«Η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε».

Οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν ανάκαμψη, αναφέρουν οι στατιστικές. Και λένε αλήθεια. Τα κέρδη των καπιταλιστών αυξάνουν κι ακόμα καλύτερα για τους καπιταλιστές υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι σε ορισμένους τομείς αυξάνεται εμφανέστατα το ποσοστό κέρδους (γιατί χωρίς αυτό, τι νόημα έχει η ανάκαμψη...).

Ο ασθενής, όμως - αυτοί που πληρώνουν την κρίση - πεθαίνει. Μεταφορικά, προς το παρόν. Αύριο, όταν πολλοί θα έχουν βρεθεί στα αζήτητα του νεκροτομείου, η Στατιστική δε θα καταγράψει αυτούς τους θανάτους σαν τέτοιους που έχουν σχέση με την κρίση (κάποιος πέθανε κάπου από το κρύο, ενός άλλου μειώθηκε ξάφνου το προσδόκιμο ζωής από 80 σε 70, καθώς έπαψε να έχει δικαίωμα σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).

Καλώς ήρθαμε στην εποχή, όπου τίποτα πια δεν μπορεί να κρύψει ότι ο ιμπεριαλισμός (το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού) είναι όχι μόνο κυρίαρχος, αλλά και ευθέως εχθρός της ανθρωπότητας ως προς την ίδια τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου.

Αυτό που έναν αιώνα πριν ήταν τεκμηριωμένη ανάλυση - γνώση όσων μελετούσαν - έψαχναν το πώς θα αντιμετωπιστεί ένα σύστημα βδέλλα, είναι ήδη βιωμένη πραγματικότητα για δισεκατομμύρια των ανθρώπων όπου Γης. Ο ιμπεριαλισμός - ξανά: το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού... - κάνει ήδη ορατή σε όλους τη βαρβαρότητα που αναγκαστικά επιβάλλει η παρουσία του.

Τι μένει; Να γίνει συνείδηση το «ως εδώ και μη παρέκει».

Ολο και περισσότεροι, όχι μόνον εδώ, στη «μικρή Ελλάδα», περνούν στο περιθώριο. Κάποτε τους έδειχναν ως το αναγκαίο «ένα τρίτο» που υπήρχε για να εξασφαλίζεται η ευημερία των άλλων «δύο τρίτων». Και σιωπούσαν πολλοί για την «πλέμπα» έξω από την πόρτα τους.

Σήμερα, αυτό το «ένα τρίτο» τείνει να γίνει πλειοψηφικό. Οι συνέπειες της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, που πετούν στο περιθώριο και αυτούς από τους «μικρότερους» που υπερασπίζουν τον καπιταλισμό, αλλά δε χωράνε σ' αυτόν, δε συμμαζεύονται πια.

Αυτοί που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, αλλά δε χωράνε σ' αυτόν, είναι υποχρεωμένοι να πιουν το πικρό ποτήρι. Οχι γιατί το σύστημα τους πούλησε, αλλά γιατί αυτό είναι όρος ζωής για το σύστημα: Οσοι περισσότεροι στην εξαθλίωση, τόσο περισσότερα τα κέρδη.

«Φωνάζουν» ορισμένοι ότι έτσι μειώνεται η αγοραστική δύναμη και, άρα, το σύστημα πέφτει σε αδιέξοδο και, άρα, πρέπει - το σύστημα - να χαλαρώσει τα λουριά. Και κατά συνέπεια σπεύδουν να προτείνουν αυτήν ή την άλλη διαχειριστική πρόταση.

Κολοκύθια! Το επιχείρημα περί αγοραστικής δύναμης που πρέπει να ενισχυθεί το έχει ανάγκη εκείνο το τμήμα των μικρών εμπόρων που δε λένε να καταλάβουν ότι είναι παρείσακτοι για τον καπιταλισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Οτι τους «τρώνε» οι μεγάλοι.

Οι καπιταλιστές έχουν καθαρό ότι το κέρδος βγαίνει στην παραγωγή. Από την όλο και πιο σκληρή εκμετάλλευση της ζωντανής εργατικής δύναμης. Εκφράζεται στην κυκλοφορία, αλλά βγαίνει στην παραγωγή. Αν ο καπιταλιστής δεν έχει όλο και πιο φτηνούς εργάτες, δεν έχει την ολοένα μεγαλύτερη αύξηση του κέρδους και, άρα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον άλλο καπιταλιστή που καταφέρνει να πληρώνει λιγότερα τους εργάτες και να παίρνει περισσότερη παραγώμενη αξία απ' αυτούς.

Αυτό, λοιπόν, καίει τον καπιταλιστή. Οι άλλοι; είναι ενδιάμεσοι εισπράκτορες - που παίρνουν το διόλου ευκαταφρόνητο «κατιτί τους» για να του επιστρέψουν το κέρδος που έχει βγάλει στην παραγωγή, αλλά θα εκφραστεί στην κυκλοφορία.

Δεν περιμένουμε από τους μεγαλεμπόρους να καταλάβουν. Αυτοί ξέρουν πως είναι μέρος της καπιταλιστικής αλυσίδας. Οι «μικροί», όμως, οφείλουν όσο είναι καιρός να καταλάβουν ότι το μέλλον τους είναι τουλάχιστον στο πλάι της εργατικής τάξης. Δύσκολο, αλλά αυτό είναι. Ολο και περισσότερο τα ψέματα της γενικής ευημερίας τελειώνουν.

Οι ντρίπλες του ΠΑΣΟΚ «πληρώστε τώρα για να σας τα πάρουμε του χρόνου με άλλο τρόπο» (ανακοίνωσαν ήδη ότι θα καταργήσουν για το 2011 τον πράσινο φόρο στα αυτοκίνητα, αλλά θα επιβάλουν το 2010 αύξηση στον ΦΠΑ) δηλώνουν μόνο το βαθμό εξαχρείωσης όλων αυτών που ενώ γνωρίζουν πως καπιταλισμός και λαϊκή ευημερία είναι ασύμβατα πράγματα, επιμένουν να πλασάρουν διαχειριστικές λυτρώσεις που δεν είναι άλλο απο μεταξωτές αγχόνες.

Η φετινή Πρωτοχρονιά έχει ήδη καταργήσει τον εαυτό της ως μέρα ελπίδας για όσους επιμένουν να αγνοούν τους ατσάλινους νόμους κίνησης του κεφαλαίου και τζογάρουν στην ελπίδα πως και οι καπιταλιστές θα κερδίζουν, και οι εργάτες θα ζουν ανθρώπινα. Αυτό δε θα συμβαίνει στον αιώνα τον άπαντα. Οσο πιο γρήγορα η κενή ελπίδα δώσει τη θέση της στη συνειδητή πάλη για την ανατροπή της αιτίας που παράγει τη δυστυχία, τόσο λιγότερα τα θύματα.

Καλή χρονιά μπορεί να είναι μόνον η χρονιά που τα σήμαντρα δε θα προκαλούν ηχορύπανση, αλλά θα ανακοινώνουν τη νέα έλευση.