Σίγουρα, ο ανταγωνισμός για εκκλησιαστική εξουσία αποτελεί ένα βασικό στοιχείο της τελευταίας διαμάχης μεταξύ Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδας. Ενας ανταγωνισμός, ο οποίος δεν είναι άμοιρος των διαφορετικών αντιλήψεων, επιδιώξεων και στόχων, που ενστερνίζονται οι βασικοί παράγοντες της διαμάχης, είτε τους ομολογούν είτε όχι. Ολ' αυτά, όμως, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από την επιφάνεια των ταραγμένων τελευταία «άγιων υδάτων» και πίσω από τα «ιερά πέπλα» κινούνται, «διαπλέκονται» και αντιμάχονται κι άλλες δυνάμεις, εγχώριες και αλλοδαπές -εξωεκκλησιαστικές κατά κύριο λόγο - που έχουν τα δικά τους σχέδια, τους δικούς τους στόχους κι επιδιώξεις. Γεγονός, το οποίο φανερώνει πόσο ώριμος είναι και, ταυτόχρονα, επιτακτικά αναγκαίος ο πλήρης διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν το παραμικρό να κερδίσουν από τους προαναφερόμενους ανταγωνισμούς, σχέδια και επιδιώξεις. Το αντίθετο, κινδυνεύουν τουλάχιστον από τον καλλιεργούμενο ήδη αποπροσανατολισμό, αν όχι και από κίνδυνο παγίδευσής τους στον «εκκλησιαστικό εμφύλιο».