«Μαύρες μέρες» υπόσχεται από την πρώτη στιγμή της προκήρυξης των εκλογών η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κ. Καραμανλής στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να πάρουν την απάντηση που τους αξίζει σήμερα από τις κάλπες: Μαύρο στη ΝΔ. Μαύρες μέρες όμως θα φέρει και το ΠΑΣΟΚ και το λαθρεμπόριο ελπίδας δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν. Ενιαία λοιπόν πρέπει να είναι η απάντηση: Μαύρο σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οι καλύτερες μέρες θα 'ρθουν μόνο με σκληρούς ταξικούς αγώνες. Ισχυρό ΚΚΕ η ελπίδα.

Ενας επιπλέον λόγος για τον οποίο αξίζει να μαυριστεί η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η επίδειξη ταξικής στοχοπροσήλωσης που έκανε μέχρι και την τελευταία μέρα της προεκλογικής περιόδου. Η μεγάλη υπηρεσία που πρόσφερε αυτή τη φορά στην αστική τάξη η ΝΔ και προσωπικά ο Κ. Καραμανλής, ήταν η προεκλογική πλειοδοσία σε αντιδραστικές πολιτικές, αφήνοντας στο παρελθόν την τακτική των δύο μονομάχων για πλειοδοσία σε φιλολαϊκά πακέτα με ψίχουλα με στόχο την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου.

Η «κόκκινη κλωστή» που διαπερνούσε την προεκλογική καμπάνια της ΝΔ ήταν η θωράκιση του αντιλαϊκού μονόδρομου και στο πλαίσιο αυτό επεδίωξε να καταξιωθεί ως ο πιο άξιος και ικανός διαχειριστής της κρίσης. Τα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, η κινδυνολογία και η ιδεολογική τρομοκρατία, τα όμορφα πλην χρεοκοπημένα φιλελεύθερα παραμύθια, η - ταξική - αλήθεια, η τόλμη και η επίδειξη πυγμής, επιστρατεύτηκαν ακριβώς για το σκοπό αυτό.

Δεν περνάει βέβαια απαρατήρητο ότι από τα πρωθυπουργικά χείλη καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν ακούστηκε ούτε ένα δυσάρεστο μέτρο για την οικονομική ολιγαρχία, ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Αντίθετα, εξάντλησε όλη την ενεργητικότητά του για να καταδείξει ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι δύσκολη αλλά εθνικά αναγκαία πολιτική.

Το όραμα, που εμφάνισε για την Ελλάδα του 2011, μετά δηλαδή από την εφαρμογή του σχεδίου εξόδου από την κρίση στα επόμενα δύο δύσκολα χρόνια, είναι το όραμα των μεγαλοτραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών: Η Ελλάδα θα έχει μετατραπεί σε έναν παράδεισο για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, δίχως «τα βάρη του παρελθόντος», όπως λέει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός, εννοώντας βέβαια τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού. Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής από τα προεκλογικά μπαλκόνια το όραμά του: «Με το σχέδιό μας, η Ελλάδα του 2011: - έχει οικονομία σε υγιείς βάσεις. Απαλλαγμένη από την αιχμαλωσία των ελλειμμάτων και του χρέους. - Εχει σταθερό φορολογικό περιβάλλον, για επιχειρήσεις και νοικοκυριά. - Εχει ανοιχτά τα λεγόμενα "κλειστά επαγγέλματα". - Εχει ολοκληρωμένη ασφαλιστική μεταρρύθμιση...- Εχει ένα τεράστιο πλέγμα υποδομών. Νέους αυτοκινητόδρομους, Μετρό, αναβαθμισμένα περιφερειακά λιμάνια και αεροδρόμια. - Εχει Ολοκληρωμένο Χωροταξικό Σχεδιασμό, που διευκολύνει την επιχειρηματικότητα και προστατεύει το περιβάλλον»... Επίσης, «δεν έχει καταλήψεις», στην Παιδεία, θα καταργηθεί πλήρως το πανεπιστημιακό άσυλο, ενώ θα απαγορευτούν οι διαδηλώσεις. «Με το σχέδιό μας, η Ελλάδα του 2011 δε δέχεται να κλείνουν οι δρόμοι από λίγους και να ταλαιπωρούνται εκατομμύρια πολίτες», με τα λόγια του Κ. Καραμανλή.

Η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός παρουσίασε, ήδη από τη ΔΕΘ, συγκεκριμένο πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών, που είναι και το βασικό «εργαλείο» για να γίνει πράξη τα επόμενα χρόνια το όραμα της αστικής τάξης, που αποτελεί βέβαια το ζωντανό εφιάλτη για τον εργαζόμενο λαό. Το γεγονός ότι αυτό το πρόγραμμα δε βρέθηκε στο επίκεντρο της δικομματικής κόντρας ερμηνεύεται εύκολα, καθώς είναι κοινό πρόγραμμα και για τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι «διαρθρωτικές αλλαγές» του Κ. Καραμανλή είναι οι «βαθιές τομές» του Γ. Παπανδρέου. Η διαφορά είναι ότι ο πρωθυπουργός τις κατανόμασε, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να τις κάνει πράξη.

Μπορεί η δικομματική κοκορομαχία να εξαντλήθηκε στην παραπλανητική διαμάχη για το πού πήγαν ή θα βρεθούν τα λεφτά, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι τα σπασμένα της κρίσης θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αν και δεν ευθύνονται στο ελάχιστο ούτε για τα ελλείμματα ούτε για το κρατικό χρέος.

Από αύριο κιόλας ξεκινάει μια νέα, πολύ πιο άγρια επίθεση, που έχει ήδη σχεδιαστεί και οργανωθεί μέχρι και τις λεπτομέρειές της. Υψιστη προτεραιότητα είναι η συμπίεση του εργατικού κόστους και η διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ακριβώς γι' αυτό στην καρδιά των διαρθρωτικών αλλαγών βρίσκεται η κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Φρόντισε να το υπενθυμίσει ο Χ. Αλμούνια στην προχτεσινή συνεδρίαση του ΕΚΟΦΙΝ: «Οποιαδήποτε στρατηγική εξόδου από την κρίση θα πρέπει να συμβαδίζει με μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας», ο επίτροπος «επικαιροποιώντας» τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ του περασμένου Ιούνη.

Αναγκαία βέβαια και τα μέτρα άμεσης απόδοσης, όπως πάγωμα μισθών και συντάξεων, σημαντική αύξηση έμμεσων φόρων, κ.ο.κ., αλλά η «αειφόρος» κερδοφορία διασφαλίζεται μέσα από την εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, από την εργάσιμη βδομάδα των τεσσάρων ημερών, από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, από την επέκταση της ελαστικής εργασίας στο δημόσιο τομέα, από την απελευθέρωση των υπηρεσιών (οδηγία Μπολκενστάιν), από την ανασφάλιστη εργασία , τα stage, κ.ο.κ.

Με άλλα λόγια, με την εντατικοποίηση της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με την απλήρωτη εργασία, που αποτελεί και την κύρια πηγή της υπεραξίας και των υπερκερδών του κεφαλαίου.

Δεν μπορεί, λοιπόν, σήμερα από την κάλπη να βγει το «πράσινο φως» για την πρωτοφανή αντιλαϊκή επίθεση που ετοιμάζουν η άρχουσα τάξη και τα κόμματα διαχειριστές των συμφερόντων της. Σε κάθε περίπτωση όμως, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να ετοιμαστούν πλήρως για σκληρούς και παρατεταμένους αγώνες. Είναι ο δικός τους μονόδρομος.