Οι εξελίξεις που μας έδωσαν πείρα και συμπεράσματα να γίνουν όπλο ενίσχυσης της ιδεολογικής θωράκισης.

Συμφωνώ και με το 2ο κείμενο των Θέσεων, που βρίσκεται σε ενότητα διαλεκτική με τα υπόλοιπα, καθώς ο στόχος για τον πιο διακριτό ρόλο του επαναστατικού - εργατικού κινήματος που συζητήσαμε στο 1ο κείμενο τίθεται πάνω στη σημερινή πραγματικότητα, οικονομική, πολιτική, κοινωνική, διεθνών και εσωτερικών εξελίξεων.

Θα ήθελα να αναφερθώ με βάση το κείμενο σε πλευρές που αναφέρονται στις Θέσεις και δόθηκε κατεύθυνση να ανοίξουμε συζητήσεις και να αντιληφθούμε καλύτερα κι εμείς οι ίδιοι, να γίνουν καλύτερα κτήμα μας οι συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών και πώς αυτό εκφράζεται και στην πολιτική.

Μπορώ να ξεχωρίσω τη Συμφωνία των Πρεσπών, με συζήτηση και μέσα στα Οργανα, τις προειδοποιήσεις Κίνας, Ρωσίας, Ιράν για χτύπημα σε αμερικανικές βάσεις, το τουρκολιβυκό σύμφωνο, την εκδήλωση προκλητικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, το ζήτημα σύγκρουσης - συνεκμετάλλευσης. Αλλα επίσης είναι η επέκταση και η αναβάθμιση των βάσεων του ΝΑΤΟ, η αποστολή πυραύλων «Patriot». Σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να επιμείνουμε και το επόμενο διάστημα και στις νέες δυνάμεις της ΚΝΕ, ώστε να κατακτούν σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό τη θέση του Κόμματος. Να τα επαναφέρουμε σταθερά και από την πείρα που έχουμε, καθώς σαν εξελίξεις βοήθησαν να ανατρέχουμε στον «Ριζοσπάστη», να εκφράζουμε προβληματισμό στα Οργανα, να αντιλαμβανόμαστε τους ανταγωνισμούς στο σύνολό τους. Από αυτές τις πλευρές ήταν και είναι εύκολο να προσπαθούμε να γινόμαστε ικανότεροι στο να συνδέουμε την οικονομία και τέτοιες εξελίξεις με την πολιτική και να τα δένουμε με την κοσμοθεωρία μας, στερεώνοντας αυτό που λέμε ιδεολογική ενότητα στις γραμμές μας.

Βγαίνουν ακόμα συμπεράσματα που επιβεβαιώνουν το Κόμμα σε σχέση με τη στρατηγική σύμπλευση των αστικών κομμάτων και τα μείγματα διαχείρισης - που τώρα μας απασχολούν περισσότερο - τη συνέχεια του κράτους, τη συμφωνία στα «βασικά», όπως στην ένταξη ακόμα μιας χώρας στο ΝΑΤΟ, στον ρόλο αυτού. Επιβεβαιώνουν το Κόμμα στο ότι είναι άμεσος ο κίνδυνος μέσα σε αυτήν τη συμμαχία (όταν η Σούδα πρόσφατα χαρακτηρίστηκε το «διαμάντι» στο στέμμα του ΝΑΤΟ) και όχι η ασφάλεια! Επιβεβαιώνουν το Κόμμα στο πού και σε ποιον δίνεται ασφάλεια τελικά και πώς κυβερνήσεις - κόμματα - ΕΕ - ΝΑΤΟ διαμορφώνουν και είναι οι υπαίτιοι στο Προσφυγικό.

Προκύπτει λοιπόν και η ανάγκη να ανοίγουν ζητήματα πολέμου γιατί:

1. Εν μέρει μας βγάζουν μπροστά, όχι γιατί μπορεί να συζητιέται το «έρχεται πόλεμος» αλλά γιατί οι συνειδήσεις διαμορφώνονται από τώρα από μας! Οχι όταν βρεθεί μπροστά μας το ζήτημα. Η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα λοιπόν σε όλες τις συνθήκες και για όλες τις συνθήκες είναι βασικό καθήκον σε αυτήν την πλευρά.

2. Απασχολούν! Γεννιέται συζήτηση στο λαό, στη νεολαία, σε νέα παιδιά που σκέφτονται πώς και πότε θα πάνε φαντάροι, και σε μαθητές, που εμείς, σαν απόφοιτοι ή φοιτητές ακόμα, κάνουμε ιδιαίτερα. Μαθητές που προβληματίζονται από τη σημερινή πραγματικότητα σχολιάζουν την επικαιρότητα.

Αυτοί οι μαθητές καλούνται να επεξεργαστούν κείμενα στο μάθημα της Εκθεσης όπως:

Τηλεργασία: Κοινά συμφέροντα εργοδότη - εργαζόμενου.

Τηλεκπαίδευση και χρήση νέων τεχνολογιών στην Εκπαίδευση.

Τα οποία είχαν συνταχθεί και υπήρχαν στις κατευθύνσεις του υπουργείου πολύ πριν το ξέσπασμα της πανδημίας.

Αλλα κείμενα, όπως «Η Ελλάδα ξαναγίνεται κόσμος», για τον χαρακτήρα της οικουμενικότητας που προσδίδει στην Ελλάδα το brain drain, και «Ανισότητες στην Εκπαίδευση στην πανδημία». Κείμενα καθηγητών της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ. Την ίδια στιγμή που ένα παιδί καλείται να αντεπεξέλθει σε μια εξέταση πολλαπλής επιλογής με το χρονόμετρο να «τρέχει» στην πλατφόρμα, η κυρίαρχη ιδεολογία αναπαράγεται από αμέτρητα κανάλια και εμείς σαν μέλη του Κόμματος καλούμαστε να στηρίξουμε στην πράξη και με τη στάση μας αυτά τα παιδιά με τον ρόλο του «εκπαιδευτικού», όσο αυτό είναι εφικτό μέσα στις συνθήκες του ιδιαιτέρου.

Τέλος, οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό να αναδείξουν τη δουλειά προετοιμασίας των συνειδήσεων - άνθρωπο τον άνθρωπο - που διαμορφώνουμε και είναι καθήκον καθημερινής δουλειάς. Δεν είναι τυχαίο ότι με προσπάθεια και τη στάση της ΝΔ ξαναστήνεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως βασικός αντίπαλος, ενισχύοντας ψευτοδιλήμματα, ψευτοδίπολα, αναδεικνύοντας ζητήματα που δεν αποτελούν πολιτική αντιπαράθεση! Το «αναστήσατε τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ» του συντρόφου Παφίλη στη Βουλή δεν είναι μόνο γιατί «δεν είναι πουθενά», αλλά κυρίως γιατί θέλουν και βολεύει να την αναστήσουν. Βολεύει να στραφεί εκεί ο λαός και εκλογικά και στη συνείδησή του, και ο κόσμος που βγήκε τελευταία στον δρόμο σε αυτές τις συνθήκες πανδημίας και απαγορεύσεων. Παίζει ρόλο πως δεν βγαίνει από το κάδρο μας ο ΣΥΡΙΖΑ και η στάση του τώρα που είναι αντιπολίτευση, αλλά καλύτερα να βλέπουμε πώς σε αυτήν τη φάση καλλιεργείται να εμφανιστεί ως αυτός που οδήγησε τη χώρα στην ανάκαμψη και θα χρειαστεί να το ξανακάνει. Εκεί ακουμπάει και η αντίληψη «ο Τσίπρας δεν θα τα έκανε αυτά», καθώς και αυτό που επισημαίνεται στη Θέση 34, δηλαδή να εμπεδωθούν ως αντικειμενικές οι πολιτικές επιλογές. Για παράδειγμα, τα κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια («είναι επικίνδυνο να ανοίξουν, θα μπούμε στα ΜΜΜ για να φτάσουμε σχολή, τουλάχιστον έτσι είμαστε ασφαλείς»), η αστυνομία στα πανεπιστήμια (να τη δεχτούμε αλλά στην ευθύνη των πρυτάνεων) και η έκτακτη κατάσταση στη φάση της πανδημίας (το γνωστό «θα λογαριαστούμε μετά», να βάλουμε υπουργό κοινής αποδοχής, επίταξη με αποζημίωση αλλά και τα περί moratorium και «δεν ζητάω εκλογές γιατί είμαι σοβαρός άνθρωπος»).