Η επιστημονική έρευνα του κλιματολόγου Τζακ Χολ τον έχει οδηγήσει σε σοβαρές ενδείξεις ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι δυνατό να προκαλέσει μια σειρά από απότομες και καταστροφικές αλλαγές στο κλίμα. Μετά από εκσκαφές στην Ανταρκτική είναι βέβαιο ότι αυτό είχε συμβεί και στο παρελθόν. Τώρα πρέπει να προειδοποιήσει τους υπεύθυνους, ότι θα συμβεί και πάλι αν δε ληφθούν σύντομα τα απαραίτητα μέτρα. Ο Τζακ βλέπει ένα τεράστιο κομμάτι πάγου να αποσπάται από την ήπειρο της Ανταρκτικής. Τότε μια σειρά ακραίων καιρικών φαινομένων αυξανόμενης έντασης αρχίζουν να εμφανίζονται σε όλο τον πλανήτη. Χαλάζι στο μέγεθος πορτοκαλιού, θυελλώδεις άνεμοι, χιόνια στο Νέο Δελχί και καταστροφικοί τυφώνες χτυπάνε το Λος Αντζελες.

Η παγκόσμια υπερθέρμανση έχει φτάσει τον πλανήτη στα άκρα σε μια νέα εποχή παγετώνων. Και μέσα σ' όλα αυτά ο Τζακ πρέπει να σώσει και τον δεκαπεντάχρονο γιο του.

Ασταμάτητη δράση, εντυπωσιακά οπτικά εφέ, υπερβολική καταστροφολογία, υπαρξιακές ανησυχίες, ευάλωτοι άνθρωποι και ο πλανήτης καταστρέφεται και κανένας υπερ-ήρωας δεν μπορεί να μας σώσει. Η μητέρα - φύση εκδικείται. Ηρθε το τέλος. Αλλά πάντα κάτι γίνεται και τη βγάζουμε «καθαρή». Γιατί να πρέπει να φτιάξεις μια ταινία φαντασίας για έναν κόσμο που καταστρέφεται από κλιματολογικές αλλαγές, όταν αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός, συμβαίνει καθημερινά δίπλα σου, το βιώνεις τόσο σε συναισθηματικό επίπεδο, όσο και σε πρακτικό. Και γιατί μια τέτοια ταινία θεωρείται «φανταστική». Γιατί η καταστροφή να είναι θέαμα και γιατί το ανθρώπινο «μάτι» ίσως να ερεθίζεται περισσότερο από την «πανωλεθρία». Οσο κι αν μια ταινία θεωρείται εμπορική, υπερβολική, «ψεύτικη» κάπου κρύβει και μια δόση αλήθειας και ως ένα σημείο σε κάνει και συνένοχο, αυτός είναι ο σκοπός της να σε κάνει να συμμετέχεις. Δηλαδή να ταυτιστείς, αλλά γιατί να «συμμετέχεις» με την «καταστροφή» και όχι με τη δημιουργία. Μια ταινία, να σε κάνει συνένοχο με τη δημιουργία να νιώσεις ότι είσαι και συ ένα μικρό μέρος της αλυσίδας της δημιουργίας. Να νιώσεις περήφανος που ζεις και όχι να φοβάσαι και να νιώθεις ένα απόλυτο τίποτα και μάλιστα συνυπεύθυνος για πράξεις κάποιων «μεγάλων δυνάμεων» που επιμένουν στην καταστροφή και στην τελική είναι πιο έντιμο αν θέλεις να «καταγγείλεις» να το κάνεις «προσωπικά» και να ψάξεις τα αίτια της καταστροφής και ποιος προκάλεσε την καταστροφή. Να δώσεις όνομα... είναι σαν κάποιος να θέλει με το ζόρι να με κάνει συνένοχο σ' ένα φόνο που δεν έκανα ποτέ.

«The day after tomorrow»

Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής 2004. Σκηνοθεσία: Ρόλαντ Εμεριχ. Με τους: Ντένις Κουέιντ, Τζέικ Τζίλενχααλ, Ιαν Χολμ, Εμι Ρόσουμ, Σίλα Γουόρντ.