«Γεύση» από τον δικομματικό καυγά που στήνεται προεκλογικά με στόχο την εξουσία και τη νομή της έδωσαν με τις χτεσινές περιοδείες τους οι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής. Κινούμενοι σε καθαρά προεκλογικούς τόνους, ανέβασαν κατακόρυφα τη δικομματική πόλωση μέσα από την ανταλλαγή άσφαιρων φραστικών πυρών, τις ψεύτικες και χιλιοειπωμένες υποσχέσεις προς τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, την πλειοδοσία μιας, ανύπαρκτης, «κοινωνικής ευαισθησίας» μέσω περιοδειών σε νοσοκομεία και ιδρύματα.

Ομνύοντας οι δύο μονομάχοι στον «μονόδρομο» του νεοφιλελευθερισμού, το μόνο που τους απέμεινε ήταν οι τεχνητοί υψηλοί τόνοι και οι βαρείς χαρακτηρισμοί στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, προκειμένου να ξεγελάσουν και παραπλανήσουν ότι τάχα είναι «θανάσιμοι αντίπαλοι» και στην πολιτική που υποστηρίζουν.

Ετσι, ο Κ. Σημίτης έβαλε ως στόχο «την κατάκτηση μιας νέας εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ το 2004», εμπαίζοντας ξεδιάντροπα τους ανέργους, τους αγρότες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, στους οποίους υποσχέθηκε «πολύπλευρη και αποφασιστική ενίσχυση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων», αλλά την τετραετία 2004-2008!... Χαρακτηριστικό της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσε η κυβέρνηση Σημίτη τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι πως ο πρωθυπουργός δεν είχε τίποτα να επιδείξει σε ό,τι αφορά τα λαϊκά στρώματα, ψελλίζοντας κάτι για τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, τη μεταρρύθμιση στο ΙΚΑ(!) και τα «χιλιάδες μικρά και μεγάλα έργα»...

Προκειμένου να συγκαλύψει τη γύμνια της πολιτικής του απέναντι στις λαϊκές μάζες, προσέφυγε στην εύκολη διέξοδο της «σκληρής επίθεσης» κατά της ΝΔ, καταλογίζοντάς της «στάση απομόνωσης, άρνησης και περιφρόνησης της εθνικής προσπάθειας»(!) - η πραγματικότητα είναι ότι η ηγεσία της ΝΔ ήταν ο καλύτερος σύμμαχός της κόντρα ακόμα και στο στενό κομματικό συμφέρον. Στη βάση αυτή αποφάνθηκε ότι «η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα»!

Ο έτερος μονομάχος, ο Κ. Καραμανλής, δεν έμεινε άπραγος και επιχείρησε να πλήξει την κυβέρνηση στο «αδύνατο σημείο» της, την κοινωνική πολιτική της, προσβλέποντας βέβαια στις ψήφους των δυσαρεστημένων λαϊκών μαζών. Προσπαθεί έτσι να «προσπεράσει» ότι και η «δική του» πολιτική δεν έχει ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας...