Οσο για το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει ο Μ. Συντυχάκης επισήμανε πως όσο και αν η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο ο μεγάλος χαμένος θα είναι ο εργαζόμενος. «Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής παράδειγμα: Εάν στη διάρκεια ενός 8ωρου ένας εργαζόμενος δουλεύει 3 ώρες για τον εαυτό του και τις υπόλοιπες 5 ώρες για τον εργοδότη, η λεγόμενη υπεραξία, στην περίπτωση των 13 ωρών, ο χρόνος που δουλεύει για τον εργοδότη αυξάνεται στις 10 ώρες, 3 που αντιστοιχούν για τον μισθό του και 10 ώρες υπεραξίας για τον εργοδότη. Γίνεται, δηλαδή, αντιληπτό ότι το κέρδος του εργοδότη την περίοδο της υπεραπασχόλησης είναι τεράστιο αφού ο χρόνος που δουλεύει ο εργαζόμενος για τον εργοδότη αυξάνεται από τις 5 στις 10 ώρες, δηλαδή αυξάνεται κατά 100%. Ο εργαζόμενος, δηλαδή, με τον ίδιο ακριβώς μισθό - μια υπόθεση με τον ίδιο μισθό, γιατί γνωρίζουμε πού έχουν πάει και οι μισθοί - η διευθέτηση στην πράξη αυξάνει τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας προς όφελος του εργοδότη. Η κυβέρνηση, δηλαδή, υλοποιεί μια πάγια απαίτηση των εργοδοτών, η έννοια της εργασιακής μέρας να πάψει να ισχύει».

Αναφέρθηκε στις συνέπειες που έχει το σμπαράλιασμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου σε βάρος του εργαζόμενου, της αξιοπρέπειάς του, της υγείας, επισημαίνοντας ότι «ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε ομιλούν εργαλείο που ζει για να δουλεύει κι όχι το αντίθετο. Που σπαταλά 10 - 12 ώρες καθημερινά στη δουλειά, στις μετακινήσεις του από και προς την εργασία του με ελάχιστο χρόνο για ανάπαυση, πόσο μάλλον για ψυχαγωγία, κοινωνική, ακόμα και συνδικαλιστική δραστηριότητα». Ενώ σημείωσε ότι ιδιαίτερα βαριές θα είναι οι συνέπειες για τους νέους που θα κληθούν να ζήσουν με πολύ χειρότερους όρους από τους γονείς τους. «Το κεφάλαιο - κατέληξε ο Μ. Συντυχάκης - είναι νεκρή εργασία που σαν βρικόλακας ζει ρουφώντας μόνο το αίμα της ζωντανής εργασίας. Οσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει».