Πρόκειται για μία μόνο από τις χιλιάδες περιπτώσεις που καθημερινά προκύπτουν, αναδεικνύοντας ότι όσο κι αν οι πρασινογάλαζες κυβερνήσεις και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου πασχίζουν, είναι ανίκανες να πείσουν ότι είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να διασφαλιστεί ο εργάτης.
Από τη μια μεριά, η εργοδοσία μπορεί να τσεπώνει ζεστό χρήμα (χρήμα μάλιστα των ίδιων των εργαζομένων αφού αυτοί γεμίζουν τους κρατικούς κορβανάδες), κι από την άλλη μπορούν να πετούν στο δρόμο εργαζόμενους μετά από χρόνια δουλειάς, αξιοποιώντας το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους: είτε πρόκειται για την ανακάλυψη «σοβαρών λόγων» απόλυσης (όπως προτρέπει η ίδια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, άλλωστε) είτε για την αξιοποίηση της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και των μορφών ελαστικής απασχόλησης που δεν είναι τίποτα άλλο από ανεργία με διαλείμματα.
«Περικυκλώνουν» τους εργάτες με την πολιτική τους, θέλουν να σπείρουν τον πανικό και την ηττοπάθεια. Να μην περάσει. Υπάρχει διέξοδος. Συσπείρωση και πάλη μέσα από τα συνδικάτα.