«Δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας» (άρθρο 22 ΠΚ).
Και ρωτάω, είναι ή δεν είναι άμυνα όταν δεκάδες τέρατα, με στολές παραλλαγής Βιετνάμ, σε ρίχνουν στην άσφαλτο και σε κλοτσάνε, σε χτυπάνε με τα κλομπ, σε σέρνουν, σε ματώνουν, σε στέλνουν τελικά στο νοσοκομείο; Τι θα έκανε το οποιοδήποτε ζωντανό που έχει σε λειτουργία το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης; Θα αμυνόταν, με τα δόντια, με τα χέρια, με τα νύχια. Πόσο μάλλον ο άνθρωπος, που πέρα από την αυτοσυντήρηση διαθέτει αξιοπρέπεια, η οποία του επιβάλλει υψηλότερες συμπεριφορές.
«Η άμυνα είναι αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον του». (Το ίδιο άρθρο ΠΚ στη δεύτερη παράγραφο).
Πόσον καιρό, λέτε, να αντέξει, ακόμα, όλος αυτός ο κόσμος που διαδηλώνει ειρηνικά, προσπαθώντας να διαφυλάξει το ψωμί του, και πέφτουν απάνω του τα «ειδικά σώματα» και τον χτυπούν; Πόσο καιρό, λέτε, θα συγκρατεί τα νεύρα του, τα χέρια του, τα δόντια του, την οργή του; Μα ακόμα και τα γαϊδούρια κλοτσάνε άμα τα βασανίζεις, θα αντέξει, λέτε, ο άνθρωπος; Οχι βέβαια! Και τότε δε θα φτάνουν ούτε τα ειδικά σώματα, ούτε ο στρατός, ούτε το ΝΑΤΟ. Είμαστε οι περισσότεροι, ρε, βλάκες! Είμαστε τα δισεκατομμύρια και είστε οι χιλιάδες.
«Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από λοιπές περιστάσεις». (Τελειώνει το άρθρο).
Αλλά έχετε την εντύπωση, πως όταν θα ξεκινήσει η άμυνα του λαού που χτυπιέται, θα σταματήσει στα «ειδικά σώματα»; Γελιέστε, θα προχωρήσει και στους ηθικούς αυτουργούς, στους πραγματικούς ενόχους, θα φτάσει σε εσάς δηλαδή. Σε εσάς που οπλίζετε τα ΜΑΤ, που δίνετε την εντολή: βαράτε!