Σε συμμαχία κατέληξαν τα τουρκοκυπριακά κόμματα Κόμμα Εθνικής Ενότητας (UBP, το κόμμα που ίδρυσε ο Ρ. Ντενκτάς το 1975), το Δημοκρατικό Κόμμα (DP που ίδρυσε τα τελευταία χρόνια ο γιος του Ραούφ, Σερντάρ Ντενκτάς) και το Κόμμα Αναγέννησης (YDP που εκφράζει μεγάλο μέρος των Τούρκων εποίκων στα Κατεχόμενα), καταθέτοντας στον «πρόεδρο» του ψευδοκράτους Ερσίν Τατάρ πρόταση για νέα κυβέρνηση. Η προηγούμενη κυβέρνηση «κατέρρευσε» το φθινόπωρο, μετά από αποχώρηση δυνάμεων όπως το (μεταρρυθμιστικό) «Κόμμα του Λαού» (του Κ. Οζερσάι, με ισχυρές επαφές με τη Δύση) και με φόντο την όξυνση των διεργασιών για τους όρους διευθέτησης του Κυπριακού αλλά και συνεργασίας με την Αγκυρα.

Ο νέος «πρωθυπουργός» (προερχόμενος από το UBP) Ερσάν Σανέρ δήλωσε ότι βασικός στόχος της νέας «κυβέρνησης» θα είναι η ενίσχυση της συνεργασίας με την Τουρκία, ειδικά στην οικονομία, προτεραιότητα που άλλωστε έχουν αναδείξει και οι εξελίξεις που επιταχύνονται με τις μπίζνες στα Βαρώσια, αναζωπυρώνοντας ευρύτερες επενδυτικές και γεωπολιτικές κόντρες.

«Αντιπρόεδρος» και «υπουργός Οικονομίας και Ενεργείας» ανέλαβε ο Ερχάν Αρικλί (από το αντιδραστικό Κόμμα Αναγέννησης) που είχε πρωτοστατήσει στα επεισόδια που έγιναν στη διάρκεια αντικατοχικής συγκέντρωσης το 1996 στη Δερύνεια της Αμμοχώστου και είχαν οδηγήσει στη δολοφονία του Ισαάκ Σολωμού. «Υπουργός Εξωτερικών» ανέλαβε ο Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, που είχε διατελέσει και παλιότερα επικεφαλής στο ίδιο «υπουργείο», στηρίζοντας την «ενεργητική διπλωματία» για τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους και τη μετατροπή του - όπως έχει δηλώσει - σε «μια αυτόνομη δημοκρατία», με «μια δομή όπως Γαλλία - Μονακό ή Βρετανία - Γιβραλτάρ. Δηλαδή μια δημοκρατία στην οποία να μεταβιβάσουμε τις αρμοδιότητές μας στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας στην Τουρκία και τα υπόλοιπα να τα διοικήσουμε εμείς...».

Ενδεικτική άλλωστε της «ρότας» της νέας «κυβέρνησης» είναι και η παρέμβαση Τατάρ σε τηλεδιάσκεψη με θέμα «Ενα νέο μοντέλο λύσης στο κυπριακό πρόβλημα: Λύση δύο κρατών βασισμένη στην κυριαρχική ισότητα», την οποία διοργάνωσε το «πανεπιστήμιο» Ilim στα Κατεχόμενα. Ισχυρίστηκε ότι οι Τουρκοκύπριοι από «κοινότητα» έγιναν «κυρίαρχο κράτος» και σώθηκαν «από τη σκλαβιά και τη γενοκτονία» χάρη στην Τουρκία το 1974. Επέκρινε τη «μονομερή ένταξη» των Ελληνοκυπρίων στην ΕΕ και πρόσθεσε ότι οι Ελληνοκύπριοι σήμερα δεν δέχονται να κάνουν καμία «θυσία» επειδή έχουν διεθνή αναγνώριση. «Δεν υιοθετούν απολύτως κανέναν συνεταιρισμό, δεν συζήτησαν καν την εκ περιτροπής προεδρία (σ.σ. οι Ελληνοκύπριοι)», ανέφερε και επανέλαβε ότι όλες οι διαπραγματεύσεις με στόχο μια Ομοσπονδία που έγιναν στο διάστημα 1968 - 2017 δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.