Την απάντηση μπορεί κανείς να τη δει και στα όσα προτείνουν ως «λύσεις»: Στις κρατικές επιδοτήσεις και στα «πακέτα» για το κεφάλαιο, που θα πληρώσει ο λαός από την άλλη τσέπη, για να επιδοτηθούν οι κατασκευαστικοί όμιλοι για τα νέα «πράσινα» και πανάκριβα σπίτια. Στα εφάπαξ επιδόματα για ενοίκια, για να αξιοποιήσουν «επικερδώς» οι τράπεζες τα χιλιάδες σπίτια που έχουν μαζέψει από τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών. Στις ΣΔΙΤ για να φτιαχτούν ακόμα και στοιχειώδεις υποδομές, ώστε ο λαός να βάζει τη «χασούρα» και οι όμιλοι να βγάζουν τα κέρδη. Στα χωροταξικά σχέδια που χαράσσονται πάνω στη γη - εμπόρευμα, για την αξιοποίησή της με τους όρους του κεφαλαίου. Κοινή συνισταμένη για όλα αυτά είναι το καπιταλιστικό κέρδος. Κι αυτό είναι η απάντηση στο γιατί δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη για σύγχρονη και φτηνή κατοικία για όλο τον λαό, παρά τις σύγχρονες δυνατότητες. Πόσο μάλλον γιατί δεν μπορούν να υπάρξουν πόλεις που θα καλύπτουν συνδυαστικά τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες με υποδομές και χώρους αναψυχής, σύγχρονες δημόσιες μεταφορές, όλα τα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα κ.ο.κ. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ξανά ότι καπιταλιστικά κέρδη και σύγχρονες λαϊκές ανάγκες δεν γίνεται να «συγκατοικήσουν» με τίποτα.