Φυσικά, για το τι θα γίνει εκτός (και εντός) Βουλής, για το τι θα γίνει στα ράντζα των νοσοκομείων και στα σαλόνια των υποκλίσεων έναντι των εταίρων και των συμμάχων, για το τι πραγματικά θα γίνει με τις ουρές της ανεργίας και με τους συνταξιούχους, για όλα αυτά και για όλα τα υπόλοιπα, πάνω -κάτω είναι γνωστό τι θα γίνει.

Στο τέλος τέλος, και επειδή η συζήτηση διεξάγεται επί τη βάσει των προγραμματικών λόγων της κυβέρνησης, ποιος αλήθεια θυμάται τι είχε πει ο κ. Σημίτης κατά το δίωρο της ανάγνωσης των προγραμματικών του δηλώσεων πριν από 4 χρόνια, το 1996; Αντίθετα, εκείνο που κατοχυρώθηκε στις λαϊκές μνήμες ήταν (όχι το τι είπε) αλλά το τι έκανε, έκτοτε, ο πρωθυπουργός. Και το τι έκανε ο κ. Σημίτης σ' αυτά τα 4 χρόνια που ακολούθησαν δεν είχε καμία σχέση με ό,τι είχε δηλώσει ότι θα κάνει...

***

Η τελευταία δεκαετία (για να μην πάμε πιο πίσω) είναι απολύτως ενδεικτική και αποδεικτική της παραπάνω αλήθειας. Για παράδειγμα, ο κ. Μητσοτάκης, στις δικές του προγραμματικές δηλώσεις το 1990, έλεγε ότι θα ασκήσει μια εξωστρεφή εξωτερική πολιτική προς όφελος της ειρήνης. Εκείνο που αντίθετα έκανε ήταν να στείλει το αντιτορπιλικό «Λήμνος» στον Περσικό, να βάλει την υπογραφή του για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και να σύρει την Ελλάδα πίσω από τα σοβινιστικά συλλαλητήρια εναντίον των Σκοπίων.

Και τότε, το 1990, είχαμε ακούσει πολλά περί ενίσχυσης ασθενέστερων. Εκείνο που είδαμε, όμως, ήταν οι μαθηματικής... ευρυμάθειας πολιτικές του 0+0=14%. Είχαμε ακούσει και τότε περί κοινωνικής φροντίδας και προστασίας. Αντίθετα, εκείνο που είδαμε ήταν να δολοφονείται ο Τεμπονέρας και να κυνηγιούνται οι απεργοί της ΕΑΣ και οι οικογένειές τους επί δυο χρόνια από τα ΜΑΤ, στους δρόμους της Αθήνας.

***

Ο κ. Σημίτης και τότε είχε μιλήσει περί αλληλεγγύης. Δε μας είχε πει ότι εννοούσε την παράδοση του Οτσαλάν.

Είχε μιλήσει για κοινωνική συνοχή και ασφάλεια. Δε μας είχε πει ότι εννοούσε τους ασφαλίτες στα σχολεία, τις δολιοφθορές εναντίον των αγροτών και τις τραγωδίες όπως αυτή της οδού Νιόβης.

Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: Τίποτα απ' ό,τι αλυσοδένει την Ελλάδα, τίποτα απ' ό,τι ταλαιπωρεί το λαό μας δε θα το βρείτε στις προγραμματικές δηλώσεις καμιάς από τις κυβερνήσεις που πέρασαν από αυτό τον τόπο. Πολύ δε περισσότερο, δε θα το βρείτε στις προεκλογικές εξαγγελίες των εκάστοτε νικητών των εκλογών.

Για να μην πηγαίνουμε πολύ πίσω θα συνεχίσουμε να θυμίζουμε μερικά από τα πιο πρόσφατα, αυτά της προηγούμενης δεκαετίας:

Ποτέ, λοιπόν, δεν είπαν στο λαό ότι προγραμμάτιζαν να ψηφίσουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ποτέ δεν είπαν ότι θα κυρώσουν τη Συνθήκη του Σένγκεν ή το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Ποτέ δεν είπαν ότι θα συμμετέχουν στους πολέμους που προκαλεί το ΝΑΤΟ στον κόσμο. Ποτέ δεν είπαν ότι θα στείλουν Ελληνες φαντάρους να πολεμούν έξω από τα ελληνικά σύνορα. Ποτέ δεν είπαν ότι θα αναγνώριζαν συνοριακές διαφορές με την Τουρκία. Ποτέ δεν είπαν ότι θα καταργήσουν το 8ωρο, ότι θα τινάξουν την ανεργία στο 13% και ότι αντί για μισθούς θα δίνουν στους εργαζόμενους ό,τι... προαιρείται η Κομισιόν.

***

Πρόκειται για εκείνα ακριβώς τα σημεία που πολύ τα εκτιμά η ολιγαρχία. Βέβαια, εδώ πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο κ. Σημίτης εκπροσωπεί εκείνο το είδος κυνικής εφαρμογής μιας απόλυτα αντιλαϊκής πολιτικής, που με τις προγραμματικές του δηλώσεις προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: Είπε κάποια πράγματα - αν όχι με το αυθεντικό όνομά τους - τουλάχιστον τα είπε με το... παρατσούκλι τους.

Ετσι ακούσαμε τον πρωθυπουργό να δεσμεύεται (και οι βουλευτές του να το επικροτούν) για το ξεπούλημα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ. Τον ακούσαμε να δεσμεύεται ότι η Ολυμπιάδα της «Κόκα Κόλα» θα γίνει με όλους (και με τους 2004) τους τρόπους που επιθυμούν οι πολυεθνικές. Πράγματι ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να παίζει το παιχνίδι του ιμπεριαλισμού, σε βάρος του λαού μας και των υπόλοιπων λαών της περιοχής.

***

Μα ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Αλήθεια, αν κάποιος ήθελε να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική θα είχε ανάγκη να γίνεται κήρυκας των σκουριασμένων θεωριών περί «ταξικής συνεργασίας»; Κάποιος που θα ήθελε πραγματικά να φτιάξει με τρόπο φιλικό για το λαό τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους χώρους εργασίας κλπ., γιατί άραγε θα είχε ανάγκη να ζητά από το λαό να μην τον... εμποδίσει; Γιατί θα είχε ανάγκη να ζητά από το λαό να καταθέσει τα όπλα; Γιατί θα είχε ανάγκη να ομιλεί περί συναίνεσης; Δε θα ήταν δεδομένη αυτή η συναίνεση σε μια τέτοια περίπτωση;

Εν ολίγοις, την παράδοση άνευ όρων - όπως ζήτησε ο πρωθυπουργός - δεν τη ζητούν από το λαό οι ανύπαρκτοι, άλλωστε,... ευεργέτες. Τη ζητούν οι δήθεν ευεργέτες για να μπορέσουν να γίνουν μια ώρα αρχύτερα δυνάστες.

***

Για να το σκεφτούμε λίγο: Αν ο πρωθυπουργός και ο δικομματισμός στο σύνολό του, ήθελαν ένα δίκαιο, μη καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα, τότε προς τι ο «διάλογος»; Θα προωθούνταν η απλή, ανόθευτη και αδέκαστη αναλογική και «λήξαν» το θέμα (που λέει και ο Βενιζέλος με τον Πάγκαλο).

Αλλά, μάλλον, άλλαι αι βουλαί του κ. Σημίτη, άλλαι αι βουλαί των «κεντροαριστερών» φίλων του και της ΝΔ, φυσικά. Ζητούν «διάλογο» για τον εκλογικό νόμο, όχι για την προώθηση της δικαιοσύνης και της ισοτιμίας της ψήφου (προς τι, επαναλαμβάνουμε, ο διάλογος για το αυτονόητο;), αλλά για να συμφωνήσουν σε ένα εκλογικό σύστημα που θα συνεχίσει να κλέβει τις λαϊκές ψήφους, με τρόπο που θα λαμβάνει υπόψη τις νέες συνθήκες που έχουν πλέον δημιουργηθεί στο πολιτικό σκηνικό.

Με δυο λόγια, φαίνεται ότι ψάχνουν από τώρα τις τεχνικές για τη συγκρότηση των αντιλαϊκών κυβερνήσεων του μέλλοντος.

***

Ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να κάνει πράξη όσα δεσμεύτηκε έναντι της ολιγαρχίας και των ξένων δυναστών του τόπου.

Ο πρωθυπουργός θα ξεχάσει πολύ σύντομα τα «γλυκόλογα» και τις προσκλήσεις περί συναίνεσης. Θα επανέλθει στο «κοινωνικό φραγγέλιο» αμέσως μόλις τα θύματα της πολιτικής του αρχίσουν να αρνούνται το ρόλο του... πασχαλινού οβελία.

Γι' αυτούς τους λόγους, ταυτόχρονα με τη λήξη της χτεσινής ψηφοφορίας, μπορούμε με βεβαιότητα να μιλάμε και για την τυπική έναρξη μιας ακόμα περιόδου ταξικών αναμετρήσεων.