Ενταγμένο στο πλαίσιο των συνολικών αντιδραστικών αλλαγών που σπεύδει να προωθήσει εν μέσω πανδημίας παρουσίασε το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια ο Κυρ. Μητσοτάκης, μιλώντας από τη βήμα της Βουλης. Οπως τόνισε άλλωστε, πρόκειται για μία «μεταρρύθμιση ανάμεσα σε πολλές που προωθούμε ταυτόχρονα με την αντιμετώπιση της πανδημίας», ανήκει δε στις «ρυθμίσεις» «που ανοίγουν ορίζοντες στο μέλλον», «συγχρονίζοντας» την Ανώτατη Εκπαίδευση, «με τις ανάγκες και τον βηματισμό του 21ου αιώνα».

Αναλύοντας δε τις προβλέψεις του νομοσχεδίου, είπε μεταξύ άλλων ότι έρχεται και «ως αντίδραση σε ένα ανορθολογικό καθεστώς», καθώς «σήμερα στη χώρα μας 8 στους 10 νέους εισάγονται στο πανεπιστήμιο. Φέτος μόνο είχαμε 81.000 καινούργιους φοιτητές, από τα 103.000 παιδιά που γεννήθηκαν το 2002. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο», σε μια έμμεση παραδοχή ότι θέλουν να εισάγουν φραγμούς στην πρόσβαση, οι οποίοι είναι δεδομένο ότι θα πλήξουν περισσότερο τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.

Πρόσθεσε ότι «το 36% των ελληνικών επιχειρήσεων μας λέει ότι ζητά αλλά δεν βρίσκει στελέχη που θέλει» και ότι «σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα πραγματικό πρόβλημα συσχέτισης μεταξύ της παρεχόμενης εκπαίδευσης και των αναγκών εργασίας». Κάτι όμως που δημιουργείται από τη φύση του καπιταλισμού, την απουσία σχεδιασμού, την αναρχία και τον ανταγωνισμό στην παραγωγή, όπου οι εργοδότες είναι αυτοί που διαλέγουν τους πιο καταρτισμένους και ταυτόχρονα πιο φθηνούς αποφοίτους, αξιολογώντας αυτοί ουσιαστικά και την αξία των πτυχίων.

Υπερασπίστηκε τη βάση εισαγωγής ως ρύθμιση που διασφαλίζει «τη στοιχειώδη ικανότητα των υποψήφιων φοιτητών να ξεκινήσουν τις σπουδές τους», παραβλέποντας ότι το επίπεδο των φοιτητών διαμορφώνεται από το σχολείο, που όλες οι κυβερνήσεις - μαζί και η δική του - το μετατρέπουν σε προγυμναστήριο δεξιοτήτων, ρίχνοντας το επίπεδό του.

Παραπέρα, παρουσιάζοντας την παρεχόμενη από το κράτος εκπαίδευση και την εκπαιδευτική διαδικασία ως ένα «δούναι και λαβείν», ισχυρίστηκε ότι ο φοιτητής πρέπει «να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις μιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης» και να μην «απολαμβάνει τα προνόμια της αιώνιας φοίτησης». Παρέκαμψε έτσι την πλήρη απουσία φοιτητικής μέριμνας και την ανάγκη χιλιάδων παιδιών από τα λαϊκά στρώματα να κυνηγούν ένα μεροκάματο σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Αναπαράγοντας δε ψέματα και συκοφαντία, αξιοποιώντας προβοκάτσιες και προσπαθώντας να κρύψει την πραγματική αποστολή, την υπεράσπιση του πανεπιστημίου - παράρτημα των επιχειρηματικών ομίλων, υπερασπίστηκε την αστυνομοκρατία στις σχολές, τάχα για να ...δώσει «το δημόσιο πανεπιστήμιο πίσω στους φυσικούς του κατόχους, στους καθηγητές, στους φοιτητές, στους εργαζόμενους» - η κυβέρνηση της ΝΔ, που επί ένα χρόνο αρνείται να ανοίξει τις σχολές με τα απαραίτητα μέτρα!

Αξιοποιώντας ξανά συκοφαντίες και προβοκάτσιες, δεν παρέλειψε να υποστηρίξει πως «το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οργανωμένες μειοψηφίες στα πανεπιστήμια, συγκεκριμένης ιδεολογικής απόχρωσης, επέμεναν - και επιμένουν μέχρι και σήμερα - να επιβάλλουν διά της βίας τη δική τους άποψη», εκμεταλλευόμενος και εδώ τη δράση μηχανισμών για γενίκευση της καταστολής απέναντι στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Εκεί που το «απογείωσε» ήταν όταν ταύτισε την ελευθερία με την καταστολή, λέγοντας ότι «οι σχολές θα κλείσουν έτσι την πόρτα στη βία, ανοίγοντας την πόρτα στην ελευθερία» και ότι «στις σχολές δεν μπαίνει η αστυνομία, μπαίνει η δημοκρατία, η δροσερή πνοή της ελευθερίας, που έως τώρα αφήνουν έξω οι καπνοί των μολότοφ»...

Τα δε κρούσματα κρατικής βίας και αστυνομικής αυθαιρεσίας τα απέδωσε σε «μεμονωμένα περιστατικά ειδικών φρουρών», ενώ είπε ότι «σε όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία ένοπλη», ξεχνώντας όμως να πει και για τα αποτελέσματα, με τους δεκάδες σακατεμένους φοιτητές, τις συλλήψεις φοιτητών που διεκδικούσαν ακόμα και τα στοιχειώδη.

Κατά τ' άλλα ο πρωθυπουργός επιχείρησε να παρουσιάσει ότι το νομοσχέδιο «θεραπεύει παθογένειες» που υπάρχουν, ώστε να ξαναποκτήσει το πανεπιστήμιο «το νόημά του». Παθογένεια όμως σήμερα είναι ότι οι πρωτοετείς δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τη σχολή τους, ότι δίνουν εξεταστική χωρίς βιβλία, ότι δεν έχουν δωρεάν και πλήρη φοιτητική μέριμνα, ότι υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού. Σε τελική ανάλυση, παθογένεια είναι τα διαχρονικά προβλήματα που προκύπτουν από τις προτεραιότητες που έχουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, και η σημερινή.

Δεν δίστασε τέλος να παρουσιάσει ανιστόρητα την πολιτική της κυβέρνησης ως συνέχεια των αγώνων της Νεολαίας Λαμπράκη για «περισσότερες και ποιοτικότερες σπουδές», όταν η στρατηγική της ΕΕ και οι πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου είναι η μόρφωση σε λίγους, δεξιότητες στους περισσότερους και πανεπιστήμια ΑΕ.