ο πλαστουργός της νιας ζωής

Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη

γιατί δεν μ' έστειλε κανείς

Πατέρας, τάχα παρηγόρια

για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,

κρίνα, πουλιά κι ψαλμουδές

- τίποτα! Εμένα παραστέκουν

οι θυμωμένες σας καρδιές.

Εγώ του καραβιού γοργόνα

στ' ορθόπλωρο καράβι μπρος.

Απάνω μου σπάνε φορτούνες

κι άγριος ενάντιά μου καιρός.

Ακου, πώς παίρνουν οι αγέρες

χιλιάδων χρόνων τη φωνή!

Μέσα στο λόγο το δικό μου

όλ' η ανθρωπότητα πονεί.

Ω! πώς τον παίρνουν οι αέρες

και πώς φωνάζουμε μετά

άβυσσοι μάβροι, τάφοι μάβροι

ποτάμια γαίματα πηχτά!

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου

αιώνων φουντώσανε ντροπές

και την παλάμη μου αρματώνουν

με φλογισμένες αστραπές.

Ενας δεν είμαι, μα χιλιάδες!

Οχι μονάχα οι ζωντανοί -

κ' οι πεθαμένοι μ' ακλουθάνε

σε μια αράδα σκοτεινή.

Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες

άπλαστοι ακόμη με βλογούν

κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους

απάνω μου και τα λυγούν.

Δεν δίνω λέξεις παρηγόρια

δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς

καθώς το μπήγω μες το χώμα

γίνεται φως, γίνεται νους.

Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου

σαν το βοριά, σαν το νοτιά

όλα τα φονικά ρηγάτα

θεμελιωμένα στην ψευτιά.

Κ' ένα στηλώνει κι ανασταίνει

το 'να βασίλειο της Δουλειάς

(Ειρήνη! Ειρήνη!)

το βασίλειο της Πανανθρώπινης Φιλιάς.