Στην περίπτωση της ΝΔ η οικονομική πολιτική είναι γνωστή και στις λεπτομέρειές της. Με τη λογική ότι «ακολουθούν δύο πολύ δύσκολα χρόνια» και υπό το εκβιαστικό δίλημμα «αν δεν δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά, οι κίνδυνοι θα είναι μεγάλοι», έχει προαναγγελθεί πάγωμα των μισθών και συντάξεων, φοροεπίθεση στα λαϊκά στρώματα, πάγωμα των προσλήψεων, περικοπές δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, επανεξέταση και χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης των εργαζομένων, νέες ιδιωτικοποιήσεις και παραπέρα απελευθέρωση των αγορών.

Από το ΠΑΣΟΚ έχουν λεχθεί πολλά με στόχο να δημιουργηθεί μια περισσότερο ...ωραιοποιημένη προοπτική, αλλά το περίγραμμα της πολιτικής τους είναι και εδώ γνωστό. Οι προεκλογικού χαρακτήρα φούσκες, κάποιων στελεχών του για επανακρατικοποίηση της «Ολυμπιακής», ή για αύξηση της συμμετοχής του Δημοσίου στο μετοχολόγιο του ΟΤΕ, ή για ακύρωση των συμβάσεων παραχώρησης του ΟΛΠ στο κινέζικο κεφάλαιο, είναι απλά μικροαπάτες για να κοροϊδέψουν κάποιους ψηφοφόρους, που έχουν μείνει σε παλαιότερα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ και να υφαρπάξουν την ψήφο τους ενόψει των εκλογών. Επί του πρακτέου, όχι μόνο δε θα γίνει τίποτα από όλα αυτά, αλλά είναι καθαρό ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει υιοθετήσει πλήρως - πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά - ολόκληρο το αντιδραστικό πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων που... «πρέπει» να εφαρμοστούν, προκειμένου να στηριχτεί και να εξασφαλιστεί πλεονεκτική θέση για τα κεφάλαια που δρουν στη χώρα.

Το πρόσχημα για κάθε αντιδραστικό μέτρο που θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη θα είναι η ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση στην οικονομία. Οχι γενικά και αφηρημένα, αλλά η αξιολόγησή της με βάση αφενός τα ελλείμματα του Δημοσίου, αφετέρου τη διακηρυγμένη θέση (και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) για την ανάγκη ενίσχυσης της ρευστότητας στην αγορά, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση.

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν φροντίσει, με τις γενικόλογες τοποθετήσεις, να αφήνουν ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο για το εύρος των μέτρων που θα παρθούν. Η συνεχής αμφισβήτηση των στοιχείων που παρουσιάζει η σημερινή κυβέρνηση, οι δηλώσεις ότι θα προχωρήσουν σε ...καταγραφή των δεδομένων και η πίεση που ασκείται από τις διάφορες μερίδες του κεφαλαίου για τη λήψη μέτρων τις πρώτες κιόλας μέρες της... νέας διακυβέρνησης, προϊδεάζουν ότι το ΠΑΣΟΚ θα αξιοποιήσει το σύνθημα της «καμένης γης» που παρέλαβε για να δικαιολογήσει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που θα πάρει. Εδώ, πάντως, και πέρα από την καταστροφολογία που αναπτύχθηκε προεκλογικά (από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), δεν πρέπει να ξεφύγουν της προσοχής οι διαβεβαιώσεις που υποτίθεται πως έχουν δοθεί από την αρμόδια για θέματα οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, την Λούκα Κατσέλη, ότι στο κόμμα της οι υπολογισμοί για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν έχουν γίνει με βάση «διάφορα σενάρια» και παίρνοντας υπόψη ότι η κυβέρνηση δεν έχει δώσει ακριβή εικόνα για την κατάσταση της οικονομίας. «Οι δικοί μας υπολογισμοί - έλεγε η Λ.Κατσέλη πριν 15 μέρες - είναι ότι το έλλειμμα θα είναι 8% και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι έχει πάρα πολλές οφειλές το Δημόσιο, οι οποίες ξεπερνούν τα 15 δισ.».

Χωρίς να είναι κανείς σε θέση να γνωρίζει με ακρίβεια τα μέτρα στα οποία θα δοθεί προτεραιότητα, υπάρχει η βάσιμη βεβαιότητα ότι θα επιχειρηθεί μία ολομέτωπη επίθεση κύρια για αύξηση των κρατικών εσόδων με παράλληλες κινήσεις για πετσόκομμα των κρατικών δαπανών ιδιαίτερα σε τομείς όπως είναι η υγειονομική περίθαλψη, η πρόνοια και η κοινωνική ασφάλιση. Μέτρα, δηλαδή, που θα θίγουν ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, προκειμένου να βρεθούν οι πόροι και τα κονδύλια που θα εκχωρηθούν στους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Σε αυτά τα πλαίσια, «η αύξηση των μισθών του Δημοσίου πάνω από τον πληθωρισμό», αν και είναι πιθανό αρχικά να αμφισβητηθεί, στην πραγματικότητα δεν προκαλεί κάποιο ιδιαίτερο κόστος για τον προϋπολογισμό.

Η αλήθεια είναι ότι σε περίπτωση που κυβέρνηση γίνει το ΠΑΣΟΚ, τότε το πρώτο πράγμα που θα επιδιώξει να κάνει ο Γ. Παπανδρέου με το τσούρμο των λεγόμενων ειδικών συμβούλων που μεθοδεύει να καλέσει από το εξωτερικό, είναι να πετύχει μια συμφωνία με την ΕΕ για τον τρόπο και το χρόνο μέσα στον οποίο η κυβέρνηση θα μειώσει τα δημόσια ελλείμματα στο επιτρεπτό όριο του 3% και θα ανταποκριθεί στους υπόλοιπους δείκτες που ελέγχονται από την ΕΕ. Ενα θέμα και μια συμφωνία παντελώς αδιάφορη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Από εκεί και πέρα, πολλά είναι τα ζητήματα που θα εξαρτηθούν από τον... άλλον παράγοντα. Από το κατά πόσο, δηλαδή, οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους, το κίνημα το ταξικό, το διεκδικητικό, θα είναι σε θέση να καθυστερήσει ή και να ματαιώσει τα αντιδραστικά σχέδια, που θα τεθούν επί τάπητος. Το καλάθι του ΠΑΣΟΚ έχει και πολιτική λιτότητας, και ελαστικές μορφές απασχόλησης και κουτσούρεμα των συντάξεων και φορολεηλασία και ιδιωτικοποιήσεις και ΣΔΙΤ και ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, παρεμβάσεις επείγουσες για το σύστημα και το κεφάλαιο, που θα ήθελαν να δρομολογήσουν αμέσως. Ωστόσο, το πώς και το πότε θα γίνει αυτό, συνδέεται άμεσα με αυτό που θα συναντήσει η κυβέρνηση στο διάβα της και είναι απόλυτα σίγουρο ότι σε μια αναμέτρηση με ένα μαζικό, αποφασιστικό και αγωνιστικό κίνημα των εργαζομένων η κυβέρνηση θα κάνει πίσω.

Λέει, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ, στο πρόγραμμα που δημοσιοποίησε το απόγευμα της Πέμπτης: «Θεσμοθετούμε τη βασική σύνταξη ως κοινή αφετηρία για όλες τις συντάξεις με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ενισχύουμε τη συμμετοχή του κράτους στην τριμερή χρηματοδότηση, ενισχύουμε το κίνητρο ασφάλισης. Αυξάνουμε τη βασική σύνταξη για τους αγρότες και τους ανασφάλιστους έτσι ώστε να διαμορφωθεί σταδιακά στα 950 ευρώ για το ζευγάρι και στα 550 ευρώ για το μεμονωμένο συνταξιούχο». Η ανάπτυξη αυτής της... δέσμευσης του ΠΑΣΟΚ οδηγεί στο σύστημα των «τριών πυλώνων», αφού: Πρώτον, δηλώνεται ξεκάθαρα ότι στόχος τους είναι ο κρατικός προϋπολογισμός να χρηματοδοτεί μόνο τις βασικές συντάξεις (550 ευρώ), ενώ σήμερα καλύπτει το 100% όλων των συντάξεων (κύριες και επικουρικές). Δεύτερον, ότι τα επίπεδα των συντάξεων θα εξαρτώνται από το κατά πόσο οι εργαζόμενοι ασφαλίζονται από μόνοι τους (κίνητρο ασφάλισης). Τρίτον, μεθοδεύεται η αθέτηση ακόμα και της χρηματοδότησης των Ταμείων με το 1% του ΑΕΠ, αφού τίθεται γενικά και αφηρημένα η προοπτική της ενίσχυσης της χρηματοδότησης στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης, που εδώ και χρόνια έχει καταργηθεί από το ΠΑΣΟΚ.

Είναι φανερό. Αν πιάσει τόπο το... κερασάκι της σύνταξης στους ανασφάλιστους και τους αγρότες και δεν υπάρξει από την πρώτη στιγμή λαϊκή αντίδραση στο συνολικό σχέδιο κατάργησης των συντάξεων, τότε αργά ή γρήγορα, βήμα το βήμα, οι κυβερνώντες θα μας οδηγήσουν εκεί που αξιώνει το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Αν, σε αντίθετη περίπτωση, το μαζικό λαϊκό κίνημα, από την πρώτη στιγμή με την αποφασιστικότητά του και τη δυναμική του παρέμβαση ξεκαθαρίσει ότι αυτά είναι ζητήματα που δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση, τότε η όποια κυβέρνηση θα αναγκαστεί σε αναδίπλωση και, γιατί όχι, αναθεώρηση των αντιλαϊκών σχεδίων της. Το ίδιο θα γίνει και με την πολιτική στον τομέα των εισοδημάτων, της φορολογίας, των εργασιακών σχέσεων κλπ.

Το ΚΚΕ το 'χει πει ξεκάθαρα. Μπορεί στις σημερινές εκλογές να μην κρίνεται το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού, σε πολύ μεγάλο βαθμό όμως θα κριθεί η δύναμη και η θέση από την οποία οι εργαζόμενοι θα κληθούν να αποκρούσουν τη χιονοστιβάδα των αντιλαϊκών μέτρων, που θα προσπαθήσει να επιβάλει οποιαδήποτε κι αν είναι η κυβέρνηση. Και η δύναμή τους θα είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερο στραπάτσο πάθουν τα κόμματα του δικομματισμού και όσο πιο ενισχυμένο βγει από τις κάλπες το ΚΚΕ.

Και με την ευκαιρία. Μπορεί τα τελευταία χρόνια οι «κουλοχέρηδες» να έχουν ταυτιστεί με τα «φρουτάκια», που καταβροχθίζουν τα κέρματα όσων αναζητούν την εύνοια της θεάς τύχης, μην ξεχνάμε όμως ότι... κουλοχέρηδες χαρακτηρίζονταν και εκείνοι που σιχτίριζαν για την ψήφο που έριξαν στην κάλπη και η οποία επέτρεπε στους κυβερνώντες να καταβροχθίζουν τα όνειρα και τις ελπίδες για καλύτερες μέρες. Μόνο που και τότε και τώρα, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από την κάλπη.