«Διαδηλώνοντας σε ανεβάσαμε στην εξουσία. Διαδηλώνοντας θα σε ρίξουμε» βροντοφώναζαν δεκάδες χιλιάδες Περουβιανοί τόσο στην πρωτεύουσα Λίμα όσο και σε άλλες πόλεις του Περού, αψηφώντας το στρατιωτικό νόμο που επιβλήθηκε εξαιτίας των λαϊκών κινητοποιήσεων και απεργιών, στέλνοντας τους στρατιώτες πίσω στους στρατώνες όπου ανήκουν και όχι στους δρόμους των πόλεων.

Δεν είναι πρώτη φορά που το σύνθημα βρέθηκε στα χείλη των διαδηλωτών ή ότι ο Πρόεδρος Αλεχάντρο Τολέδο αποτελεί τον κύριο στόχο των διαδηλωτών και των απεργών.

Αποτέλεσε κύριο σύνθημα και κατά τις διαδηλώσεις που εξελίχτηκαν και πάλι σε εξέγερση στα μέσα του Ιούνη του 2002, στην Αρεκίπα, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη. Αφορμή η απόφαση της κυβέρνησης Τολέδο να ιδιωτικοποιήσει και ξεπουλήσει τη δημόσια εταιρία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε γαλλικό κολοσσό. Τότε η απάντηση του Τολέδο ήταν και πάλι επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης που δεν πτόησε τους εξεγερμένους και τελικά αναγκάστηκε να υποκύψει.

Για άλλη μία φορά, η θέση της κυβέρνησης και ειδικά του Προέδρου είναι πολύ δύσκολη. Οι διαδηλώσεις της Τρίτης και οι συνεχιζόμενες απεργίες απέδειξαν ότι οι Περουβιανοί δεν πτοούνται πια από κινήσεις στρατιωτικών μες τη νύχτα ή τη δολοφονική καταστολή, που ήδη έχει κοστίσει τη ζωή σε δύο φοιτητές κατά τις κινητοποιήσεις στο Πανεπιστήμιο του Αλτιπλάνο στο Πούνο.

Αναλυτές εκτιμούν ότι μπορεί να ξεπεράσει τη σημερινή κρίση, εντούτοις τίποτα ευοίωνο δεν προμηνύεται για όσους εκλέχτηκαν στις 3 Ιουνίου του 2001, όταν ο Τολέδο ανακηρύχτηκε νικητής των προεδρικών εκλογών, με τις ψήφους αυτών των ανθρώπων. Των εξεγερμένων, αφού ο Αλεχάντρο Τολέδο, με καταγωγή από ιθαγενής και σπουδές στις ΗΠΑ, βρέθηκε στην πρωτοκαθεδρία των διαδηλώσεων που έθεσαν τέρμα στο αυταρχικό καθεστώς του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι.

Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, το καθεστώς Φουτζιμόρι ήταν ο καλύτερος «υπερασπιστής» των συμφερόντων των ΗΠΑ στο Περού και την ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο, η εσωτερική σύγκρουση της ολιγαρχίας του Περού, οδήγησε στην αποκάλυψη αυτού του «φαγώματος» με τη νόθευση των εκλογών. Δεκάδες χιλιάδες βρέθηκαν στους δρόμους. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής όμως δεν αφορούσε μόνο την παραχάραξη και τη νοθεία των εκλογών, αλλά τα δέκα χρόνια της αυταρχικής διακυβέρνησης υπό το Φουτζιμόρι. Οπου τα τάγματα θανάτου δολοφονούσαν μαζικά, εξαφάνιζαν, προκειμένου να εξαλείψουν το φυτώριο της τρομοκρατίας, δηλαδή τους αντάρτες. Οπου χιλιάδες φυλακίστηκαν για πολιτικά εγκλήματα μετά την καταδίκη τους από μυστικά στρατοδικεία...

Το ξέσπασμα αφορούσε το «οικονομικό θαύμα» για τα δεδομένα της περιοχής, οικονομική ανάπτυξη ορισμένες χρονιές σε διψήφιο νούμερο. Ανάπτυξη στηριγμένη σε αθρόες ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών βιομηχανιών και επιχειρήσεων, περιλαμβανομένης και της κρατικής επιχείρησης πετρελαίου, την «Petroperu», που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες στο περιθώριο καθώς συρρίκνωσε τις αποδοχές και κατά συνέπεια το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Προσπάθησε να προσελκύσει το ξένο κεφάλαιο αχρηστεύοντας όλους τους περιορισμούς αναφορικά με τις ξένες επενδύσεις, αίροντας τους εσωτερικούς όρους, υιοθετώντας «εργασιακή μεταρρύθμιση» με απεμπόληση όλων των νόμων προστασίας των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.

Η ανηλεής επίθεση της κυβέρνησης Φουτζιμόρι στην εργατική τάξη του Περού, απέσπασε τους διθυράμβους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, αφού η εγχώρια και ξένη οικονομική ελίτ κερδοφορούσε από το «οικονομικό θαύμα». Ενα θαύμα που στηρίχτηκε στην εξαθλίωση και την πείνα.

Ο Φουτζιμόρι μία νύχτα έφυγε ωσάν κλέφτης και ο Τολέδο εκλέχθηκε. Το άλλο, το νέο πρόσωπο της κυρίαρχης τάξης. Οι Περουβιανοί εξάλλου δεν είχαν περιθώρια άλλης επιλογής. Φυσικά δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει καμία εκ των υποσχέσεών του. Ούτε αυτή του 1.000.000 νέων θέσεων εργασίας. Η οικονομική κατάσταση δεν έχει αλλάξει διόλου για τα εκατομμύρια των φτωχών. Αλλά αυτή τη φορά δείχνουν, με το πλέον δυναμικό τρόπο, ότι δεν έχουν άλλα περιθώρια. Το μόνο ίσως που μπορεί να χάσουν είναι τις αλυσίδες τους.