Ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης ήταν μήνες κινητοποιήσεων και απεργιών. Από τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία μέχρι τους δασκάλους και τους καθηγητές, από τους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια μέχρι τους εργάτες της «Τρικολάν» και τους υπαλλήλους στους δήμους, όλοι κάναν το βήμα τους στο δρόμο, με συνθήματα και πανό, ενάντια στη λιτότητα που σπάει κόκαλα και πλήττει μονόμπαντα τους εργαζόμενους, την ίδια στιγμή που τα κέρδη των «λίγων και εκλεκτών» τραβάν προκλητικά τον ανήφορο. Λίγα τα λεφτά, μεγάλη η ακρίβεια, που θρέφει και συντηρεί η ίδια πολιτική, που βλέπει τον εχθρό στον πάγκο της λαϊκής και κλείνει τα μάτια όταν βαράει ντάλα το μονοπώλιο του κάθε «Καρφούρ».

Ο Σεπτέμβρης ήταν και ο μήνας των σχολείων. Ανοιξαν τα «ολοήμερα» βάσανα χωρίς υποδομή και δασκάλους για να υποδεχτούν στα στενάχωρα πάρκιν τους τα σχολιαρόπαιδα. Ανοιξαν και τα ...αναβαθμισμένα ΤΕΙ χωρίς καθηγητές και χρήματα και κάμποσα άλλα σε πόλεις της επαρχίας χωρίς καν κτίρια, για να παράγουν ...αισθητικούς και μακιγιέρ, έτσι, για να βουλώσουν τα στόματα, που λένε πως η κυβέρνηση δεν προωθεί την ανάπτυξη της περιφέρειας. Ανοιξαν, όπως κάθε χρόνο, και τα πανεπιστήμια, για να στεγάσουν τα όνειρα των πρωτοετών σε μπουντρούμια με νοίκια - φωτιά, αλλά και να μοιράσουν τα διαβατήρια της ανεργίας σε όσους με το καλό τελείωσαν τις σπουδές τους, παρά τις αποχές των καθηγητών. Τα μολύβια στα νοικοκυριά που σπουδάζουν παιδιά πήραν φωτιά. Τόσο για σπίτι, τόσο για συγγράμματα, τόσα να στέλνω για φαΐ, τόσος ο μισθός, μείον τα 1.000 ευρώ της κρατικής ελεημοσύνης, σα να βγαίνει ακριβή η ...δημόσια και ...δωρεάν εκπαίδευση....

Οκτώβρης, ο μήνας των δικών. Εφτά του ΠΑΜΕ και πέντε φιλειρηνιστές, όλοι στο εδώλιο, στο όνομα της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας. Το μήνυμα της «μη ανοχής» στις φωνές που αντιδρούν πρέπει να περάσει όσο είναι καιρός, πριν πλακώσουν τα χειρότερα. Δεκάδες παράνομες και καταχρηστικές απεργίες, αυθαιρεσία και ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Οι ελευθερίες και τα δικαιώματα στο μικροσκόπιο της κάμερας, που ξεφυτρώνει ανάμεσα στα δέντρα για να εποπτεύσει την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, μαζικές προσλήψεις στη συνοροφυλακή που κάνει αλκοτέστ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και αναρωτιέσαι μήπως το βράδυ που κοιμόσουν έχασες κάτι και κατέβηκαν τα σύνορα μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κάτω. Ο αστυνόμος της γειτονιάς βηματίζει νευρικά, σαν τον προϊστάμενο της επιχείρησης που αγχώνεται μήπως το δεκαπεντάλεπτο τσιγάρο κόψει καμιά δεκάρα από τα κέρδη του εργοδότη.

Νοέμβρης, ο μήνας του Πολυτεχνείου. Τριάντα χρόνια μεταπολίτευσης, βάλθηκαν να μας πείσουν πως με τις πολιτικές τους χόρτασαν οι εργαζόμενοι ψωμί, οι μαθητές και οι φοιτητές παιδεία και όλοι μαζί ελευθερία. Θα τα πουν και φέτος οι επετειολόγοι του δικομματισμού, που πασχίζουν κάθε χρόνο να βάλουν στο μουσείο την παλλαϊκή εξέγερση, μα κυρίως το εξεγερτικό της μήνυμα και τα διαχρονικά αιτήματά της. Από φόβο και μόνο μήπως συνειδητοποιήσουν όσοι γυρίσουν τις σελίδες του ημερολογίου στο Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη ότι η κραυγή για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία παραμένει ζωντανή και επίκαιρη όσο ποτέ!