Το στίγμα αυτό εξέπεμψε η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του το Σαββατοκύριακο, θέτοντας σαν κεντρικό πολιτικό στόχο τη «διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που θα φέρει τη νέα νίκη απέναντι στη Δεξιά, την πολιτική αλλαγή και την προοδευτική διακυβέρνηση», για να απαλλαγεί η χώρα «από το καθεστώς της ακραίας κοινωνικής ανισότητας και της ακραίας φαυλότητας, που φέρει την υπογραφή του κ. Μητσοτάκη».

Περιγράφοντας το περιεχόμενο της «προοδευτικής στροφής που αρχίζει να αποτυπώνεται σε διεθνές επίπεδο», επικαλέστηκε το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου η «αμαρτωλή» σοσιαλδημοκρατία επανήλθε στο προσκήνιο και αναζητά συμμαχίες για να υλοποιήσει το κυβερνητικό της πρόγραμμα, στην ίδια στρατηγική ρότα με το CDU, με το οποίο άλλωστε συγκυβερνούσε για χρόνια.

Επικαλέστηκε επίσης τις ΗΠΑ, ξεπλένοντας πρόθυμα την πολιτική Μπάιντεν, που ζουν στο πετσί τους ο αμερικανικός και οι άλλοι λαοί, αλλά και τα κυβερνητικά σχήματα στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, όπου ήδη υπάρχει πλούσια πείρα από τα αντιλαϊκά πεπραγμένα τους. Κατ' αναλογία, το πρόγραμμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» που περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «πρόγραμμα του Ταμείου Ανάπτυξης», με όσα αντιλαϊκά - αντεργατικά προβλέπουν οι συμβάσεις που το συνοδεύουν.

Με αυτό το αντιλαϊκό πρόγραμμα και με τη δέσμευση ότι μπορεί καλύτερα να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή», να αποσπάσει δηλαδή τη συναίνεση του λαού στους στόχους του κεφαλαίου, θα διεκδικήσει το χρίσμα από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, πουλώντας «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» στον λαό για έναν πιο «δίκαιο» τάχα καπιταλισμό, με υποσχέσεις για «ισχυρό κοινωνικό κράτος (...) άμβλυνση των ανισοτήτων (...) αύξηση του κατώτατου μισθού (...) αναδιανομή και στήριξη του εισοδήματος».

Κατά τα άλλα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην ομιλία του αναφέρθηκε στην πανδημία και τις συνέπειές της ως αποτέλεσμα «λάθος» διαχείρισης, συσκοτίζοντας τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων - και της δικής του - για την άθλια κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας και για την αντιμετώπιση της προστασίας του λαού με όρους «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, όπως επιβεβαιώνεται άλλωστε και από κάθε άλλη απειλή, όπως οι καταστροφές από φυσικά φαινόμενα.

Μίλησε για την ακρίβεια και το «ξεπούλημα της ΔΕΗ», προσπερνώντας ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί και υλοποίησε ως κυβέρνηση τη στρατηγική της ΕΕ για «απελευθέρωση» της Ενέργειας, βυθίζοντας μεγαλύτερα τμήματα του λαού στην ενεργειακή φτώχεια.

Επέκρινε την κυβέρνηση ότι «έβαλε στο σημάδι τον εργαζόμενο κόσμο», επικαλούμενος τις συνέπειες του νόμου Χατζηδάκη, του οποίου τα μισά άρθρα ψηφίστηκαν και απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, που προηγουμένως είχε με την πολιτική του επιτείνει το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας και άθλιων μισθών με τον περιβόητο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου.

Αναφέρθηκε ακόμα στον «πτωχευτικό που ρευστοποιεί τα σπίτια και τα μαγαζιά των πολιτών», ξεχνώντας ότι αυτός πάτησε στο νομοθετικό πλαίσιο της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία έφτασε στο σημείο να καταστήσει ιδιώνυμο αδίκημα την πάλη ενάντια στους πλειστηριασμούς.