Τη διττή φύση του σύγχρονου κόσμου ανακάλυψε ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, ο οποίος μιλώντας χτες βράδυ στο φεστιβάλ νεολαιών που διοργανώνει η Νεολαία ΠΑΣΟΚ στα Καμένα Βούρλα περιέγραψε αρκετά καλά μάλλον τη φύση του καπιταλισμού, τις αντιφάσεις, τις ανισότητες και τις καταστροφές που προκαλεί, πλην όμως δήλωσε άγνοια για τον ένοχο και διαπίστωσε πως όσοι αντιπαλεύουν τα φαινόμενα που περιέγραψε και τις αιτίες τους «αρνούνται την πραγματικότητα» και «οδηγούνται στην περιθωριοποίηση», όπως, κατά τη γνώμη του, πράττει η κομμουνιστική Αριστερά.

Σε μια συνάντηση όπου η λέξη «σοσιαλισμός» κλίθηκε σε όλες τις πτώσεις, ο Κ. Σημίτης απέδειξε πως ο ίδιος και το κόμμα του έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο από οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια, την οποία καπηλεύονται για να την κακοποιήσουν με πρωτόγνωρη βαναυσότητα. Πως δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους. Κάνοντας το μαύρο άσπρο ο Κ. Σημίτης δήλωσε, ούτε λίγο-ούτε πολύ, κοινωνικός αγωνιστής που άοκνα εργάζεται για την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, για τη λαϊκή ευημερία, για στόχους και αξίες με τις οποίες όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση αλλά τις υπονομεύουν μεθοδικά.

Στην ομιλία του δεν εφείσθη λόγων για την περιγραφή της κατάστασης γενικά. Μπορεί να μη μίλησε για την Ελλάδα της φτώχειας, της ανεργίας, των αδιεξόδων, της οποίας πρωθυπουργεύει ένας σοσιαλιστής με όραμα μάλιστα, αλλά μίλησε για τα δάση που καταστρέφονται, για τους υδάτινους πόρους που μειώνονται, για τις εντεινόμενες περιφερειακές ανισότητες και τους όλο και συχνότερους λιμούς, για τα νέα κύματα μετανάστευσης και τις νέες επιδημίες, για τα νέα πεδία εκμετάλλευσης, εξουσίας και καταπίεσης, σε αντιπαράθεση με την αύξηση του πλούτου, τα άλματα της ιατρικής επιστήμης... Αυτή είναι η «κακή» μορφή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αφού, κατά τον πρωθυπουργό, έχει και την καλή της όψη. Κι αυτή η «κακή» παγκοσμιοποίηση ευθύνεται για το φανατισμό, το ρατσισμό, τα κοινωνικά αδιέξοδα, για την ανασφάλεια που οδηγεί στην απάθεια, στην αδυναμία παρέμβασης και στην παραίτηση μεγάλες μερίδες πληθυσμού. Οχι ο καπιταλισμός, αλλά η κακή μορφή της παγκοσμιοποίησης...

Αυτή άλλωστε φταίει που η «κομμουνιστική Αριστερά έχει οδηγηθεί στην πλήρη άρνηση της πραγματικότητας ή στην περιθωριοποίηση», ενώ η «συντηρητική Δεξιά στην άκριτη αποδοχή της πραγματικότητας, στην υπόκλιση και στην παράδοση στις δυνάμεις της αγοράς». Οσο για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, ο Κ. Σημίτης δε δίστασε να καπηλευτεί ακόμα και τα λόγια του Μαρξ και να δηλώσει πως διαθέτει «την ωριμότητα και τη νηφαλιότητα που είναι αναγκαίες για να ερμηνεύσουμε αλλά και να αλλάξουμε τον κόσμο». Τι κι αν η πραγματικότητα κραυγάζει για τη μετάλλαξη και του ΠΑΣΟΚ, για τη σύγκλισή του στο επίπεδο της εφαρμοζόμενης πολιτικής με την «παραδοσιακή Δεξιά», τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Οσο για την αλλαγή του κόσμου που οραματίζεται ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός», φτάνει μόνο μέχρι του σημείου της ρύθμισης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπως δήλωσε ο Κ. Σημίτης, οριοθετώντας το πολιτικό τους καθήκον στη μείωση της ανασφάλειας και στη διαμόρφωση μηχανισμών και θεσμών ρύθμισης της παγκοσμιοποίησης. Το όραμά τους αρχίζει και τελειώνει σε βαρύγδουπες, πλην όμως βλακώδεις, φράσεις, του τύπου «να υλοποιήσουμε μια ρεαλιστική ουτοπία».

Ο Κ. Σημίτης, απευθυνόμενος στους χιλιάδες άνεργους, στους εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στους συνταξιούχους, σε όσους βαρυγκωμούν από την πολιτική του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που πρόσφατα παρέδωσε «γην και ύδωρ» για τη διεξαγωγή του πολέμου εναντίον του Ιράκ, τους έβγαλε τη γλώσσα επιμένοντας πως «οι θεμελιακές αρχές και τα ιδανικά μας παραμένουν αναλλοίωτα: Η δημοκρατία, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα μεταξύ των κρατών όλου του κόσμου, η ειρήνη». Πως «η σοσιαλιστική Αριστερά είναι μια Αριστερά που αίρεται στο ύψος των νέων περιστάσεων. Που δε διστάζει να δίνει νέο περιεχόμενο στις αξίες της. Που αντιμετωπίζει τις νέες μορφές ανισότητας, αδικίας και εκμετάλλευσης. Που επιχειρεί να μεταπείσει εκείνους που υπό το κράτος του φόβου ή προκαταλήψεων δαιμονοποιούν τη νέα εποχή». Η «Αριστερά» που στα λόγια υπερασπίζεται «τη δυνατότητα να καθορίζουν οι πολίτες τις τύχες τους» αλλά στην πράξη κινδυνολογεί ασύστολα μπροστά σε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.

«Οι νέες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού - σε βάρος όχι μόνο των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ανέργων, αλλά και των νέων, των διαφορετικών, των μεταναστών ή των προσφύγων - μας βρίσκει αντίθετους», δήλωσε ο πρωθυπουργός μιας χώρας όπου ο κοινωνικός αποκλεισμός διευρύνεται, δίχως να υπολογίζει ούτε καν την οργή που προκαλεί η πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η αντίφαση λόγων και έργων.

Κι επειδή το παραμύθι έπρεπε κάπου να τελειώσει ο Κ. Σημίτης φρόντισε να υπενθυμίσει στο ακροατήριό του πως η δική τους «Αριστερά», το κακέκτυπο του σοσιαλισμού στο οποίο αναφέρονται, «αναγνωρίζει την αξία της οικονομίας της αγοράς, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και πως «οι σοσιαλιστές δεν μπορούμε να εναντιωνόμαστε στην παγκοσμιοποίηση αλλά ούτε και να αποδεχόμαστε τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της. Το αίτημα της εποχής είναι άλλο. Να ρυθμίσουμε την παγκοσμιοποίηση. Ο στόχος μας είναι άλλος: Να διαμορφώσουμε μηχανισμούς, διαδικασίες και θεσμούς ρύθμισης της παγκοσμιοποίησης. Το πολιτικό μας καθήκον είναι άλλο: Να ανιχνεύσουμε και να ενισχύσουμε τις χειραφετητικές και απελευθερωτικές τάσεις που εμπεριέχονται στην πραγματικότητα που περιβάλλει ήδη όλους μας».