Αν κάποιος άσχετος επισκεπτόταν τις προηγούμενες μέρες τη χώρα μας και έβλεπε ένα δελτίο ειδήσεων, θα συμπέραινε ότι τα βασικά πολιτικά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο είναι πάνω - κάτω τα εξής: Θα πάνε το Πάσχα στην εκκλησία οι βουλευτές της ΝΔ; Σε ποιον ανήκει το σύνθημα «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια»; Ποιος θέλει τις ψήφους των «Σπαρτιατών»; Τι σχηματίστηκε στην κολυμπήθρα όταν βάφτισε τον Κασσελάκη ο Αγιος Τσαλίκης;

Γύρω από τέτοια δευτερεύοντα, ακόμα και φαιδρά ζητήματα, επικεντρώνεται τις περισσότερες μέρες η πολιτική ειδησεογραφία, αλλά και η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος. Ταυτόχρονα, οι θέσεις του ΚΚΕ, ακόμα και οι δραστηριότητες του Γενικού Γραμματέα του, «θάβονται». Αυτή η κατάσταση ίσως δημιουργεί σε κάποιον την εντύπωση ότι πηγαίνουμε σε μια εκλογική διαδικασία χωρίς ιδιαίτερο διακύβευμα και με μειωμένο ενδιαφέρον.

Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Αντίθετα, μια ματιά στις εξελίξεις που κυοφορούνται σε διεθνές επίπεδο, όπως είναι οι κλυδωνισμοί στην οικονομία και βέβαια η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών πολέμων, με την άμεση συμμετοχή της ΕΕ, αρκεί για να καταλάβει κανείς την κρισιμότητα που έχει η επικείμενη εκλογική μάχη.

Οι λόγοι που η προεκλογική αντιπαράθεση εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο έχουν να κάνουν με τα εξής: Αφενός με τις επιδιώξεις της μεν ΝΔ να εξασφαλιστεί η «κυβερνητική σταθερότητα» μέσω της εκλογικής επιβράβευσης της αντιλαϊκής της πολιτικής, των δε ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ να κατακτήσουν το «πάνω χέρι» στον υπό αναμόρφωση χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Αφετέρου με παντελή αδυναμία αυτών των κομμάτων να αντιπαρατεθούν για τα «μεγάλα» ζητήματα, καθώς εκεί η ταύτισή τους «βγάζει μάτι».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι (κυριολεκτικά) πανομοιότυπες ανακοινώσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ με τις οποίες στήριξαν το Ισραήλ μετά το χτύπημα του Ιράν και ενώ είχε προηγηθεί η πολύνεκρη επίθεση του Ισραήλ στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό. Γενικότερα, τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή μένουν αυστηρά εκτός προεκλογικής ατζέντας.

Το ίδιο ισχύει και για τις κυοφορούμενες εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, που επίσης φέρουν ...διακριτή υπερατλαντική σφραγίδα. Για ποιο πράγμα να μαλώσουν, άλλωστε; Για το αν το ΝΑΤΟ είναι απλώς «αμυντική συμμαχία» ή αν είναι «ιερή αμυντική συμμαχία», όπως είπε ο Κασσελάκης; Η «ομερτά» εξυπηρετεί και την επιδίωξη να περνούν αυτές οι εξελίξεις στον λαό ως δεδομένες και αυτονόητες, στη λογική ότι «αφού δεν διαφωνεί κανείς τους, μάλλον δεν υπάρχει άλλος δρόμος...». Να περνάει η αντίληψη ότι «δεν ψηφίζουμε γι' αυτά»!

Υπάρχει όμως η παρέμβαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που αποκαλύπτουν και κινητοποιούν τον λαό και τη νεολαία. Υπάρχει η δράση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, υπάρχουν σημαντικές αντιστάσεις, που ακριβώς αυτές πρέπει να εκφραστούν και στην κάλπη, με την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ.

Για άλλα θέματα που επίσης «καίνε» τον κόσμο, όπως η ακρίβεια, ο «τσακωμός» τους εξαντλείται στο αν η Ελλάδα είναι πάνω ή κάτω από τον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ, αφήνοντας απέξω τις αιτίες του προβλήματος (που βρίσκονται στην περίφημη καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή την ανάπτυξη για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων) και τις ευθύνες της ίδιας της πολιτικής της ΕΕ, που προωθείται σε όλα τα κράτη - μέλη.

Μια πολιτική που εφαρμόζουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τα Χρηματιστήρια Ενέργειας, τα «πράσινα» χαράτσια, τα «ματωμένα» πλεονάσματα κ.λπ. Στα «ψιλά» πέρασε και η είδηση για τη μελέτη της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής η οποία προβλέπει νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μετά το 2027, με προοπτική να φτάσει στα 72,5 έτη (!), πράγμα επίσης λογικό, αφού θα βασιστεί σε νόμους τους οποίους έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει διαδοχικά ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

Παρά τους υψηλούς τόνους γύρω από τα δευτερεύοντα και τα «κουτσομπολιά», παρά την αφωνία ή την αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση για τα σημαντικά, παρά τους «τακτικισμούς» τους στο πλαίσιο του προεκλογικού ανταγωνισμού, η στρατηγική τους σύμπλευση είναι δεδομένη.

Δεν είναι μόνο τα τεράστια ποσοστά ταύτισης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ (και της Νέας Αριστεράς), του ΠΑΣΟΚ, του Βελόπουλου στις ψηφοφορίες στην ελληνική Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο.

Πλέον έχουμε ξεκάθαρες τοποθετήσεις, όπως η πρόσφατη του Α. Γεωργιάδη στον ΣΚΑΪ, για το πόσο «θετική για τη χώρα» είναι η απροκάλυπτη και ευθέως ομολογούμενη ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με βασικούς άξονες των επιλογών της εγχώριας αστικής τάξης, όπως είναι η συμμετοχή στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε αν τον ανησυχεί το ενδεχόμενο μέσω αυτής της ταύτισης ο ΣΥΡΙΖΑ να διεισδύσει σε κοινό που μέχρι τώρα ψήφιζε τη ΝΔ, σημείωσε απτόητος ότι πρόκειται για «μεγάλη ιδεολογική νίκη της ΝΔ».

Αποδεικνύεται ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μονάχα εκλογικοί αντίπαλοι και ανταγωνιστές στη μάχη της «καρέκλας», και όχι πολιτικοί και ιδεολογικοί αντίπαλοι. Τον λαό και τη νεολαία, όμως, δεν γίνεται να τους αφορούν οι «καρέκλες» τους, αλλά το ποια θέση παίρνουμε στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, πώς θα ζήσουμε καλύτερα, πώς θα μπορέσουμε να αντιστοιχίσουμε τους όρους ζωής μας με τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής.

Αυτό είναι, σε τελική ανάλυση, το περιεχόμενο της μάχης των ιδεών, που ήδη δίνεται και πρέπει να δυναμώσει. Οποιος, συνεπώς, σκέφτεται ότι με την ψήφο στο κόμμα του Σ. Κασσελάκη μπορεί να εκφράσει τη δίκαιη αποδοκιμασία του στην κυβέρνηση της ΝΔ, πρέπει να αναλογιστεί σοβαρά τα παραπάνω.

Για τις εξελίξεις αυτές, οι τελευταίοι που μπορούν να παρουσιάζονται ως δικαιωμένοι είναι τα στελέχη της Νέας Αριστεράς. Τελευταία σηκώνουν τη σημαία της «ειρήνης» και της κριτικής στην «ΕΕ της δεξιάς, που σέρνεται πίσω από τις πολεμοχαρείς επιλογές των ΗΠΑ», καλώντας σε έναν - ακόμα - αγώνα για τη διόρθωσή της. Ομως αυτή η «συρόμενη» και άμοιρη ευθυνών ΕΕ υπάρχει μόνο στη φαντασία τους.

Στην πραγματικότητα, η ΕΕ με τη συμφωνία όλων των κυβερνήσεων - «δεξιών», ακροδεξιών και «προοδευτικών» - πρωτοστατεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, συνεργάζεται στενά με την αστική τάξη της Ουκρανίας, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στη σύγκρουση με την καπιταλιστική Ρωσία και τους συμμάχους της. Στηρίζει τις φασιστικές συμμορίες τύπου Αζόφ και έχει δώσει στον Ζελένσκι συνολικά 98 δισ. ευρώ από τη φορολογία των λαών, ενώ παίρνει ήδη θέση στο μεγάλο «φαγοπότι» της «ανοικοδόμησης». Το ίδιο φυσικά ισχύει και με τη στήριξή της στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

Ακόμα και το «φαινόμενο Κασσελάκη», που δίκαια προκαλεί αποστροφή σε κόσμο που προσδιορίζεται ως αριστερός και έχει δεσμούς με το κίνημα, είναι και δικό τους δημιούργημα. Και σήμερα, άλλωστε, καλούν τον λαό να βαδίσει ξανά τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο των αυταπατών, των ψευδαισθήσεων και τελικά του εκφυλισμού. Η λογική της «κυβερνησιμότητας», του «μικρότερου κακού», της έκπτωσης των αξιών στο όνομα του «ρεαλισμού» και του «εφικτού», είναι η γνωστή τακτική της σοσιαλδημοκρατίας, που υπόσχεται ότι υπηρετώντας το σύστημα και τους στόχους του μπορεί να ικανοποιεί και τα λαϊκά συμφέροντα.

Πρόκειται για μια λογική που έχει χρεοκοπήσει με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και που (όπως ανοιχτά πια ομολογείται από παράγοντες του συστήματος, αλλά και τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ) προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στην εργατική - λαϊκή χειραγώγηση, στην ενσωμάτωση στους στόχους του κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το επόμενο βήμα είναι πάντα, αργά ή γρήγορα, η αναζήτηση ενός κλώνου του Μητσοτάκη για να νικήσει τον Μητσοτάκη...

Τέλος, χρήζει αναφοράς η επιδίωξη που ολοφάνερα υπάρχει από διάφορες πλευρές, ένα σημαντικό μέρος δυσαρεστημένων ψηφοφόρων, κυρίως της ΝΔ, να κατευθυνθεί σε απόλυτα συστημικές και ελεγχόμενες δυνάμεις της ακροδεξιάς και βασικά στο κόμμα Βελόπουλου.

Οσο κι αν προσπαθούν όλα τα άλλα κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ, δήθεν αποδομώντας τον, να του φιλοτεχνήσουν «αντισυστημικό» προφίλ, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Είναι χαρακτηριστική για παράδειγμα η ενόχληση του συγκεκριμένου πολιτικού γυρολόγου από τις αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» για τις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του κόμματός του, με τις οποίες λίγο - πολύ ζητά η ελληνική πολεμική βιομηχανία να ...«πιάσει δουλειά διπλοβάρδιες» για την ενίσχυση του καθεστώτος Ζελένσκι.

Γι' αυτό και η λαϊκή αποδοκιμασία απέναντι στην ΕΕ δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε δυνάμεις μιας ρηχής και άσφαιρης κριτικής στην ΕΕ, που μόλις αναλάβουν τη διακυβέρνηση γίνονται τα καλύτερα «γατάκια» των Βρυξελλών (βλ. ακροδεξιά Μελόνι στην Ιταλία).

Ο ελληνικός λαός έχει την επιλογή να ενισχύσει αποφασιστικά τον αυθεντικό, διαχρονικό και στρατηγικό αντίπαλο της ΕΕ, του κεφαλαίου, της κυβέρνησης της ΝΔ και των άλλων κομμάτων του συστήματος, το ΚΚΕ. Γιατί πίσω από κάθε έγκλημα σε βάρος του λαού και της νεολαίας, από την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας μέχρι την ακρίβεια, τα Τέμπη και φυσικά τον πόλεμο, βρίσκονται οι επιδιώξεις, οι κατευθύνσεις και οι Οδηγίες της ΕΕ των λόμπι και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό θα είναι ένα ηχηρό μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας από τον ελληνικό λαό προς όλους τους λαούς της Ευρώπης, που βγήκαν για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες μαζικά στους δρόμους για τις ανάγκες τους και ενάντια σε βασικές επιλογές της ΕΕ και των κυβερνήσεων σε κάθε χώρα. Γιατί, εξάλλου, μόνο το ΚΚΕ παλεύει για έναν άλλο δρόμο για τη χώρα μας, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με τον εργαζόμενο λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Εδώ βρίσκεται η ελπίδα!