Από αριστερά: Σ. Βενιζέλος, Πιουριφόι, Α. Παπάγος, Κ. Καραμανλής, Κ. Τσαλδάρης, στη διάρκεια σύσκεψης για τον εξοπλισμό του στρατού

Φυλακές και ξερονήσια για τους πατριώτες-ήρωες της Εθνικής Αντίστασης και του «συμμαχικού αγώνα» κατά του χιτλερισμού, εξουσίες και προνόμια στους προδότες εγκληματίες...

Διωγμοί των αγωνιστών και του δημοκρατικού λαού περισσότερο σκληροί από κείνους των κατακτητών. Δολοφονίες αθώων, βιομηχανίες στρατοδικείων, θανατικές καταδίκες, ακόμα και γερόντων, και γυναικών, και ανηλίκων παιδιών, πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων», δηλώσεις «νομιμοφροσύνης», πληθώρα ανελεύθερων μέτρων. Οι σύγχρονοι βάρβαροι σε ρυθμούς παραφροσύνης, και θύματα ο λαός.

Από το 1945 ως το 1950 ο μοναρχοφασισμός με τους Αγγλοαμερικάνους, που οδήγησαν στον Εμφύλιο, δολοφονούσαν και αποδεκάτιζαν τον πληθυσμό. Η υποχρεωτική ερήμωση της υπαίθρου για «στρατιωτικούς λόγους» και η ομαδική μετανάστευση μεγάλωναν το πρόβλημα επιβίωσης του λαού. Η ανεξέλεγκτη είσοδος του ξένου κεφαλαίου, η ασυδοσία του ντόπιου, η διαφθορά των πολιτικών και της γραφειοκρατίας οδηγούσαν κάθε μέρα τη χώρα και το λαό σε αγεφύρωτα αδιέξοδα.

Σπάνια περνούσε ένας μήνας χωρίς να αποκαλυφθεί ένα νέο μεγάλο σκάνδαλο με αναμειγμένους κυβερνητικούς κύκλους. Η μεγάλη κατάχρηση (τότε) κεφαλαίων του ΟΛΠ υποχρέωσε την κυβέρνηση του Σοφ. Βενιζέλου το Νοέμβρη του 1950 σε παραίτηση και το Λαϊκό Κόμμα σε διάσπαση. Στη συνέχεια οι εφημερίδες αποκάλυψαν τεκμηριωμένες καταγγελίες καταχρήσεων και δωροδοκιών στα υπουργεία Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας, στο Δήμο Πειραιά, στην Τράπεζα της Ελλάδας και στις τελωνειακές αρχές.

Ο Ρότζερ Ντ. Λάφαμ, αρχηγός της ECA (αμερικανική εταιρία κατασκευής δημοσίων έργων, δρόμων κλπ.), στην Ελλάδα αποκάλυψε στις 19 Απρίλη 1951 ένα σκάνδαλο καταχρήσεων εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων, στο οποίο ενέχονταν Αμερικανοί συμβουλάτορες και δώδεκα Ελληνες εργολάβοι και μέλη του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.

«...Η ερώτηση τώρα είναι για πόσο καιρό ακόμη ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να δέχεται να συνταυτίζεται με τις πολιτικές γκανγκστερικές ομάδες, οι οποίες έχουν μετατρέψει τον εκβιασμό σε νόμο... Μας ζητάνε να πιστέψουμε ότι η διοικητική μηχανή έχει τελείως διαφθαρεί και επομένως αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής Διοίκησης είναι έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι συνεχίζουν να παραμένουν πιστοί στα καθήκοντά τους παρόλο που λιμοκτονούν. Ούτε ο ελληνικός λαός είναι φτιαγμένος από το ίδιο το υλικό με τους πολιτικούς του. Αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τον αντιπροσωπεύουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τον προδίδουν... Αν κάποιος έπρεπε ν' αριθμήσει όλα τα σκάνδαλα που έγιναν από την απελευθέρωση, θα εύρισκε ότι αυτό είναι ένα πολύ κουραστικό καθήκον. Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι ο έντιμος ελληνικός λαός πρέπει να κυλιστεί στη λάσπη, στην οποία ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι κυλιούνται».

Την ίδια σχεδόν περίοδο, και συγκεκριμένα στις 20 του Μάρτη 1951, η δεξιά αθηναϊκή εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», θα γράφει:

«Η χώρα μας σήμερα διέρχεται μια δραματική περίοδο, περισσότερο κρίσιμη παρά ποτέ πριν... Το ελληνικό έθνος βυθίζεται και πνίγεται από τη φτώχεια. Και - γιατί να το κρύψει κανείς - ενάμιση χρόνο μετά τη νίκη στο Βίτσι, κινδυνεύουμε να χάσουμε τη μάχη κατά της ερυθράς απειλής στον οικονομικό τομέα...».

«Δεν ήταν ο λαός που νίκησε στο Βίτσι και το Γράμμο, αλλά οι πλουτοκρατικές βδέλλες και η κυριαρχία των ΗΠΑ. Να γιατί ο λαός σήμερα υποφέρει από μεγαλύτερη πείνα. Οι τιμές είναι διπλάσιες από τις περσινές, η ανεργία είναι μεγαλύτερη και τα ερείπια περισσότερα. Να γιατί οι στρατιώτες φοράνε ακόμα το χακί. Οι μαχητές του Βίτσι, του Γράμμου παρακαλάνε για ψωμί, για δουλιά. Ο ανάπηρος αντί να παίρνει σύνταξη κλοτσιέται από την Αστυνομία. Αντί για ψωμί εισάγουμε όπλα, τανκς και αεροπλάνα... Αν ο Δημοκρατικός Στρατός είχε νικήσει, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Η Ελλάδα θα ήταν στο δρόμο προς την ευημερία... Το πρώτο καθήκον μας τώρα είναι να οδηγήσουμε τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα του λαού. Η εργατική τάξη στην πρώτη θέση, οι ξεριζωμένοι χωρικοί, πρώην στρατιώτες, γυναίκες και νέοι, με ζήλο στο μαζικό αγώνα σ' όλους τους τομείς...».

Από τη δική τους πλευρά οι Αμερικανοί πίστευαν ότι αν ο ψυχρός πόλεμος συνέβαινε να γίνει θερμός, τότε μπορεί να διαπίστωναν ότι ο σύμμαχός τους (η Ελλάδα δηλαδή) ήταν μια κυβέρνηση μάλλον, παρά ένας λαός.

Γι' αυτό είχαν εντείνει ιδιαίτερα τις οργανωτικές τους προσπάθειες και προετοιμασίες.

Για κάθε αδιέξοδη περίπτωση είχαν σχεδιάσει μια λύση με δικτατορία. Εκείνη την περίοδο η επικρατέστερη ήταν με Παπάγο. Μαζί τους συνεργάζονταν αξιωματικοί του στρατού και της Αστυνομίας, πολιτικοί της Δεξιάς (και κάποιοι του Κέντρου), οικονομικοί παράγοντες (οι βιομήχανοι Μποδοσάκης και Κατσάμπας) και μια στρατιά από Αμερικανούς πράκτορες που βρίσκονταν στην Ελλάδα είτε σαν στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες -σύμβουλοι, είτε σαν στελέχη των μυστικών υπηρεσιών.

Οι αποκαλύψεις της κεντρώας (τότε) εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» περί επικείμενης δικτατορίας του ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) με τον Παπάγο στην κορυφή, είχε προκαλέσει σοβαρή αναστάτωση με μεγάλες διαστάσεις.

Επανειλημμένα εφημερίδες της αντιπολίτευσης κατάγγελναν την παρουσία στις υπηρεσίες της Γενικής Ασφάλειας ανθρώπων που υπηρετούσαν σε αμερικανικούς οργανισμούς. Επίσης δημοσιογράφοι της Αριστεράς έκαναν έρευνες πάνω στις σχέσεις της αμερικανικής CIA και της ελληνικής ΚΥΠ, οργανισμού για τον οποίο ο ίδιος ο Σοφοκλής Βενιζέλος δήλωσε στη Βουλή ότι τα πλοκάμια του εκτείνονται σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Σύμφωνα με τις έρευνες αυτές, οι δεσμοί μεταξύ της αμερικανικής CIA και της ελληνικής ΚΥΠ ήταν σχεδόν σχέσεις εργοδότη προς υφιστάμενο. Τις σχέσεις αυτές υποτέλειας προκαλούσε το γεγονός ότι η ΚΥΠ εδέχετο από την αμερικανική οργάνωση όπλα, όργανα ανιχνεύσεως και χρήματα.

Με τον τρόπο αυτό η επίβλεψη για λογαριασμό των αμερικανικών υπηρεσιών, των υπόπτων για τη συμπάθειά των προς την Αριστερά Ελλήνων, διεξήγετο όχι μόνο μέσα στην επικράτεια της χώρας, αλλά ακόμη και στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού (στην Κύπρο, στην Αμερική και τον Καναδά).

Με τις φιλοδικτατορικές υπηρεσίες στην Ελλάδα δε συνεργαζότανε μόνο η αμερικανική CIA, η οποία ήταν και το μεγάλο αφεντικό τους, αλλά και οι αγγλικές και οι γερμανικές αντίστοιχες υπηρεσίες.