυτές τις «συμφωνίες» υποχρεωθήκαμε να στείλουμε ένα στρατιωτικό «εκστρατευτικό τάγμα», συν αεροπόρους κλπ., στη μακρινή Κορέα. Το Τάγμα αυτό, όπως λέγανε τότε κάποιες πληροφορίες (που διέρρεαν και έφταναν ως την Αθήνα) αντικαταστάθηκε τρεις ή τέσσερις φορές, γιατί κυριολεκτικά διαλύθηκε, αντίστοιχες φορές. Αυτή τη θλιβερή «συμμαχική» συμφωνία την πληρώσαμε με εκατοντάδες νεκρούς, και με αρκετά χρήματα, σε έξοδα συντήρησης, οπλισμού, μισθών και πυρομαχικών. Και γι' αυτά ο ελληνικός λαός δεν έμαθε ποτέ τίποτα, όπως συμβαίνει συνήθως.

Το τραγικό αστείο είναι, ότι οι φιλοπόλεμοι, φιλοαμερικανοί φωστήρες, είχαν γράψει και μελοποιήσει και ειδικό εμβατήριο, το οποίο τραγουδούσαν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Ελλάδας τότε, με πολύ καμάρι, και περισσότερη «εθνική υπερηφάνεια». Ελεγε λοιπόν το εμβατήριο:

«Και το Τάγμα που πήγε στην Κορέα

πολεμάει για τα ιδανικά,

κι έχει βάψει τους κίτρινους στο αίμα

δείχνοντάς τους τι θα πει λευτεριά...»

Στη σημερινή όμως εποχή, η σοσιαλιστική «κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Κώστα Σημίτη», όπως την αποκαλούν οι εκλεκτοί της, έστειλε στρατά (λένε μισθοφορικά) και στη Βοσνία, και στο Κόσσοβο.

Τελικά πόσους έχουν στείλει συνολικά; Πόσο κοστίζουν στην πατρίδα μας; Και πόσο μας κόστισαν επίσης, οι πύραυλοι και οι βόμβες που ρίξαμε στον άτυχο και φίλο και ομόθρησκο σερβικό λαό; Πότε θα μάθουμε την αλήθεια; Ισως ποτέ...

Αλλά ας κλείσουμε εδώ τη μικρή παρένθεση.

Η συμφορά και τα βάσανα του λαού μας δεν τελείωσαν με το τέλος της πρώτης 20ετίας μετά τον εμφύλιο, καθώς όλοι υπόσχονταν. Οι κακοί δαίμονες, εγχώριοι και ξένοι, συντηρούσαν τις φωτιές, ανάβοντας και καινούριες. Και φτάσαμε στο Παλατιανό ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, με όλες τις συντηρητικές και τραγικές διαστάσεις του, που δημιούργησαν απαράδεκτα εμπόδια, για μια ακόμη φορά, στην ειρηνική και ενωτική πορεία του λαού προς το μέλλον του.

Στη συνέχεια, δύο ολόκληρα χρόνια ο λαός μας αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις να εδραιώσει την ειρήνη του. Ομως οι πολιτικοί του από τη μια με τις προσδοκίες και τις αποστασίες, με τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, το παλάτι, και οι Αμερικανοί από την άλλη με όλες τις ραδιουργίες, μια μερίδα του κλήρου, ο κόσμος του μεγάλου κεφαλαίου και μια μαφία ανεγκέφαλων αξιωματικών, στις 21 Απρίλη του 1967 έβγαλαν τα τανκς στους δρόμους και επέβαλαν τη δικτατορία.

Οπως είπαμε παραπάνω, τα πλοκάμια των ανθελλήνων, είχαν απλωθεί πολύ πλατιά και είχαν φτάσει ακόμα και στις μακρινές παροικίες των Ελλήνων μεταναστών. Στον Καναδά, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία κλπ., κλπ.

Δυο μήνες περίπου πριν εκδηλωθεί το πραξικόπημα, είχαν αρχίσει και κουβαλούσαν τους πράκτορές τους από τις παροικίες του εξωτερικού στο Κέντρο. Και ήταν δεκάδες τα καθάρματα, άεργοι και χρηματοδοτούμενοι από τις μυστικές υπηρεσίες και τη CIA. Ενας από αυτούς που ήρθε από το Σικάγο στην Αθήνα, έγινε και υπουργός στην κυβέρνηση της Χούντας. Ενας άλλος που ήρθε από το Μόντρεαλ του Καναδά, έγινε Νομάρχης Θεσσαλονίκης, και καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Σε υψηλές εμπιστευτικές θέσεις χρησιμοποιήθηκαν και οι άλλοι.

Αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών δεν κάθησε με σταυρωμένα χέρια. Ανέλαβε, οργάνωσε και διεξήγαγε έναν ωραίο και σκληρό αγώνα κατά της δικτατορίας, από την εποχή των Ιουλιανών. Και είχε, όπως θα δούμε στις συνέχειες, και αποτελέσματα σοβαρά και σημαντική προσφορά. Η περίπτωση των Ελλήνων του Καναδά αποτέλεσε υποδειγματική πρωτοπορία.

(Αύριο η συνέχεια)