Με την πρώτη του εμφάνιση στη Βουλή, ο νέος υπουργός Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Τ. Γιαννίτσης, δικαίωσε την επιλογή του πρωθυπουργού και φίλου του να τον τοποθετήσει σ' αυτόν τον ιδιαίτερα νευραλγικό τομέα. Κομβικό σημείο της ομιλίας του ήταν η ιεράρχηση των επιθέσεων. Πρώτα, η γενίκευση των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και αμέσως μετά το αποτελείωμα της κοινωνικής ασφάλισης. Ξέρει πολύ καλά τι λέει και προπαντός τι θέλει ο άνθρωπος. Ξέρει ότι κοινωνική ασφάλιση, με γενίκευση της μερικής και ευκαιριακής απασχόλησης, με πλήρη αποδιοργάνωση του χρόνου εργασίας και σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι' αυτό και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την «ολοκλήρωση» του αντεργατικού νόμου 2639/98, με την εξάλειψη κάθε διάταξης που δίνει κάποια περιθώρια αποδυνάμωσής του (π.χ. σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων), ώστε να δοθεί πια η χαριστική βολή στο οχτάωρο με τη λεγόμενη συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, να προχωρήσει η δραστική υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μέσω των διαβόητων Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, να αναδειχτεί η μερική και ευκαιριακή εργασία σε κύρια μορφή απασχόλησης...

Αυτή την ισοπεδωτική επίθεση, που επόμενο και παρεπόμενο βήμα της θα είναι η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, ο υπουργός την περιέγραψε συνοπτικά ως εξής: «Ξεπέρασμα των ιστορικά καθιερωμένων αντιλήψεων και πολιτικών όχι μόνο στην αγορά της εργασίας, αλλά και στα δεδομένα των ασφαλιστικών συστημάτων»!