Την Τρίτη 7 Μάρτη, διάβασα στη στήλη «ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ...» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρίσκεται στη Ρόδο. Χάρηκα γι' αυτόν γιατί μ' αρέσει να περνάν καλά οι άνθρωποι, αλλά παρακάτω με στεναχώρησε, σχεδόν με τρόμαξε. Γιατί στην ίδια πάντα στήλη, «Και τα λοιπά...», διάβασα ότι πήγε σε μια εκδήλωση, στο Μέγαρο των Ιπποτών, όπου μίλησε κι ανάμεσα σ' άλλα είπε:«Ο τόπος μας περνά την καλύτερη περίοδο πολιτικής ζωής, την οποία γνώρισε από της συστάσεως του ελληνικού κράτους». Και παρακάτω διαβάζω: «Απαντώντας σε προσφώνηση του δημάρχου Ρόδου, Γιώργου Δημόπουλου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε: "Ο ελληνικός λαός αισθάνεται ότι επιτέλους επικρατεί η δημοκρατία στον τόπο μας"»!!! Και συμπληρώνει: «Απομένουν πάντοτε πολλά περιθώρια να γίνει καλύτερη και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει καλύτερη».

Δε θέλω να περάσω τη ζωή μου προσπαθώντας να ανακαλύψω τι εννοούσε ο Πρόεδρος. Σίγουρα θα μίλησε σύμφωνα με τα πιστεύω του και τη συνείδησή του. Είμαι βέβαιος ότι αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας. Αλλά δε χρειάζεται να περιοριστώ σ' ένα πρόσωπο. Επιβεβαιώνεται απλώς το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κοινωνικό σύνολο. Ζούνε σε δικό τους κόσμο κι έχουνε δική τους γλώσσα. Υπάρχει κανείς άνθρωπος που έχει μάτια και αυτιά, χριστιανός, άθεος, αριστερός, δεξιός, φασίστας ή και βασιλόφρονας, που να πιστεύει ότι στην Ελλάδα κυβερνά ο λαός; Οτι έχουμε δημο-κρατία; Εγώ ξέρω ότι έχουμε δημο-ομηρία. Κι εσείς το ξέρετε. Ολοι το ξέρουν. Κι όποιος το αρνιέται, κάτι άλλο έχει στο νου του ή δεν έχει νου. Ο λαός παρέδωσε τον Οτσαλάν ή ο «Μεγάλος Τραγουδιστής», με τις ευλογίες της κυβέρνησης; Ρωτήθηκε ο λαός για τη συμφωνία που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση και μας έκανε συνυπεύθυνους στη δολοφονία των Σέρβων; Ρωτήθηκε ο λαός όταν παραχωρήσανε το έδαφος της Ελλάδας για ορμητήριο στον πόλεμο για τη διάλυση των Βαλκανίων; Ρωτήθηκε ο λαός για το Μάαστριχτ, για τη Σένγκεν, για την ΟΝΕ, για τον αντιτρομοκρατικό νόμο που μας επέβαλαν οι αρχιτρομοκράτες; Για τα παιδιά που στέλνονται να πολεμήσουν;

Ολα γίνονται πίσω από τις πλάτες του λαού. Και οι νόμοι που υπογράφονται, για πράγματα που επιτρέπουν στο λαό να ξέρει, υπογράφονται στη Βουλή, από μια τεχνητή πλειοψηφία. Μια πλειοψηφία που οφείλεται σ' ένα από τους πιο αντιδημοκρατικούς νόμους που επέβαλε το αντιδημοκρατικό κράτος. Για ποια δημοκρατία μιλάνε; Γι' αυτή που επιτρέπει στον υπουργό Δικαιοσύνης να πηγαίνει στο δικαστήριο και να δικάζει τους αντιδίκους του; Τη δημοκρατία που επιτρέπει στον υπουργό Δημόσιας Τάξης να τρυπάει τα λάστιχα των τρακτέρ, σαν δείγμα «μεγαλοφυούς διπλωματικού ελιγμού»; Τη δημοκρατία των «αγροτοδικείων»; Τη δημοκρατία που εγκρίνει το κάψιμο των βιβλίων; Για την επιβολή, με τη βία, συστήματος εκπαίδευσης που θα αποκλείει τα παιδιά του λαού από τις επιστήμες;

Ηκυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και τα μικρά κόμματα που συμφωνούν ότι μόνο μονόδρομοι υπάρχουν - ειδικά ένταξη στην ΕΕ και αποδοχή της ΝΑΤΟικοαμερικανικής κατοχής - και μέσα σ' αυτούς τους μονόδρομους πρέπει να ζήσουμε, δεν κρύβουν, ό,τι και να λένε στα τηλεοπτικά παράθυρα, πως έχουν παραδοθεί στο, κατ' αυτούς, «μοιραίο» και το μόνο που θέλουν είναι ν' αρπάξουν για τον εαυτό τους ό,τι μείνει απ' αυτή τη λαίλαπα. Σαν πλιάτσικο μετά από σεισμό. Ομως τα σκουλήκια δε γράφουν ιστορία. Ιστορία γράφει ο λαός. Ο Μεγάλος Λαός. Ο Λαός των αγώνων και της αξιοπρέπειας δε θα το επιτρέψει. Η Ιστορία δεν πάει πίσω. Τα σκλαβοπάζαρα και ο Μεσαίωνας τελειώσανε. Δεν ξαναζωντανεύουν. Ο Χίτλερ μάς έστειλε το φάντασμά του, αλλά τα φαντάσματα δεν κρατάνε πολύ. Είναι γνωστό ότι τα φαντάσματα εξαφανίζονται με το φως της μέρας. Εμπρός, ας κάνουμε τον ήλιο να λάμψει.