Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Οπως ξέρει ο καθένας, το 'να φέρνει τ' άλλο. Κι έτσι, πρέπει να σκύβεις το κεφάλι με «σέβας», όταν ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας σου (Αλεξάντερ Χάουαρντ) ζητά την ανοχή σου για «λίγη υπέρμετρη βία, λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης»! Πρέπει από μόνος σου να ανοίγεις τις πόρτες του σπιτιού ή της δουλιάς σου και να καταδίδεις στις μυστικές υπηρεσίες και στα όργανα επιβολής του νόμου τους όποιους «ύποπτους τρομοκράτες», φίλους και γείτονές σου!

Και μέχρι πότε θα γίνονται όλ' αυτά; Αρχικά «για τρία έως πέντε χρόνια», επειδή η κυβέρνησή σου «ξέρει» ή προβλέπει «πως μέχρι τότε θα υφίσταται η τρομοκρατική απειλή»... Μετά; Μετά θα έχεις μάλλον «ξεχάσει» τι νόημα έχουν τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, η ενεργή συμμετοχή στα κοινά και η συλλογική δράση, κλπ., κλπ.

Βέβαια, δεν αποκλείεται, κάποια στιγμή, να αναρωτηθείς ποιοι αποφασίζουν για σένα, χωρίς εσένα. Δεν αποκλείεται, επίσης, να εκφράσεις αυτές τις σκέψεις φωναχτά. Τότε, λοιπόν, θα έχει έρθει η δική σου σειρά... αφού, άλλοι, «πιο νομοταγείς πολίτες», με μεγαλύτερο πάθος για την ασφάλεια και την τάξη, θα κωφεύουν στις δικές σου εκκλήσεις για βοήθεια!