Περίσσεψαν τις τελευταίες μέρες οι διθύραμβοι για το «πόσο οργανωμένο κράτος είναι η Ιαπωνία απέναντι στους σεισμούς» και για το πώς αντέδρασε στο πρόσφατο χτύπημα των 7,6 Ρίχτερ. Βέβαια, η «αποτελεσματικότητα» του κράτους «έλαμψε» και όταν κινδύνεψαν να τιναχτούν όλοι στον αέρα από το τσουνάμι στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, που αποκάλυψε μια σειρά «αστοχίες» και «παραλείψεις» στην ασφάλεια, εξαιτίας της ελλιπούς χρηματοδότησης και της απουσίας ολοκληρωμένου σχεδίου. Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα κι από τον πρόσφατο σεισμό, πίσω από τα εύκολα λόγια και τις ανέξοδες «αναλύσεις»: Η περιοχή Σούζου είναι μία από αυτές που πλήγηκαν περισσότερο, καθώς γκρεμίστηκε το 90% των κτιρίων, με πολλούς εγκλωβισμένους στα συντρίμμια... Από τα τέλη του 2020, οι σεισμοί που έγιναν αντιληπτοί στην περιοχή φτάνουν τους 506, ενώ μόλις τον περασμένο Μάη χτυπήθηκε από 6 Ρίχτερ, με αποτέλεσμα να γκρεμιστούν 38 κτίρια, 263 να υποστούν σοβαρές ζημιές και 1.355 μικρότερες. Τον σεισμό αυτόν θυμήθηκε ένας 69χρονος κάτοικος, μιλώντας στην ιαπωνική τηλεόραση μπροστά στο διαλυμένο σπίτι του. Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, δήλωσε ότι το σπίτι του είχε πάθει μεγάλες καταστροφές, αλλά «δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το επισκευάσει» και έτσι κατέρρευσε με τον νέο σεισμό. Μπορεί λοιπόν η ετοιμότητα ανταπόκρισης στους σεισμούς να είναι υψηλότερη σε μια χώρα που η οικονομία της εξαρτάται άμεσα από αυτή, είναι φανερό όμως ότι ο λαός παραμένει εκτεθειμένος στα ...Ρίχτερ του «κόστους - οφέλους» και της «ατομικής ευθύνης», όπως και σε όλο τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο.