Στον χώρο βρέθηκαν εργαζόμενοι, νεολαία, λαϊκός κόσμος κάθε ηλικίας, όπως και ο ανιψιός του Αντώνη, Νίκος Αμπατιέλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος.

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση πραγματοποίησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ, ενώ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό η μπροσούρα που εξέδωσε η ΤΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης για τη ζωή και τη δράση του κομμουνιστή - αγωνιστή Αντ. Αμπατιέλου.

Η Αλ. Παπαρήγα έκανε λόγο για μια προσπάθεια να συνδεθούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Κόμματος με πρόσωπα και γεγονότα.

«Οι σύγχρονες γενιές του Κόμματος, που στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου δεν είχαμε γεννηθεί ή ήμασταν μικρά παιδιά, πολύ περισσότερο οι ακόμα νεότερες γενιές, είναι χρήσιμο να μάθουμε πώς έδρασαν οι πρώτες γενιές του Κόμματος, να βγάλουμε συμπεράσματα, να εμπνευστούμε. Η Ιστορία του Κόμματός μας είναι ταυτισμένη με αυτό που έχουμε αποκαλέσει αλύγιστους κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Εμείς όταν λέμε ότι "ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό" αποδεικνύουμε ότι πιστεύουμε βαθιά στη δύναμη του λαού να διεκδικήσει και να επιβάλει στην πορεία το δίκιο του. Μόνο που δεν φτάνει να διακηρύσσει το δίκιο του, πρέπει να πιστεύει ότι έχει τη δύναμη να αποτρέψει τα χειρότερα ή να τα δυσκολέψει, να κλιμακώνει την πάλη του. Αξίζει ακόμα και να κερδίζει χρόνο ώστε να συγκεντρώνονται δυνάμεις για την τελική νίκη του, που δεν είναι άλλη από την ανατροπή του καπιταλισμού, τη νίκη της εργατικής εξουσίας, το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης», ανάφερε εισαγωγικά, για να συνεχίσει: «Είναι και δικό μας θέμα κάθε φορά να ελέγχουμε πώς εμείς βοηθάμε στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των ανθρώπων του λαού που υποφέρουν και έχουν κάποια διάθεση, έστω και προσωρινή, να δοκιμάσουν να δράσουν. Πώς αντιμετωπίζουμε τους δισταγμούς ή και τις προκαταλήψεις που τους έχουν "φυτέψει" οι ταξικοί πολιτικοί αντίπαλοί μας. Για μας ο κάθε εργάτης, ο κάθε βιοπαλαιστής αυτοαπασχολούμενος στην πόλη, στην ύπαιθρο, δεν είναι αντίπαλός μας, έστω κι αν διαφωνεί ριζικά μαζί μας - είναι ο δυνάμει αυριανός σύμμαχος και συνοδοιπόρος. Κάποιοι απ' αυτούς θα γίνουν και μέλη του ΚΚΕ».

Αναφερόμενη αναλυτικά στη ζωή του Αντ. Αμπατιέλου, στη σύνδεσή του με την κομμουνιστική ιδεολογία, στις διώξεις και δυσκολίες που συνάντησε σε όλη την πορεία της ζωής του, αλλά και στις θέσεις ευθύνης που ανέλαβε, η Αλ. Παπαρήγα επεσήμανε μεταξύ άλλων: «Δούλεψε σε ρυμουλκά, συνήθως έκανε μεροκάματο σε συντήρηση καραβιών, είτε στην κουβέρτα είτε στη μηχανή. Το 1932 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και του Κόμματος. Το 1969 έγινε τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μέχρι το 1991, έως το 13ο Συνέδριο. Μέλος του ΠΓ της ΚΕ από το 1971 μέχρι το 12ο Συνέδριο, το 1987, το 1981 εξελέγη βουλευτής στην Α' Πειραιά.

Ο Αντώνης είχε την ευκαιρία κάποια στιγμή να συναντηθεί με ορισμένες ιδέες της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του σημείωνε ότι διάβασε κάποια βιβλία από τη βιβλιοθήκη της "Ναυτεργατικής", ενώ σε άλλη περίπτωση μνημονεύει το όνομα ναυτεργάτη που στα λιμάνια δίδασκε για την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την απόσπαση της υπεραξίας».

«Δηλαδή η σπίθα άναψε γερά όταν συναντήθηκε η εμπειρία της εκμετάλλευσης με τις πιο πρωτοπόρες, ριζοσπαστικές ανατρεπτικές ιδέες. Αν τότε αυτό ήταν μια ευκαιρία, σήμερα αποτελεί βασική προϋπόθεση», επεσήμανε η Αλ. Παπαρήγα, υπογραμμίζοντας ότι στις σημερινές συνθήκες «αποκτά ακόμα μεγαλύτερη επικαιρότητα η λενινιστική θέση "χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη", καθώς το ζητούμενο είναι στην πορεία της ταξικής πάλης οι συνειδήσεις να μετασχηματίζονται σε αντικαπιταλιστικές, κομμουνιστικές».

Και συνέχισε, κάνοντας έναν παραλληλισμό με το σήμερα και τις ιδιαίτερες δυσκολίες του: «Η ταξική πάλη είναι πάντα παρούσα, και στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ας επιτραπεί εδώ μια παρένθεση, καθώς από τη βιογραφία του Αμπατιέλου προκύπτουν κι άλλα σημαντικά συμπεράσματα. Ο αγώνας του, όπως περιγράψαμε πολύ περιορισμένα και λιτά, επιβεβαιώνει ότι η ταξική πάλη δεν διεξάγεται μόνο σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συνεχίζεται και οξύνεται και στην περίπτωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, και από τις δύο πλευρές, ανεξάρτητα ποιος στη συγκεκριμένη στιγμή ξεκίνησε πρώτος την επίθεση και ο άλλος βρέθηκε σε άμυνα. (...)

Σήμερα όλοι ξέρουμε τη σημασία που έχουν για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό οι εμπορικοί χερσαίοι και θαλάσσιοι δρόμοι, με κορυφαίο παράδειγμα τον ανταγωνισμό του αμερικανοευρωπαϊκού προς τον Κινεζικό Δρόμο.

Η αστική τάξη στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε είναι επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη, δεν επιτρέπει στην εργατική τάξη, στον λαό να πάρει στα χέρια του την υπεράσπιση της ζωής του και των συνόρων του. Θέλει την πλήρη υποταγή του, να χύνει το αίμα του για τα συμφέροντά της. Συγκρούεται ο ταξικός λαϊκός πατριωτισμός με τον αστικό, τον ιμπεριαλιστικό. Εμείς που υπερασπιζόμαστε την ειρηνική, διεθνιστική, αλληλέγγυα συμβίωση των λαών, εμείς που αρνούμαστε να χύνεται λαϊκό αίμα για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, είτε είναι οι δικοί μας είτε οι ξένοι, ξέρουμε ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση από κάθε ξενική κατοχή, ή για τη μη εμπλοκή στον πόλεμο σε βάρος άλλων λαών, πρέπει να κατευθύνεται στη διεκδίκηση της εργατικής εξουσίας. Η πείρα του 20ού αιώνα απέδειξε ότι στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, και ιδιαίτερα προς την τελική έκβασή του, υπάρχει η δυνατότητα η αστική τάξη να μην μπορεί να εξουσιάζει όπως πριν και ο απελευθερωτής λαός να μη θέλει να γυρίσει πίσω, αντίθετα να αναλάβει αυτός την εξουσία στον τόπο του. Κάτι τέτοιο συνέβη τον Οκτώβρη του '44 και στη συνέχεια, όμως το Κόμμα μας, όπως και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, δεν είχε υιοθετήσει στρατηγική σύνδεσης του απελευθερωτικού αγώνα με την πάλη για την εργατική εξουσία.

Η αστική τάξη στον πόλεμο φοβάται εξίσου τον λαό, μήπως ο ίδιος πάρει στα χέρια του την ευθύνη του αγώνα με δικά του συνθήματα, γι' αυτό και το ελληνικό και όλα τα αστικά Συντάγματα συμπεριλαμβάνουν ως καίριο και βασικό άρθρο αυτό της "κατάστασης πολιορκίας", δηλαδή την απαγόρευση δράσης κομμάτων και μαζικών οργανώσεων, ακόμα και του αστικού κοινοβουλίου».

Η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε ακόμα στα συμπεράσματα που βγαίνουν από το σύνολο των δυσκολιών που αντιμετώπισε το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, όσοι συμπορεύονταν μαζί τους τα χρόνια πριν και μετά τον Β' Παγκόσμιο: «Η μακρόχρονη Ιστορία του καπιταλισμού, πέντε αιώνες τώρα, ιδιαίτερα μετά την ωρίμανσή του σε μονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, έδειξε ότι η αστική τάξη προτιμά την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, γιατί μέσω αυτής μπορεί καλύτερα να ενσωματώνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μέσω και της εναλλαγής των κομμάτων στη διακυβέρνηση. Αλλωστε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία χωράει τα πάντα: Κρατική βία, καταστολή, απαγορεύσεις, φυλακίσεις, όλα όσα έχουμε ζήσει 100 χρόνια τώρα. Δεν έγιναν όλα τα εγκλήματα μόνο σε συνθήκες άρσης του κοινοβουλευτισμού, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουμε γνωρίσει όλα τα χρώματα της αστικής εναλλαγής, των φιλελεύθερων κομμάτων, από τα "κεντρώα" ή σοσιαλδημοκρατικά, μονοκομματικών κυβερνήσεων από τις κυβερνήσεις συνεργασίας, σε κάποιες περιπτώσεις συμμετείχαν και Κομμουνιστικά Κόμματα, επίσης την "πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση" του ΣΥΡΙΖΑ. Η μία κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη με την ίδια στρατηγική, η μία κυβέρνηση μπάλωνε τις τρύπες που άφηνε η άλλη, ενισχύοντας το αστικό πολιτικό σύστημα.

Υπάρχουν φάσεις - περίοδοι που επιλέγεται η προσωρινή κατάργηση του αστικού κοινοβουλίου, απαγορεύονται συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις, ακόμα και αστικά κόμματα, π.χ. σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επίκαιρες ανάγκες του κεφαλαίου κ.λπ. Αναφερόμαστε σ' αυτήν τη συγκεκριμένη αιτία επειδή αποτέλεσε βασικό παράγοντα που οδήγησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου '67.

Ο 20ός αιώνας και οι πρώτες δεκαετίες του 21ου προσφέρουν άφθονες αποδείξεις που επιβεβαιώνουν ότι ο ναζισμός, ο μουσολινισμός, οι στρατιωτικές ή πολιτικού χαρακτήρα δικτατορίες δεν είναι παρέκκλιση αλλά γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος, των συγκεκριμένων αναγκών του κεφαλαίου. Αυτό δεν σημαίνει ότι εξισώνουμε την περίοδο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την περίοδο της προσωρινής άρσης της, ίσα ίσα παλεύουμε για την κατάργηση νόμων καταστολής και απαγορεύσεων, παλεύουμε για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, για το καθετί που μπορεί να αξιοποιηθεί από το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο ξεδίπλωμα της πάλης του. Αυτό που απορρίπτουμε είναι τα αστικά "αντιφασιστικά" - "αντιδεξιά" μέτωπα, που στήνονται με στόχο την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Ποτέ, ούτε σήμερα ούτε αύριο, ο δρόμος του λαού για τη νίκη του δεν είναι ούτε θα είναι σπαρμένος με τριαντάφυλλα. Ο ηρωισμός, ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη, η αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης συνεπάγονται τεράστιες απαιτήσεις, ανάμεσα σ' αυτές είναι να είμαστε πάντα καλά εξοπλισμένοι θεωρητικά - ιδεολογικά - πολιτικά, να διερευνούμε συνεχώς το εύρος και την ποιότητα των δεσμών μας με τις εργατικές - λαϊκές μάζες. Ο κάθε κομμουνιστής και κομμουνίστρια να αναγνωρίζεται στον χώρο του ως λαϊκός ηγέτης, όχι να προβάλλει τον εαυτό του ως λαϊκό ηγέτη αλλά να του αναγνωρίζουν οι άλλοι. Που σημαίνει, να είναι πρωτοπόρος και στα έργα και στις ιδέες.

Να είμαστε ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά και ψυχολογικά προετοιμασμένοι, παίρνοντας υπόψη προς τα πού τραβάνε σήμερα τα πράγματα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην περιοχή, στην Ευρώπη, παγκόσμια. Προετοιμασμένοι να ανταποκριθούμε σε μια απότομη άνοδο της ταξικής πάλης, ή και το αντίθετο, σε μία ακόμα προσωρινή υποχώρησή της».

Την ομιλία ακολούθησε μουσικό πρόγραμμα.