Ο καταποντισμός των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών στη Βαυαρία τροφοδότησε νέες συζητήσεις για την «υπαρξιακή κρίση» της σοσιαλδημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη, με δεδομένη και την πορεία συρρίκνωσης ιστορικών σοσιαλιστικών κομμάτων, όπως το PS στη Γαλλία. Πίσω και δίπλα από τους προβληματισμούς για ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, ξεχωρίζουν επισημάνσεις έμπειρων αστών πολιτικών, όπως του νυν προέδρου της γερμανικής Βουλής, Β. Σόιμπλε, που μιλώντας στη «Φιγκαρό» είχε από μέρες περιγράψει την ενδεχόμενη αποχώρηση του SPD (των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών) από τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση όχι ως σύγκρουση, αλλά ως αναγκαία διευθέτηση για τη συνολική σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Η καίρια αυτή παρατήρηση έκανε πολλούς να θυμηθούν την «κρίση» που πέρασε το SPD τη δεκαετία του 1990, πριν επιστρέψει ξανά και για πολλά χρόνια στον κυβερνητικό θώκο, είτε ως πρωταγωνιστής είτε μέσα από διάφορους συνασπισμούς, με μεγάλες μάλιστα «διακρίσεις» στην αντιλαϊκή επίθεση (βλέπε «Χαρτζ 4»), επιβεβαιώνοντας την ικανότητα του συστήματος να διασφαλίζει εναλλακτικές, ικανές να θωρακίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε όλες τις συνθήκες. Ολη αυτή η ανησυχία για τη «σταθερότητα του συστήματος» φουντώνει και ενόψει ευρωεκλογών, με ψευτοδίπολα ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και αντι-ευρωπαϊστές, ενώ κι οι δύο καλούν το λαό να διαλέξει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.