Η μπόχα πρακτορολογίας, που διοχετεύτηκε στο πολιτικό σκηνικό με αφορμή τις «αποκαλύψεις» του στρατηγού Ν. Γρυλλάκη, έχει συγκεκριμένες και φανερές μάλλον επιδιώξεις και εξυπηρετεί σαφέστατες σκοπιμότητες. Το σίγουρο είναι ότι όταν οι πράκτορες βγαίνουν στη σκηνή, τότε η πολιτική εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Κυριαρχούν «αποκαλύψεις», «μαρτυρίες», συνωμοσίες και ίντριγκες, που μόνον τα συμφέροντα «σκοτεινών δυνάμεων» εξυπηρετούν και, σε τελική ανάλυση, στρέφονται ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Υπάρχουν δύο όψεις στην όλη ιστορία. Αυτές καθαυτές οι «αποκαλύψεις» Γρυλλάκη, ότι, δηλαδή, η CIA έχει ευθεία ανάμειξη στο ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων στη χώρα μας, με βάση πάντα την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Αυτό, βέβαια, δε χρειαζόταν να μας το πει ο στρατηγός (άλλο θέμα γιατί τα λέει τώρα). Ολοι ζούμε στη χώρα, που φημίζεται ως «μπανανία». Ολοι βλέπουμε καθημερινά τον εκάστοτε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα να συμπεριφέρεται ως υπερ-πρωθυπουργός και ανθύπατος, λύνοντας και δένοντας «εφ' όλης της ύλης» και σε όλα τα υπουργεία. Και, βέβαια, όλα αυτά δε συνέβαιναν μόνο επί της «επαράτου Δεξιάς» και στις μέρες του εκσυγχρονισμένου ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας. Ισα ίσα, που σήμερα η CIA είναι αυτή που «συγγράφει» τον «τρομονόμο», καθοδηγεί γενικότερα την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» και τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας. Ο Γρυλλάκης του Μητσοτάκη και ο αντίστοιχος Γρυλλάκης του Σημίτη δεν είναι παρά πειθήνια εκτελεστικά όργανα των μεγάλων αφεντικών από την Ουάσιγκτον.

Η δεύτερη όψη έχει να κάνει με την εμπλοκή της υπόθεσης στο δικομματικό θέατρο. Κυβέρνηση και ΝΔ προσπαθούν να αξιοποιήσουν την υπόθεση, για να πλήξουν ο ένας τον άλλον και να κερδίσουν πόντους στη μεταξύ τους αδυσώπητη διαμάχη για την εξουσία. Περισσεύει, όμως, η υποκρισία, καθώς προσποιούνται ότι «δε γνωρίζουν τίποτα για το φόνο», πράγμα που μεγαλώνει την απέχθεια του κόσμου απέναντί τους. Αυτό, όμως, λίγο τους ενδιαφέρει, από τη στιγμή που πιστεύουν ότι ο κόσμος θα υποχρεωθεί στο τέλος να διαλέξει ανάμεσα στους δυο τους, γιατί δεν έχει, τάχα, εναλλακτική λύση. Ταυτόχρονα, όμως, βολεύει εξαιρετικά τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων να στήνουν «ομηρικές» μάχες στο βούρκο της πρακτορολογίας, παρά να μένουν στο προσκήνιο τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Γιατί τότε δεν μπορούν να πείσουν ότι είναι «αντίπαλοι», ούτε καν με σικέ μονομαχίες, γιατί είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη η πλήρης ταύτισή τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν πρόκειται να βγάλει κάπου όλος αυτός ο θόρυβος. Δεν πρόκειται, βέβαια, ούτε η αλήθεια να λάμψει, ούτε να «χυθεί άπλετο φως». Πρόκειται για άλλη μια ιστορία για «εσωτερική κατανάλωση», η οποία, όμως, αφήνει αδιάφορους τους περισσότερους, αφού έχουν δει άπειρες φορές το ίδιο θέατρο. Αυτό που ενδιαφέρει, αυτή την ώρα, είναι να μπορέσει ο ίδιος ο λαός να πάρει τη «σκούπα» για να «ξεβρωμίσει ο τόπος»...