Το άνοιγμα της εκδήλωσης έγινε από τον Αλέξη Ζορμπά, Γραμματέα της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, ο οποίος ευχαρίστησε όλους τους ερμηνευτές, μουσικούς, τεχνικούς και όσους βοήθησαν για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης.

Αμέσως μετά την ομιλία τη σκυτάλη πήραν για μια αξέχαστη συναυλία, που ξεσήκωσε και συγκίνησε το κοινό, οι Βιολέτα Ικαρη, Μάκης Σεβίλογλου, Πάνος Κράιας, Γιάννης Κοτσερίδης, Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Φωτίου, Μιχάλης Χώτος, Θέμης Σαμαντζής, Γιάννης Κατσανούλης, Στέλιος Παπαδόντας, Δημήτρης Πατούλιας, Ηλίας Νικολαΐδης, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θέμη Σαμαντζή.

Ξεκινώντας την ομιλία της, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι «η ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος, γενικότερα των αγώνων των εργαζομένων, αναδεικνύει στην πρώτη γραμμή τη γνωστή λενινιστική θέση, σήμερα - που κλείνουν 100 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου αυτού επαναστάτη - ότι χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη.

Οταν λέμε επαναστατική πράξη, δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης, όπου τίθεται άμεσα και πρακτικά η ανατροπή του αστικού κράτους, της αστικής πολιτικής εξουσίας, η νίκη της εργατικής εξουσίας. Αναφερόμαστε στις απαιτήσεις του καθημερινού αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα του λαού και της νεολαίας, ώστε να συγκεντρώνονται, να οργανώνονται στις γραμμές του Κόμματος ή σε συμπόρευση μαζί του οι πιο πρωτοπόρες μάζες, να μετασχηματίζονται συνειδήσεις σε αντικαπιταλιστικές, κομμουνιστικές. Στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορεί ως Κόμμα να κερδίσουμε το σύνολο ούτε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης με την ιδεολογία μας, τη γενική μας γραμμή, το Πρόγραμμα, τη στρατηγική μας. Σημασία έχει να μαζικοποιείται, να οργανώνεται η κομμουνιστική πρωτοπορία, να γίνεται πιο ικανή να καταφέρει χτυπήματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να αξιοποιεί δυσκολίες και αντιφάσεις του, να αποσπά κατακτήσεις, έστω και αν αυτές είναι κατώτερες σε σύγκριση με τις πραγματικές ανάγκες ή θα είναι προσωρινές. Σ' αυτόν τον δρόμο συνειδητά και με αυτοπεποίθηση η καθημερινή πάλη πρέπει να εμπνέεται, να κατευθύνεται στη νίκη της εργατικής εξουσίας.

Κατά συνέπεια πρέπει συνεχώς να δυναμώνει και να περνάει σε ανώτερο επίπεδο η συνδυασμένη θεωρητική, ιδεολογική και πολιτική, μαζική παρέμβαση του Κόμματος, σε αντίθεση με κάθε πνεύμα κατακερματισμού, τοπικισμού, κλαδικισμού, εμπειρισμού. Ωστε η πολύπλευρη ενιαία δράση μας να μην προσηλώνεται μονολιθικά στην επικαιρότητα, που είναι -σαφώς - η αφετηρία, όχι όμως και το τέρμα. Πρέπει να την βλέπουμε συνδυασμένα με τη διάδοση της ιδεολογίας και του Προγράμματός μας, με την πρόοδο της κομματικής οικοδόμησης, με απαιτητικότητα η κάθε ΚΟΒ να δρα πολύπλευρα ως το Κόμμα στον χώρο της, καταπολεμώντας την αποσπασματικότητα. Να προσπαθούμε, όσο εξαρτάται από εμάς, να μην αφήνουμε κανένα κενό, ώστε να τρέχει ο αντίπαλος να το καλύπτει με ευκολία.

Αξιοποιούμε το μεγάλο όπλο που έχουμε στα χέρια μας, συλλογικά αλλά και ατομικά ο καθένας και η καθεμιά, τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού που στεριώνει την επαναστατική μας αισιοδοξία, την ικανότητα της έγκαιρης πρόβλεψης, της αντικειμενικής εκτίμησης της κάθε φάσης, που μπορεί με δική μας ώθηση να ανέβει απότομα το επίπεδο της ταξικής πάλης ή και το αντίθετο, να είμαστε ετοιμοπόλεμοι και σε φάση προσωρινής στασιμότητας ή και πισωγυρίσματος της ταξικής πάλης. Να εκτιμάμε πότε δημιουργούνται κατάλληλες στιγμές για πιο ισχυρή αντεπίθεση και στρίμωγμα του αντιπάλου. Να μην έχουμε ανυπομονησία, αλλά και να μην πέφτουμε στη ρουτίνα του σιγά - σιγά, των μειωμένων απαιτήσεων από τον εαυτό μας.

Σήμερα πια, πάνω από 30 χρόνια νίκης της αντεπανάστασης, δεν αρκεί να μιλάμε για σοσιαλισμό, να προβάλλουμε δικαιολογημένα τη μεγάλη παγκόσμια προσφορά του τον 20ό αιώνα, αν δεν έχουμε και την γνώση να απαντάμε γιατί ανακόπηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση, άρα παραμένει σε επικαιρότητα και είναι ρεαλιστικός ο νέος κύκλος σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Σήμερα έχουμε νέα όπλα, τις επεξεργασίες για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ και τους 6 τόμους της Ιστορίας του Κόμματος, του εργατικού κινήματος. Αυτές πρέπει εμείς να τις συζητάμε με χιλιάδες εργατικές, φτωχές λαϊκές μάζες, με δική μας πρωτοβουλία, προτού ακόμα μας θέτουν τα δικαιολογημένα ερωτήματα που έχουν».

Στη συνέχεια, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στα συμπεράσματα που προκύπτουν από την 7χρονη δικτατορία και περιέχονται στον Γ2 τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «προκύπτουν σοβαρά διδάγματα για τη σημασία της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής προετοιμασίας του Κόμματος, σε στροφές και καμπές, σε περίοδο αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δικτατορίας πολιτικής ή στρατιωτικής, ή ακόμα στην περίπτωση κατάστασης πολιορκίας σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, στις οποιεσδήποτε συνθήκες, εκτός των άλλων, απαιτείται και ο συνδυασμός της παράνομης με τη νόμιμη μαζική δουλειά.

Διδάγματα για τη θεμελιακή σημασία της αυτοτέλειας του Κόμματος απέναντι στις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, σε όλες τις μορφές πολιτικής συνεργασίας με αστικές δυνάμεις ή δυνάμεις αστικής διαχείρισης, στην από θέση αρχών μη συμμετοχή ή στήριξη κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού. (...)

Τα συμπεράσματα δεν μπορούν να αποστασιοποιηθούν από ένα βασικό ζήτημα, ότι μιλάμε για πάλη σε συνθήκες παρανομίας, όπου η κομματική λειτουργία δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που γνωρίζουμε από το 1974 και μετά. Το ίδιο δύσκολη ήταν η καθοδήγηση, η άμεση ενημέρωση και επικοινωνία, η εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής συλλογικότητας που - εννοείται - πρέπει να διασφαλίζεται σε όλες τις συνθήκες, δρώντας ως κόμμα "παντός καιρού"».

Η μεγάλη συναυλία που ακολούθησε με μια πλειάδα συντελεστών ενθουσίασε το πλήθος του κόσμου που είχε κατακλύσει το Δημοτικό Ωδείο της Λάρισας. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα μικρό απόσπασμα από τη θρυλική θεατρική παράσταση του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο», που ερμήνευσαν οι ηθοποιοί Δημήτρης Φωτίου και Βασιλική Δούφα.

Η σκυτάλη δόθηκε στα μεγάλα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Μάνου Λοΐζου, του Θάνου Μικρούτσικου, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Διονύση Σαββόπουλου, στα οποία ο κόσμος συμμετείχε χειροκροτώντας και τραγουδώντας μαζί με τους ερμηνευτές Γιώργο Γάλλο, Γιάννη Κοτσερίδη, Πάνο Κράια και Δημήτρη Φωτίου.

Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν στη σκηνή ανέβηκαν ο Μάκης Σεβίλογλου, που τραγούδησε μεταξύ άλλων την «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου» του Λουκά Θάνου, το «Τούτες τις μέρες» του Χρήστου Λεοντή, καθώς και η Βιολέτα Ικαρη, που με τη μοναδική της φωνή ξεσήκωσε με τον «Τσε» και άλλα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου.

Εμβόλιμα του μουσικού προγράμματος έγιναν απαγγελίες στίχων του Γιάννη Ρίτσου από τους ηθοποιούς Βασίλη Καρμίρη και Βασιλική Δούφα, ενώ στο συγκλονιστικό φινάλε η φωνή του Τάκη Βαμβακίδη, που απήγγειλε απόσπασμα από το «Αξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη και του Οδυσσέα Ελύτη, «ταρακούνησε» την αίθουσα του Ωδείου. Ακολούθησε το τραγούδι «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», με όλους τους συντελεστές επί σκηνής και τον κόσμο όρθιο να χειροκροτά.