Στο περιεχόμενο της «παγκοσμιοποίησης» αναφέρεται η εισήγηση των Ιταλών συνδικαλιστών (RdB), και υπογραμμίζουν ότι: «Η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός είναι οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης. Οι σημαίες έπεσαν προκειμένου να δικαιωθεί κάθε πολιτική και κοινωνική, αν και αντιλαϊκή, επιλογή». Μια έκφρασή της, είναι και το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων. Στη δεκαετία του '90, σε όλη την Ευρώπη, η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων έγινε με το πρόσχημα της μείωσης της κρατικής παρουσίας στο συνολικό παραγωγικό σύστημα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές, έχουν επιβεβαιώσει τη θέλησή τους, να υλοποιήσουν τα προγράμματα απολύσεων στις ΔΕΚΟ, να λύσουν τα προβλήματα του ελλειμματικού προϋπολογισμού και να υπηρετήσουν τις παραμέτρους του Μάαστριχτ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την ψήφιση της Ελεύθερης Ευρωπαϊκής Αγοράς το 1992. Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν επιφέρει ποσοτικά και ποιοτικά αρνητικά αποτελέσματα στην απασχόληση. Σχεδόν πάντα, προκαλούν μείωση των εγγυήσεων, περικοπές στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ιδιαίτερα στις χώρες με χαμηλά επίπεδα οικονομικής και δημοκρατικής ανάπτυξης οδηγούν στην κατάργηση των εγγυήσεων στους μισθούς, στα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, σε μορφές μερικής απασχόλησης, στην ανεργία, σε σκυλίσια κακοπληρωμένη δουλιά και γενική υπερεκμετάλλευση».

Δίπλα σ' αυτές - τονίζουν οι Ιταλοί συνδικαλιστές - έχουμε την «ευελιξία» μέσω της οποίας προωθείται «η περιστασιακή εργασία, η επαγγελματική κινητικότητα, η ικανότητα προσαρμογής σε κάθε λειτουργία που η δουλιά απαιτεί. Η διαθεσιμότητα, η διεύρυνση του χρόνου εργασίας και ο μη εγγυημένος μισθός, είναι τα στοιχεία αυτά που μετατρέπουν χιλιάδες εργάτες σε νέους σκλάβους, της γενιάς της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής κυριαρχίας».