ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ: Και σε άλλες εποχές ζήσαμε την ανεργία, παρ' όλα αυτά βλέπαμε ότι στον κόσμο υπήρχε μια αισιοδοξία ότι σε 3-4 μήνες κάτι θα γινότανε και έβλεπε φως στην άκρη του τούνελ. Τώρα, όμως, στην περίοδο αυτή, υπάρχει μια πολύ τρομερή ανησυχία και άγχος για το τι θα γίνει. Εσείς τι ακριβώς λέτε πάνω σε αυτό το ζήτημα και κυρίως γι' αυτό που λέγεται Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και βιομηχανία;

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Η αισιοδοξία μπορεί να καλλιεργηθεί όταν ξέρεις καλά το πρόβλημα και ξέρεις να δίνεις σωστά τις μάχες. Γιατί υπάρχει και η αισιοδοξία της αυταπάτης. Το πιο αισιόδοξο κλίμα που υπήρχε στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά, ήταν τις παραμονές του 1981, όταν φαινόταν ότι θα γινόταν μία αισθητή αλλαγή. Υστερα από 40-45 χρόνια της δεξιάς, όπως έλεγαν, έρχεται ένα κόμμα σοσιαλιστικό που τα 'βαζε με το ΝΑΤΟ, τα 'βαζε με την ΕΟΚ, ήταν ένα ρεύμα μαζικό. Και, μάλιστα, μια αισιοδοξία πάνω και από τις πραγματικές προσδοκίες. Είχε αυτή τη δυναμική. Υπήρχε αυτή η αισιοδοξία, η οποία διατηρήθηκε και μερικά χρόνια αργότερα. Γιατί όταν το ΠΑΣΟΚ - στις συνθήκες εκείνες, ήταν άλλη και η συγκυρία - έδωσε και κάποιες αυξήσεις πραγματικές, κράτησαν κάποια χρόνια. Επεσε και η περίοδος των κοινοτικών επιδοτήσεων για να θάβουν οι αγρότες τα προϊόντα τους. Μέχρι να έρθει η καινούρια πολιτική. Ηταν, όμως, μία προσωρινή αναζωογόνηση.

Τώρα, όμως, ο κόσμος βλέπει πάρα πολύ καθαρά ότι ο καπιταλισμός ό,τι παραχωρήσεις έκανε, έκανε. Οτι, με τις καινούριες συνθήκες, απελευθέρωσης αγοράς, αυτό που αυτοί λένε «παγκοσμιοποίηση», το αντίπαλο δέος, το σοσιαλιστικό σύστημα, δεν υπάρχει, αλλά οι λαοί μπορούν να γίνουν το αντίπαλο δέος. Οτι, τώρα πια, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα είναι οξύτατοι. Δεν μπορεί το καπιταλιστικό σύστημα να πραγματοποιεί την κερδοφορία του όπως πριν. Εχει όρια το καπιταλιστικό σύστημα, αρχίζει και σαπίζει. Και γι' αυτό γίνεται και επικίνδυνο και δεν είναι καθόλου διαλλακτικό. Και γίνεται πιο βάρβαρο.

Αυτό δημιουργεί μια απαισιοδοξία στον κόσμο. Και εμείς λέμε για εδώ, για τον κλάδο: Η ιδιωτικοποίηση, η συρρίκνωση, θα είναι δραματική. Θα είναι κατά 50%, θα είναι κατά 90%; Δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς πώς θα παίξουν μεταξύ τους. Αλλά, το κυριότερο: Για μας υπάρχει πάντα και ένας άγνωστος «χ». Ποιος είναι αυτός; Το εργατικό κίνημα.

Να σας πούμε τι σκοπεύουν οι καπιταλιστές; Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Και ο Παπανδρέου να 'ρθει, αυτά θα κάνει. Και μην τον βλέπετε έτσι μειλίχιο και ήπιο. Δεν είναι τυχαίο, μέσα στα ψηφοδέλτιά του έχει πάρει από Παγκόσμια Τράπεζα, γιάπηδες, σπουδαγμένους στα πανεπιστήμια. Οχι γιατί πήραν πτυχία - δεν είμαστε αντίθετοι με τα πτυχία ξένων πανεπιστημίων - αλλά είναι από πανεπιστήμια που φτιάχνουν τα σύγχρονα στελέχη, τα κυβερνητικά. Που δεν έχουν κανένα συναίσθημα, με τίποτα. Που οι ίδιοι, ή οι μπαμπάδες τους δεν έχουν πάρει μέρος σε καμία διαδήλωση, έστω στα νιάτα τους. Δηλαδή, φτιάχνει και τον απαραίτητο μηχανισμό το ΠΑΣΟΚ. Γιάπηδες κυριολεκτικά. Δεν είναι ούτε, αν θέλετε, οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ, που είχαν πάρει μέρος και σε απεργίες και σε διαδηλώσεις. Τούτοι, βλέπεις, είναι 35 χρόνων και είναι, λέει, στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πώς διάβολο έγινε; Για να γίνει και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας; Εχουν πέντε - έξι πτυχία. Ξέρετε τι είναι αυτά; Αυτά είναι κολέγια και πανεπιστήμια που βγάζουν στελέχη κυβερνητικά και οικονομικά. Στελέχη απ' όπου βγαίνουν οι επόμενοι πρωθυπουργοί ή οι Πρόεδροι των ΗΠΑ. Αυτοί όλοι είναι από ίδια πανεπιστήμια. Δείτε και αυτή την πλευρά. Εμείς δεν παίζουμε με πρόσωπα, αλλά δείτε και αυτή την πλευρά.

Λοιπόν: Υπάρχει όμως ένας άγνωστος «χ»: Η ταξική πάλη. Θεωρητικά την ξέρουμε, αλλά εννοώ πώς θα εξελιχθεί στην Ελλάδα η ταξική πάλη. Εμείς, λοιπόν, δεν μπορούμε να σας πούμε ότι άμα πάμε στη Βουλή και βάλουμε τις φωνές θα μας φοβηθούνε. Την ταξική πάλη όμως θα την φοβηθούν, το ισχυρό ΚΚΕ. Για σκεφτείτε, να πας στη Βουλή και να έχεις 40 βουλευτές, να έχεις διπλάσια ποσοστά. Θα παγώσει το αίμα τους, όχι γιατί θα έχουμε περισσότερους βουλευτές αλλά γιατί θα υπάρχει περισσότερη ταξική πάλη.

Λοιπόν, αυτόν τον άγνωστο «χ», ή αυτήν τη σελίδα, πρέπει να τη γεμίσει η εργατική τάξη, για να μπορώ να σας πω πόσο θα είναι τα πράγματα δραματικά.